« ما چرا به ادیان دیگر به دیدۀ حقارت می نگریم؟ چرا شهروندان هندو را که دیرینه ترین باشندگان این مرز و بوم اند در کنار خویش برنمی تابیم؟ چرا بر آنان بر می آشوبیم و از خویشتن نازل تر شان می شمریم. رویدادهای غمباری که در سال های پسین اتفاق افتاده است و بر زنده و مرده ی این هم میهنان مظلوم مان ضرب وشتم روا داشتند و ناروا گفتند، لکۀ ننگی است در تاریخ ما.»

 از نوشتۀ استاد دکتر لطیف ناظمی . نویسنده وزندگی .

 تارنمای کابل ناتهـ و دویچه ویله

  جهان گونه های مختلف نویسنده را دیده است. برخی قلم به دست می گیرند، می نویسند، اما جملات است که روی کاغذ را سیاه می کنند. بدون حضورو داشتن جان وتوانی در جملات. بدون این که پیام وپیغامی آنها را همراهی نماید. تعدادی در روی یخ نشسته اند، بدون اینکه ازسردی یخ بنویسند. گویی یخ پاهایشان را سرد نکرده است. یک عده فقیر وستمکش ورنجدیده، جاهل ستمگرو آزارانها را می بینند ؛ بدون اینکه در روی بیاورند که چه دیده وچه می بینند. تعدادی می گویند ، نوشتن این مسایل ، سیاسی شدن است وما سیاست نمی کنیم. که در واقع در برابر ظلم وبیداد تمکین نموده جانب ستمگر وجاهل وده ها نا هنجاری را می گیرند. یک عده ترسو وجبون اند. نمی خواهند با گفتن سخن حق،دل اربابان قدرت رابرنجانند. برخی هم چوکی دوست ومقام پرست هستند،می روند که حتا به مدح وستایش هر شرم وننگ بپردازند تا پسماندۀ متعفن خوان قدرت را نصیب شوند. کسانی هستند که قلم وپاکیزگی آن را دوست میدارند. می پذیرند، که باید از زندگی انسان ، واز ابعاد نیازهای مادی ومعنوی او گفت. از ابراز حقایق نهراسید.

مشکلات،فقروتنگدستیی را که چنین نویسندگان می بینند،مانع آن نمی شود که حقایق را بگویند. زیرا این گروه می دانند که کارنویسندۀ آگاه  و وجدان بیدارچیست.

   در کشورما ،درافغانستان، اتخاذ موقف اخیری، دل وجرآت وفداکاری و وجدان بیدارمی خواهد. زیرا افزون برآنکه نوشته هایشان اولیای امورمحافظ کجروی وکج اندیشی راخوش نمیاید، مخالفین نقد ونکوهش نابسامانی را هم بر می انگیزد تا بر چنین نویسندگان براشوبند.

    نوشتۀ استاد ناظمی، زیر عنوان نویسنده وزندگی را که خواندم ،برقلم و وجدان ایشان آفرین گفتم.

من برای ایشان از تۀ دل آرزو می نمایم که صحتمند باشند. صحتمند باشند و بازهم وبازهم ازین سخنان درد آشنا بنویسند که درد ها بسیارشده اند. آن را هر کسی نتواند به قلم آورد.