پروانه های کوچک

در من نوای عشق دگر جاودانه مرد

آن بلبل اسیر در این آشیانه مرد

پروانه های کوچک اندیشه های من

در کوچه باغ شعر زمان ناشیانه مرد

از بس که برق فتنه ازین آسمان فتاد

خشکیده ریشه بر تن باغ و جوانه مرد

یاد تو ، ای ز خاطر من رفته سالها

با آخرین ترانه ی من عاشقانه مرد

راهی ستاره های درخشان اشک من

بر آسمان خاطره ها دانه ، دانه مرد

خاطره ی آنشب که احساس  این غزل را یاری کرد فراموش ناشدنی و همیشه ماندگار است      ماه قوس 1356

بیا

به دشت سرخ شــفـق لاله ها دمـید بیا

گل ستاره به دامان شب چکید بیا

پرنده های سبک بال آرزوهایم

به آسمان خیال تو پر کشید بیا

نگاه حسرت من گرد قاب تصویرت

چو عنکبوت هوس تارها تنید بیا

ز دست و پنجه ی سرد خزان رهایم کن

تو ای بهار من ای مظهر امید بیا

هنوز دیده ی راهی ز اشک لبریز است

که فرش راه تو سازد گل سپید بیا

طرب فضاست هوای بهـار و باده ی ناب

به زیر سایه ی سبز درخت بید بیا

ماه دلو 1356

 

سخی راهی

شبچراغی ز آب دیده ی خویش

میـفـروز م به رهگذار کسی

تا غباری ز خاک من باقیست

نکشم پای از دیار کسی

خون دل میخورم ز لاله ولی

نخورم آب چشمه سار کسی

نـغـمـه ساز گل خزان خودم

نیستم بلبل بهار کسی

راهی  این داغ آشنایی را

دوست دارم چو یادگار کسی

ماه حوت 1356

ستاره آبی

د ر ین بها ر که گل میکند ترا نه ی  من

خد ا کند که نسو ز د آ شیا نه ی من

ز لا ل  نو ر  ز چشم ستا ر ه مـیر یز د

سپید ه مید مد ا ز ا شک دا نه دا نه من

نسیم خا طره ها ی گذ شـته میآ ر د

طنین نرم صدای ترا بخا نه ی من

بیا بسا حل خورشید  نور  ا فشان شو

تو ای ستاره ی آبی بیکرا نه ی من

خدا کند که دل مهر آ شنای ترا

نسو زد آ ه جگر سوز عا شقا نه من

هنوز یاد تو با لحظه های من با قیست

مبر ز یاد خود ای آ شنا فسا نه ی من

.........ماه ثور 1357

من آن کبوتر غمگین آشیان خودم

خموش و خسته درین لانه همزبان خودم

نهفته بر لب من قصه های غمگین است

سرود گمشده ی عشق و داستان خودم

چو خار هرزه نرویم بدشتهای غریب

من آن شقایق وحشی  بوستان خودم

فراز لانه ی خورشید آشیان من است

عقاب سرکش و مغرور آسمان خودم

هراس نیست ز توفان حادثات مرا

که موج پر تپش بحر بیکران خودم

بدشت دور زمان ره سپرده میآیم

طنین بانگ جرس های کاروان خودم

شعر

تو :

شعر میخوانی

و من :

غزل عاشقانه ی چشمت را

در واژه های احساسم

صادقانه استقبال میکنم  .  .  .  .  .

ماه سرطان 1357

فال

چشمان تو :

مجموعه ی شعر حافظ است

و من ،

فال عشق را

در نگاه تو تکرار میکنم . . . .

ماه سرطان 1357

وداع

نه بلبلی ، نه گلی نی ترانه می ماند

ازین فسون بهارم ، فسانه می ماند

دریغ و درد ازین فصل سرد پائیزی

که شاخه ها ی تهی ازجوانه می ماند

بهار یاد تو ، ای آیه ی شکوفایی

بباغ خاطر من جاودانه می ماند

نگاه گرم تو در واژه های احساسم

به پاکی غزل عاشقانه  می ماند

بگوش سرد زمان از نوای محزونم

طنین زمزمه ی شاعرانه می ماند

بپای هر گلی سر میکند سرود وداع

دلم ، به بلبل بی آشیانه می ماند

کتاب شعر مرا  ایدریغ  پاره مکن

که یادگار من ازین زمانه میماند

.........ماه اسد 1357.

در سینه فرو میبرم آهسته نفس را

کاین آتش سوزنده نسوزد دل کس را

صیاد دگر باز برنگ دگرش ساخت

هر بار شکستیم چو این کهنه قفس را

هرگز نشود در چمن این زمزمه خاموش

تا نغمه ی آزادی بود مرغ قفس را

این قافله ی هرزه درایان کهن نیست

هان گوش کن ای بیخبر آواز جرس را

در سینه ی زاهد اثری نیست ز گرمی                                       

روشن نکند مهر تو کانون هوس را 

..ماه میزان 1375

داستان کهن

بکه گوید دل من قصه تنهایی خویش

داستان کهن عشق و شکیبائی خویش

همچو شمع طرب از گریه دلم باز نشد

خنده ها دارم ازین وضع تماشائی خویش

شبچراغی ز گل اشک من افروخته بود

چرخ گردون به سراپرده ی مینائی خویش

کا ر م ا ز عــقـل تــهـی بـجـا ئی نرســـد

خواهم ای عشق ترا با هـمه رسوا ئی خویش

....ماه میزان 1357

گمکرده ی آشیان

نخیزد از لب  خاموش من ترانه هنوز

منم چو بلبل گمکرده آشیانه هنوز

به شاخسار درخت بهار خاطر من

نبسته ا ست گل آ رزو و جوا نه هنوز

چو شمع سوخته در آ تشم ، شگـفت مدا ر

که شعـله ا ز نـفسم میکـشد ز با نه هنوز

من ا ز حکا یت   دو ر  ز مانه غـمگینم

مـخوان بـگوش  من ای آ ر ز و فـسا نه هنوز

ترا فرشـته ی ز یبای شـعـر میخـوا نـم

به وا ژ ه  ها ی د ل ا نگیز عاشــقا  نه هنوز

بیاد گم گشته شد ه ی خو یش میر وم "راهی"

بکو چه کوچه ی ا ین شهر خا نه  ، خا نه هنو ز

......ماه ثور 1357

پائیز

برگی کز شاخسار میریزد

تلخ و اندوهبار میریزد

خون دل مچکد ز دیده ی ما

گل که پای خار میریزد

باد غوغا گر از نهیب خزان

خاک در چشمه سار میریزد

راهی از واژه های احساسم

خاطرات بهار میریزد

...ماه عقرب 1357

شبچراغ

گل خزان زده ام طالع بهارم نیست

به جز فسردن ازین باغ انتظارم نیست

بباغ سینه ی من خار یاس میروید

گلی که خنده زند چون تو در کنارم نیست

من آن پرنده ی خاموش فصل پائیزم

که آشیانه بجز در کنار خارم نیست

خزان رسیده به گلبرگ های احساسم

که ذوق نغمه چو بلبل به شاخسارم نیست

بجز ستاره ی ا شکی که شبچراغ منـــست

مهی که جلوه فر و زد بشا م تا ر م نیست

صفای چشمه ی خو ر شید آ ر ز و راهی

بر وشن چو د ل پاک و بی غبارم نیست

.....ماه عقرب 1357

شکسته بال

اگر بپا ی گــلی یکشب آ شیـا نه کـنم

فــضای سرد چــمن ر ا پر ا ز ترا نه کـنم

د ر یـغ و د ر د که هـمدرد و همنوا ئی نیست

مر ا که شــکوه ز بیدا د ا ین ز ما نه کنم

هــزار عــقده بـد ل هـمچو دانه هسـت مر ا

اگر ز خاک بر آ ر م سر و جو ا  نه کنم

مر ا بـشـاخ گـلی طا قـت پـر یـد ن نـیست

شکسته با لـم و در خویـش آ شیـا نه کنم

بیا به خلوت ا ند یشه ها ی من  راهی

که ا ر مغان تو ا ین شعر عا شقا نه کنم

...ماه قوس 1357

مرد آزاده که سر پیش فلک خم نکند

منت جم نبرد خدمت حاتم نکند

نازم آن مور ضعیفی که سلیمان خود است

در جهان همت او فخر به خاتم نکند

ساحل خفته به خامو شی ز هنگامه تهیست

موج توفنده قرار از تپش  یم  نکند

عاشق سوخته جان را نبود ذوق وصال

سوزش زخم جگر حیف به مرحم نکند

آنچنان کز نگه گرم تو من آب شدم

مهر تابنده اثر دردل شبنم نکند

راهی از پیکر خاکی ندمد بوی حیات

عشق اگر جلوه در آیینه ی آدم نکند

...ماه جدی 1357

ستاره آبی

تو آن ستاره آبی بیکران منی

گل سپیده ی خورشید آسمان منی

سرود مهر ترا هر سپیده میخوانم

تو آفتابی و روشنگر روان منی

صدای گرم تو میآید از کرانه ی صبح

فروغ خاطره ی عشق جاودان منی

تو از دیار بهاران رفته مآئی

پیام آور گاهای بوستان منی

بیا به لانه ی غمگین ما ترانه بخوان

تو ای پرنده ی خاموش همزبان منی

..ماه دلو 1357

سرود ناب

طنین زمزمه ی بکر شاعرانه توئی

سرود ناب غزلهای عاشقانه توئی

بهار یاد تو انگیزه ی نشاط من است

فروغ خاطره ی عشق جاودانه توئی

شگفته بر لب من واژه های احساست

که صادقانه ترین شعر این زمانه توئی

بیا که باغ دلم از تو بارور گردد

درخت دیده خزانم ، پر از جوانه توئی

به آفتاب بخوانم سرود مهر ترا

که شبچراغ من ای اشک دانه ، دانه توئی

ماه جوزا 1358

دورم  زیاد همنفسان گریه میکنم

آن بلبلم که  فصل خزان گریه میکنم

بر خاطرات گمشده افسوس میخورم

هر لحظه با گذشت زمان گریه میکنم

هرگز وداع تلخ تو یادم نمیرود

در شامگاه سرد خزان گریه میکنم

با یاد همرهان سفر کرده ایدریغ

میریزم اشک و ناله کنان گریه میکنم

گل میکند سپیده روشن ز اشک من

هر شب که تا سپیده د مان گر یه میکنم

با کا ر وان ا شک چو همراه میشو م

راهی بیاد همسفران گریه میکنم

...ماه سرطان 1358

طلوع

خورشید من :

در من طلوع کن

دیریست کاندرون پیکر احساس سرد من

جاریست :

خون شب ..

ماه حو.ت 1358

بهار

آیه طراوت را میخواند

در صداقت نور

و من :

جوانه ی عشق را

در نگاه تو پیوند میزنم

اول حوت 1359

خورشید را ..

ای همره ی نجیب  :

با من بیا که

"ما"

از امتداد یکشب خاموش بگذریم

تا خویش را

ز پنجه ی ظلمت رها کنیم

وانگاه  :

در سپیده ی گلگون بامداد

خورشید را

از کرانه ی هستی صدا کنیم . . . . . .

. ..ماه حوت 1358

گرم  است  بزم  عـشـق  تو  از  آب و تاب ما

این  اشک ما شـراب  و   د ل  ما  کـبا ب  ما

ما  را  که  غـیر با ده ی  صا فی  نمیـخوریـم

از محتسب چی باک که پاک است حساب ما

عـشـق اگـر در دل بـتا بد  سیـنه  را  سینا کند

ذ ره  را  خورشـید سا زد قـطره را  دریا  کند

عشق شیرین کوهکن میسازد از فرهاد خویش

تا کما ل  هـمت  ا و  رخـنـه  در  خا را  کـند

تا قـیا مت  مـیدمد از خاک  مجـنون  گـرد باد

تا  طـواف  محمل   گـم   گـشته ی  لیلا   کـند

..ناتمام.

آ تـش نبود  آنکه  به  ا ین رنگ  برآ مد

کـز تـیـشه ی فرهاد گـل از سنگ  برآمد

در خرمن دلسوخته گـا ن شعله درا فگـند

آهی که  سحر گـه  ز دل  تـنگ    برآمد

برخـیز کـه لیلای سـحر رفـت به محمل

ا ین  زمزمه  ا ز مرغ  شبآهـنگ  برآمد

حسن تو به این ساده گی دل برد ز دستم

در پـیـش تو آیـیـنـه ام   ا ز رنگ برآ مد

...ناتمام..

روبرو  تا  که به آن حسن قـشنگ   آمده ام

هـمچو آیـینه برون ا زهـمه   رنگ  آمده ام

آهـم  از سـینه ی  پر درد  وا لم  خواسته ام

نا له  ا م  در دل ا فسـرده به  تنگ  آمده ا م

بس که طفلان به سرم سنگ ملامت زده اند

هـمچو دیوانه به خود هـم سر جنگ  آمده ام

دست بشکسته ام  آویـخـته  بر گردن خویش

پای مجروحـم و در جا ده ی سنگ  آمده ام

ناتمام.

درویـشـم  و به  ملک قـناعـت توانگـرم

بی تاج  و تخـت پا دشـه هـفـت  کشورم

از لطف میفروش به ظلمت سرای خاک

آ ب  حیا ت  هـمچو خضر شد  مـیسرم

در ملک فـقر طبل شهی میزنم به خویش

بر کـف  لوای  عـشـق  تو دارم  مظـفرم

...ناتمام

د ست بر سفره ی دونان نکنم

آ برو را   فـدای  نا ن   نکـنم

دامن  فـضل تو مرا کا فـیست

دست حاجت  بر آسمان نکـنم

کی رسا ند  به  تو پـیا م  مرا

قاصد اشک اگـر روان نکـنم

با ید م  مـنت  دونا ن   بکـشم

گـر قـناعـت به نیم نا ن نکنم

سروکارم به عـندلـیـبان است

زاغ را با خود هـمزبان نکنم

تو ا گـر دوسـتدار من با شی

ا لـتـفا تی به دشمـنا ن نکـنم

.ناتمام.

درینزما ن که اهـریـمنان درتکـثرا ند

آ د م اگـربزا ید ا زآ دم غـنیمت است

خوش باد کسی که کربلا میطلبد

آ رامـش جان داده بلا مــیطلـبد

با ذکر مصیبت از حسین ابن علی

خوشنودی ر وح مـصطـفا مـیطلبد

در بحر وجود گوهر پاک علیست

برتر  ز  هر اندیشه و ادراک علیست

مصداق همین آیه که فـرمود خدا

لو لاک لما خلقت الا فلاک علمیست

جدی 1385

بد شت کربلا آمد علــمبردار آ زادی   

علم بر دوش و جان برکف سپهسالارآزادی

ابوالفضلی که میخوانند او را ثانی حیدر

جوانمردی که سر تا پا بود شهکار آزادی

در آن دشت بلاگفتی که جشن خون وآتش بود

گل افشان از هوا میشد در و دیوار آزادی

مسلم شد ازان پیروزی مظلوم بر ظالم

که جنگ خون و شمشیر است در پیکار آزادی

گلوی نازک اصغر نشان تیر ظالم شد

تبسم کرد و بشگفت آن گل گلزار آزادی

سوار ناقه ی عریان چو زین العابدین  میشد

به زینب گفت خوش  باد این  ره دشوار آزادی

زمین و آسمان تا عرش اعلای خدا میسوخت

چنان آتش زدند از کین در نیزار آزادی

طبیب درد مندان و پرستار یتیمان است

مداوا میکند زینب تن بیمار آزادی

آید صدای العطش از کربلا هنوز

چشم سکینه مانده به راه سقا هنوز

از ناله های زینب و فریاد کودکان

آتش زبانه میکشد از نینوا هنوز

گردیده است دست عباس از بدن جدا

شط فرات میکنه در خون شنا هنوز

ای کربلا که مظهر سرخ شهادتی

میجوشد از زمین تو خون خدا هنوز

شمشیر های تشنه به خون اند در مصاف

سرها ی کشته گان همه بر نیزه ها هنوز

از بهر جرعه ی آبی به دوش باب

اصغر به خون خویش زند دست و پا هنوز

دست بریده را که علم کرد ابوالفضل

بر پاست تا به روز حشر این لوا هنوز

در کرب بلا آمد پبا مبر آزادی

اتمام حجت فرمود بر منبر آزادی

 یکدست امامت بود یکدست دگر قرآن

خورشیدلوا    برخاست از خاور آزادی 

با بانگ رسا گفتا هیهات من الذله

این درس شهادت بود در کشور آزادی

فرزند علی بنوشت از خون شهیدانش

میثاق امامت را بر دفتر آزادی

هر کس که نمیبوسد شمشیر شهادت را

سیراب نمیگردد از ساغر آزادی

سر خط امامت را میزد رقم از خونش

این شعله فروزان  شد تا محشر آزادی

درلحظه ی جاندادن خوش کفت علی اصغر

سیراب شدم آخر از کوثر آزادی

این نکته نمیگنجد در باور آزادی

فرزندی چنین زاید از مادر آزادی

این دبستان سخن مجمع یاران علی است

محضر اهل صفا مکتب عرفان علی   است

نکته دانی و سخن سنجی و فهم حرکات

شیوه ی اهل معانی به دبستان علیست

فیض بسیار توان برد ز هر منقبتش

منبع نور خدا مطلع دیوان علیست

در محبت اگر از مهر علی دم بزنی

با ادب باش که این بزم محبان علیست

منصب عدل و امامت به علی میزیبد

شوکت فقر و قناعت همه شایان علیست

نعمت هر دو جهان در کف احسان وی است

عالمی پر ز گدا و همه مهمان علیست

جمعی ناخوانده به مهمانی فرا آمده ا ند

اندر ینخانه که گسترده در او خوان علیست

لا یق آتش د وز خ  نبود  بار  خدا

هر که را دست تولا که به دا مان علیست

عشق ازین پرده به هر جلوه بیرون میآید

گاه بلبل گهی شورش گهی گلبا ن علیست

شاخه ی خشکم وا مید ثمر نیست مر ا

در بهاران هوس برگ دگر نیست مر ا

گوش بر ز مز مه ی مرغ چمن دا ر م و بس

بیش ا ز ین طا قت پر واز دیگر نیست مرا

ا شک آ لوده به خو نا ب دل ا ندوخته ا م

حا صل عمر جز این نـقـد گهر نیست مرا

ای سبا  نا مه که بر بال کبوتر بستم

لیکن از یار سفر کرده خبر نیست مر ا

به چه  تد بیر ا ثر در دل سنگ تو کنم

سو ز  د ل ا شک ر وان آ ه سحر نیست مر ا

نا تما م

ا ز   بـهـر گر یه آ بی  ،   ا ند ر  بد ن ند ا ر م

عـمـر یـسـت کا ر دیـگـر جـز سـوخـتن ندار م

با هیچـکس به جز تو حرف و سـخـن نـگویـم

بی تو سـر نـشسـتن د ر  ا نـجـمـن نـد ا ر م

یک د ا من ا شک حسرت  ، آ و ر ده ا م ولیکـن

بـهـر نثـار  ر و یـت گـل ا ز چـمـن نـد ار م

مـن مـهـر خـواهـم ا ز ا و ،  چیـز ی که ا و ندا رد

ا و صبر خواهـد ا ز مـن ،  چیـزی که مـن ندا ر م

زینت زن زیور تقوا بود

زن ز تقوا وارث زهرا بود

دامن زن جانماز آفتاب

در جـبـینـش مهر لا الا بود

جوهر حسن زن از پاکیزه گی

///////////////////////////////

نام مادر میکـند زیبا ورا

زن به صورت گرچه نازیبا بود

همچو هاجر پرور پور خلیل

یا چو مریم مادر عیسا بود

نا تما م

مطلع  حـسن زنده گی خـشم  و ستوه  نمیشود

راضی به  کـید و  دشمنی هـیچ  گروه نمیشود

صخره اگرچه سرکش است همقد کوه نمیشود

هر کسی  مـیشود کسی اما   شکوه    نمیشود

کـو د  ک  خوب  و   نا زنــیـن   پــد ر

هـمد م   و  یا ر  و هـمنــشیـن  پد ر

صبحـد م شــد ز خواب خـوش  برخــیز

جـا نم  ا ز  تـنـبـلی   بکـن   پرهـیز

بـس  بود  خـواب وقـت  بیـد ا ریــسـت

وقـت سـعی و تلا ش و هـشیاریست

د ست و صـورت به آ ب تا زه  بشـوی

با  خد ا حرف ها ی  تا زه  بگـوی

به    نیا یــــش    بـیــا  نمــا ز  بخوا ن

از خدا هـر چه خواهی با ز بخـوان

با تـو  نزد یکــتر خـد ا ی   تو   ا سـت

مـهربا ن با تو  هـمنوای  تو  ا ست

بـه  خـد ا  روز   و  شــب   نیا ز  بــبر

فــیـض     بسیا ر  ا ز  نما ز   بـبر

گر تو خوش روی و خوش زبان باشی

ا د ب   آ موز   د یگـرا ن    با شی

زنـد ه گی  را  هـمیـشه عا شـق   با ش

تا زه رو  چون  گـل شـقـا یـق با ش

چـون گـل  تا زه  سـوی  بسـتـا ن  شـو

شاد و خوشـحا ل در  د بـستا ن شـو

ای سرشـت  روشن  معـنای من

جوهر   ا ند یشه ی   والای  من

ای ز خـورشید آ فـریده پیکـرت

در اصا لت  پاک با دا  جوهرت

ای نگا ه روشـنت خورشـید  من

ای  بها ر  رویـش  جا وید  مـن

ای تو  روشن تر ز فصل آفتاب

تکـد رخت تشنه ام  بر من بتاب

شعـر  من  آ یینه  سیـمای تـست

ا نعکـاس جلوه ی معـنای  تـست

ای صـرا حت د ر نگاهـت جلـوه گـر

ای صـد اقـت ما یه ی  روشـن  نگـر

ای نگـا هــت  وسـعـت د نـیا ی  مـن

ای  شـکـو ه    آ بی    د ریا ی   من

ای  بهـار ا ن  و ا ژه ی  پـیــو نـد تـو

رویـــش  باغ  ا ز گــل لـبـخـنـد  تــو

ای مـقـد س مـریـم عــیسـی سـرشـت

ای  صـفـای   مـقـد م  پا ک بهــشت

ای تمــا م هـــسـت من ای   بـود  من

ای خـد ای  عـشـق مـن مــعـبود من

جوهـر دا نـش سـرشت پاک  تــسـت

اصل بیـنـش ما یه ی  ادراک تــست

د خـت د ا نش  پرور د ا نا   تــو یی

چـلچـراغ   روشـن  فــر د ا   تـو یی

از تو روشن  شـــد چـراغ  خا نه  ام

نور  مه   تا بیـــد   در   ویـرا نه  ام

کـود ک  نا زنیـــن   د لــبنـد م

نمیرویدگل از صحرای کابل

اگر روید ولی غمناک روید

پشاور پر شد از گلهای خنده

زکابل دیده ی نمناک روید

بهار عید آزادی ره کشتند

درخت وآب آبادی ره کشتند

به جرم یک لب پر خنده ایدوست

گرفنتند و گل شا دی ره کشتند

به یاد صوفی عشقری

واحسرتا که شاعر شیرین ترانه رفت

مرغ سخن سرای بلند آشیانه رفت

با همت بلند خود ازین جهان گذشت

آن جاودانه مرد سوی جاودانه رفت

مهر سخن به سینه ی پاکش نهفته بود

آن گوهر شگرف ازین بیکرانه رفت

یک سینه درد و داغ محبت به خاک برد

چون اشک غم فتاد ز چشم زمانه رفت

اندیشه ساز مبتکر و شاعر بزرگ

نقشی به جا گذاشت ز خود جاودانه رفت

آن بلبلی که فصل بهاران درین چمن

خوش میسرود زمزمه ی عاشـقانه رفت

این دسته گلی بی رنگ را به مزار شاعر محبوب وطن ، شادروان عشقری اهدا میکنم

9 سرطان 1358

پرنده ی امید

چو شمع سوختم از گرمی فسا نه ی خویش

خدای را به که گویم غم شبا نه ی خویش

به یاد خاطره های گذ شته میر یز م

به رهگزار تو این اشک دانه دانه خویش

مرا به شاخ گـلی طا قت پریدن نیست

شکسته با ل غریبم به آ شیانه ی خویش

خزان گذ شت و بهاران رفته با ز آ مد

بیا پر نده ی امید من به لا نه ی خویش

دلم به بلبل بی آشیانه میسوزد

که پیش هر گلی سر میکند ترانه ی خویش

ماه عقرب 1358

تصور

ای که تصویر تو آیینه ی جان است مرا

نگه گرم تو خورشید روان است مرا

خاطراتی که به جا مانده از آن عشق کهن

کهنه داغی است که در سینه نهان است مرا

نرسد بر دل آیینه ی ما گرد ملال

تا نظر  بر رخ روشن نگرانست مرا

بی تو ای نو گل امید بهار دل من

سایه ی گل به چمن بار گران است مرا

شادم از گریه ی مستانه که چون شمع طرب

دامن پر گهر از اشک روان است مرا

گرچه از یار سفر کرده پیامی نرسید

تپش دل به خدا نامه رسان است مرا

راهی در جامه ی تقوا نکشم رنج خمار

تا ارادت به در پیر مغان است مرا

ماه سنبله ی 1359

نگاه گرم تو خورشید نوبهاران است

بهار چشم تو آیینه ی گلستان است

بریز اشک محبت که پبر دهقان گفت

تراوت چمن از قطره های باران است

چو خار یاس مزن نیشتر به سینه ی گل

که جاری در رگ هرغنچه خون دهقان است

بگزار تا ز سینه بر آید فغان من

چون نی ز ناله گرم شود استخوان من

ای شبچراغ اشک به من روشنی ببخش

امشب که بی ستاره بود آسمان من

پیوند جاودانه ی عشق و امید ماست

این کهنه خاطرات تو و داستان من

با من بخوان ترانه ی شاد گذشته را

ای همصدای خوب من ای همزبان من

بر من ببخش کز پی عشق عظیم تو

تنها دل شکسته بود ارمغان من

ماه دلو 1359

صبح دریا

تو چون سپیده ی آرام صبح دریایی

تراوش نفس پاک عطر گلهایی

شراب مهر به رگهای گرم تو جاریست

تو آفتاب سحر جوش روشنی هایی

طلوع سبز بهار آیه ی نیایش توست

تو در سرشت بهاران روان عیسایی

به آیه های صداقت منزه و پاکی

به لحظه های صراحت همیشه گویایی

چو محتوای غزل های حضرت حافظ

اصیل و پاک و مقدس به لـفظ و مـعنا یی

به باغ سبز  نـگا هـت ترانه میخوانـم

که در جوانه ی احساس من شکوفایی

ماه دلو 1356

در هر کلام او غز ل حافـظا نه بود

در هـر نگاه ا و ا ثر عا ر فـا نه بود

آن آشنای رفته که یادش بخیر باد

با او مرا حکایت خوش در میانه بود

عشق نخست در دل ما ریشه مینمود

فصل بهار رویش برگ و جوانه بود

لبخند ا و به پاکی خو رشید با مداد

آ وای ا و به گر می شـعـر و ترا نه بود

تصویر ا و که جلوه ی پا ک محبت است

د ر چشم آ ر ز وی دلم صاد قا نه بود

ماه حوت 1359

سرد و خاموش و بی ترانه منم

مر غ گـمــکرده آ شیا نه منم

از کی جویم سراغ منزل خویش

رهرو گنگ و بی نشانه منم

زنده گی نیست جز فسا نه ولی

واژه ی تلخ  ا ین فسا نه منم

بغض بشکسته از ملال سکوت

در گاه گاه این زمانه منم

سر و پایم تمام فریاد است

آتش خشم را زبانه منم

در سکوتم همیشه غوغایست

جاری مبهم شبانه منم

با بهاران بیا ترانه بخوان

شعر پیوند جاودانه بخوان

سخن نــغز  شـا عرانه بگو

غزل ناب حافــظــانه بخوان

در دل من که آشیانه ی توست

آخر ای مرغ آشیانه بخوان

با من ای هـمنوای دیرینم

مهربان باش و صادقانه بخوان

به سپاس عظیم و سبز بهار

سر کن آهنگ عاشقانه بخوان

دلم را با تفاهم میفروشم

تبسم با تبسم میفروشم

غم دل میخرم از هر که باشد

گل خنده به مردممیفروشم

بر دور سر توعشق گر دانده مرا

با تار محبت توپیچانده مرا

چون برق به خنده از سرم میگذری

آ نکس که به خود چو ابرگر یانده مرا

بهار آمد ولی با دست خا لی

گذشت آرام وخسته زین حوالی

دو برگ خشک ویک شاخ شکسته

همین اس تحفه ی او احتمالی

تهی شد سفره، سرد اس اجاقم

نمانده هیزمی غیر از تیا قم

تنم میسوزد از بیداد سر ما

نزد سر یک گل افتودر اتا قم

دل ماه از غم خورشید دا غیست

هیولای سیاهی سخت یاغیست

قدم در راه شب آهسته بر دار

به تاریکی کن عادت بی چراغیست

ای اشک بیا که غم گزندم نزند

این سفله ی چرخ نیشخندم نزند 

چون زخم زمانه پر عفونت شده ام

بر من نمکی بزن که گندم نزند

پیام

مگو هزاره ای از بامیان مرد

و یا ازبیک و تاجیک و فلان مرد

مگو که کشته شد طا لب به هیرمن

بگو ا فغا نی ا ز ا فغا نستان مرد

آمدی از سرزمین آب ها

از دیار رویش مهتاب ها

آمدی از شهر یاس و نسترن

از بهشت آباد سبز یاسمن

پر کشیده از دیار دور تر

چون کبوتر های عاشق تیز پر

آمدی تا شوق همبازی کنی

با قناری ها همآوازی کنی

بر شقایق ها پیام آورده ای

از سپیداران سلام آورده ای

با تو فضل نور باران میرسد

فصل شادی های یاران میرسد

ای بهاران از صدایت بار ور

دامنت پر باد از گل های تر

عشق را زیبا ترین مضمون تویی

لیلی خوشنام این مجنون تویی

عشق را انگیزه ی گفتار تو

مثنوی را واژه ی تکرار تو

ای پری افسانه های شاد شاد

شا هدخت قصه های شهرزاد

  این دل ویران ما آباد تو

شاد بادا خاطر آزاد تو

تهران 1382 دزاشیب

سوگ گل شد نمایان از سفر

آن شکوه رفته باز آمد دگر

شاه بانوی بهار آمد ز راه

تاجی از خورشید و چتر گل به سر

مقدم پاکش همیشه سبز سبز

فرش راهش از بریشم از گهر

بوی آ غوش بهاران میدهد

دامن گل دارد از گل های تر

پاک دست و پاک طینت پاک روی

دامن پاکیزه دارد پون سحر

از فروغ آتش رخسار او

معبد زردشت گردد شعله ور

هدیه کردم از سخن دردانه ی

مایه بستم این دو بیت مختصر

عمر او بادا فزون تر از هزار

شوکتش افزون ز فر  و فر و هر

کور بادا دشمنانش تا ابد

دوستانش سربلند و مـفتخر      تهران 1381 دزاشیب

یک شاخه گل سفید مریم

در باغ دلم شبانه رویید

با ریشه ی جان من گره خورد

یک باغ گل از جوانه رویید

یک شاخه گل سـفید مـریم

بر سا قه ی سبز یا س پیـچـیـد

خندید بـنـفـشه و به دل گـفت

زیبا تر ازین نمیتوان دید

بی تو گل را کی سر بشگفتن است

باغ را بی تو غم افسردن است

بی تو میمیرد درخت از تشنگی

بی تو دریا خشک و ابر استرون است

سبزه بی آب است و گل بیرنگ و بو

بی تو گل را شعله در پیراهن است

بی تو یعنی تشنگی ، افسرده گی

بی تو ابر از شعله آبستن است

با تو یعنی ابر و باران برگ و باد 

با تو یعنی فصل سبز رستن است

با تو یعنس عشق و شور و زنده گی

زنده گی بی عشق یعنی مردن است

دل بریدن نیست رسم عاشقی

شرط اول در وفا دل بستن است

آن شکوه پرورده ی شاهان رسید

آریا دختی به این سامان رسید

بر طلایی موکب ابریشمی

ماه با استاره ی رخشان رسید

روز میلاد شـقایق های سرخ

جشن نور و نسترن زاران رسید

چشم نرگس باد روشن در بهار

فصل شادی های گل باران رسید

قاصد مست و خوش آمد گوی باد

در بساط سبزه پاکوبان رسید

جام ها از باده ی عشرت رسید

دست ما بر ساغر دوران رسید

شاهدخت قصه های شهرزاد

از هزار و یک شب دستان رسید

کاروان در کاروان ابر است و باد

آسمان در آسمان باران رسید

تهران 1382 دز اشیب

بیا ساقی پر کن ز می ساتکین

که از دل بشویم دگر زنگ کین

بیا ساقی جام می آماده کن

نطر بر من زار افتاده کن

غم بیکسی و غم هجر یار

برآورده از روزگارم دمار

بیا ساقی از غم پناهم بده

به میخانه امشب تو راهم بده

خرابم کن از باده ی نیمشب

که جانم رسیده است از غم به لب

بیا ساقی روشن روانم  بکن

تو از لطف  جاری  زبانم  بکن

ازان می که معراج هر شادی است

ازان می که گـلبانگ آزادی است

ازان می که دارا گدایش بود

ازان می که صد خم بهایش بود

ازان می که کاووس کی خورده است

ازان می که جمشید ازو کرده مست

ازان می کز آتش فروزان تر است

ازان می که روشنتر  از کوثر است

ازان می که ترکیب او کربلاست

ازان می که میثاق دردش خداست

ازان می که سرشار و مستم کند

ازان می که آتش پرستم کند

ازان می که مستی زکاتم دهد

ازان می که شادی برا تم دهد

ازان می که دارا از و کام یا فت

ازان می که جمشید از و جام یا فت

ازان می که عیسی به گردون رسید

ازان می که موسی به طورش چشید

ازان می که نیکان به آیین خورند

ازان می که مستان به تمکین خورند

ازان می که خورده حسین علی

ازان می که ایمان  ا ز ا  و  شد  جلی

ازان می که در یا    به دا مان او ست

ازان می که آ تـش به فر مان اوست

ازان می که میخانه را گم کنم

ازان می که پـیـما نه را خم کنم

ازان می که کوثر نـعا مـش بود

ازان می که سا قی غلامـش بود

ازان می که بر خویش عصیان برم

ازان می که جان را به جا نان برم

ازان می که این چرخ گردان از و سـت

ازان می که ساغر به دوران از و ست

ازان می که تر سا زد این خا نه را

کنم سر به مدح علی چامه را

علی مظهر علم و فضل و کمـا ل

علی یوسف حسن و صاحب جما ل

ای کمال معرفت شایان تو

دولت عرفان بود ارزان تو

رهرو اندیشه ی مردان حق

 روح مولانا بود شادان تو

برتر از اندیشه ی سقراط عقل

منطق شمس است در برهان تو

چشم بینش در کمال معرفت

 روشن از اندیشه ی رخشان تو

عشق ما سر گشته ز آبادی بود

ای جنون آباد غم ویران تو

صوفیان را باده صا فی میدهد

از خم  وحدت می جوشان میدهد

در سـماع خا نـقـاه مولوی

صد چـو ما درویـشـیان چرخان تو

عذر میخواهم که عرض حرمـت ا ست

ورنه شـعر من کجا و   شـا ن تو

ذولـفـقـار حیدری در دست توست

عرصه ی ملک ا دب میدان تو

.

میراث

جنت نه به عذر و التجاء میطلبم

نه از فیض سجاده و دعا میطلبم

آدم پدرم بود و همین خانه ی اوست

ارث پدر خود از خد ا میطلبم

ا نـفجار و فرو ریختن دو مناره ی مرقد مبارک امام حسن عسکری (ع)

شکستند حرمت خون خدا را

زدند بر هم مریم لا الا را

کسی دیگر نماند از آل زهرا

شهید کردند اینک کربلا را                                                 

 23  - 3  - 86

فرش راهی مینمودم دل اگر میداشتم

میسپردم جان خود قابل اگر میداشت

جان به آسانی نمیدادم به زیر تیغ او

در تپیدن طاقت بسمل اگر میداشتم

همچو مجنون میرسیدم در کمال بیخودی

در محبت مرشد کامل اگر میداشتم

بیت الاحزانی مهیا مینمودم بهر خود

گوشه ی ویرانه ی منزل  اگر میداشتم

 همچو شمع پیش هر پروانه میبردم چراغ

اشک آهی در خور محفل اگر میداشتم

همچو مورم از قناعت خاطر آسوده بود

دانه ی از خرمنی حاصل اگر میداشتم

در شگفتن چون حبابم داغ افسردن نبود

ریشه ی محکم در آب و گِل اگر میداشتم

ای زن ای مظهر شکوه حیات

ای درخشنده گوهر هستی

ای مقد سترین الاهه ی عشق

ای بهشتی ترانه ی مستی

ای زن ای مایه ی سعادت ما

آیت رحمت خدایی تو

ای که در صورت و به سیرت خویش

همچو آیینه بی ریایی تو

مهر تو همچو خون گرم و روان

پاک و تابنده در تنم جاریست

من که پرورده ام به دامن تو

دلم از هر چه غیر تو عاریست

ای زن نام مادر به شان تو زیباست

ای که شهکار خلـقت بشری

بی تو این زندگانی بی معنا ست

مقطع تلخ ...

الا ای ملت آزاده هوشیار

ز مکر و حیله ی دشمن خبر دار

که دستی از جفا بگرفته شمشیر

و دست دیگری قرآن تذویر

چنین نامردمی ها کشت ما را

که خنجر ها زدند از پشت ما را

به ظاهر دوست و باطن دشمنان اند

پی فرصت به قتل این و آن اند

ز رسوایی به عالم اَو  فروشند

به این گندم نمایی جو فروشند

چنان که دشمن دین خصم قرآن

به کردار ابوجهل اند و سفیان

گرایش های انسانی ندارند

شناختی از مسلمانی ندارند

صداقت نیست درصوت وصدا شان

محبت نیست اندر سینه هاشان

حذر باید ازین قوم جفا کار

ازین گرگان مست آدمیخوار

که هر سو از جفا لشکر کشیدند

به قصد ملت خنجر کشیدند

جوان و کودک شیر خواره کشتند

به نام ازبیک و هزاره کشتند

دریغا کشور ما غرق خون شد

علم ها با علمداران نگون شد

هزاران کودک این جا بی پدر شد

هزاران زن اسیر و در به در شد

هزاران بیوه را اغوا نمودند

به بازار عرب سودا نمودند

زن و پیر و جوان کودکانش

به باد فتنه رفته دودمانش

به ملک ما بلا گردیده نازل

برادر ار برادر گشته قاتل

جهاد و جهل را همگام کردند

چنین در شهر قتل عام کردند

بسا رهرو که اندر راه گم شد

بسا یوسف که اندر چاه گم شد

چه مردانی که سر در گم نهادند

میان کوره چون هیزم فتادند

یکی را سیم پیچیده به پیکر

یکی را میخ آخن کوفته بر سر

یکی در قعر چاهی سرنگون شد

یکی در کام آتش واژگون شد

یکی را سوی مسلخ بر کشیدند

بسان گوسفندی سر بریدند

یکی را از جفا کورش نمودند

یکی را زنده در گورش نمودند

یکی را با تبر اعدام کردند

یکی را هیزم حمام کردند

سخن ثقه بود نی جعل کردند

که آدم را چو حیوان نعل کردند

یکی را جمعیت کرده پریشان

یکی از هزب اسلامی هراسان

یکی از جنبش اسلام خوار است

یکی دلخون ز شورای نظلر است

یکی از پیر گیلانی به تشویش

یکی از مکر حضرت گشته دلریش

یکی از ظلم خالص متواری

یکی از دست گلبدین فراری

یکی جان داده در بند سیافی

یکی در دام وحدت شد ندافی

کسی رحمی به آن مادر کجا کرد

که با خون دست فرزندش حنا کرد

زن آبستنی را یاد دارم

مصیبت نامه ی زو مینگارم

چو دژخیمان به سروقتش رسیدند

به خنجر بطن پاکش را دریدند

برون کردند طفل نیمه جانش

به پیش سگ فگنده همچنانش

قساوت ها به حد خود رسیده

عطوفت پای ازین کشور کشیده

جوانان رشید این وطن را

همه سرمایه های علم و فن را

ستم پرورده گان جنگ کشتند

به جرم دانش و فرهنگ کشتند

جوانانی که در خاک این چنین رفت

نه در اکسا و نی کام امین رفت

مکن غـفـلت از ین د زدان مشهور

از ین خیلی جنا یت کار منـفور

که این جمع خدا نشناس خود سر

پریشان ساختند اوضاع کشور

هر آنچه مال دولت بود بردند

هر آ نچه خون ملت بود خوردند

به پا کردند رقص ریش و کاکل

پشاور ساختند از شهر کابل

به توبره خاک کابل باد کردند

پشاور را حیات آباد کردند

نوازش های  بیر حمانه کردند

به راکت زلف کابل شانه کردند

ترور و اختناق ، آدم ربایی

نفاق و کینه و وحشت گرایی

بنا کردند هر سو قتل گاهی

به مرگ ملت ما دستـگاهی

به هر سو گبری آتش میفروزد

که هست و بود میهن را بسوزد

ز دست این ستم یاران دوران

عمارتـگاه کا بل گشته ویران

ز چنداول که مهد عاشـقان ا ست

کنونش توده ی خاکی نشان است

در یغا آ سما یی بی هوا شد

دیگر خواجه صـفـایش بی صفا شد

گذر گاهش نمی آرد هوا یی

ندارد جوی شیر او صفایی

گسسته حلـقه ی رندان کابل

شکسته چـمـچـه ی مستان کا بل

خراباتش دگر سازی ندارد

کبوتر های دلبازی ندارد

خزان کرده چو ریشه در بهارش

فسرده رنگ و روی زرنگارش

شکسته جلوه های کوهسارش

خمیده قامت بالا حصارش

قضا در شیر دروازه دگر شد

کنام روبهان حیله گر شد

سلامت رفته از کوی و کرانش

امانی نیست در دارالامانش

کجا شد عاشقان با وقارش

کجا رفت عارفان نام دارش

دریغا کابل این زیبای خاور

عروس نازنین لیلای خاور

ازین نا آشنایان دل فگار است

به سوگ عاشقانش سوگوار است

الا ای هموطن فریاد سر کن

جهان را زین مصیبت ها خبر کن

به سازمان ملل وقع بشر نیست

ز قتل عام کابل کس خبر کن

به شهر ما که جوی خون روان است

سیاست بازی های ابلهان است

درینجا حاکم مطلق تفنگ است

نفس در سینه ی آزادی تنگ است

ولایت در ولایت پادشاهیست

امیر بی کلاهی باج خواهیست

چو بیرون تیغ نفرت از نیام است

جهاد آویز دست انتقام است

دریغ و درد ازین شاهان مردود

ازین آتش برافروزان نمرود

ازین وحشت گران دشمن انسان

نه هندو ماند مصؤن نه  مسلمان

به سوگ هندوانش گریه کردم

به کافر دوستانش گریه کردم

حد  یث کندزم در یاد آ مد

دلم یکبا ره د ر فر یاد آ مد

تراشیدند ریش هندوان را

سنت کردند این بیچاره گان را

غنیمت ها ز مالشان ربودند

در ذلت برایشان گشودند

ز مال خانه ها تا خشت دیوار

به غارت رفته است از ظلم اشرار

نه خانه مانده و نی چوب و چختش

نه سبزه ماند و نی گل نی درختش

ز بس که غم فضا شد آب و خاکش

به جای باده سم ریزد ز تاکش

ز جهل خویش این تقصیر کردند

که دین را واژگون تعبیر کردند

کجا گویم من این افسانه ام را

که همسایه زد آتش خانه ام را

دو همسایه دو خصم ناجوانمرد

بروز و روزگار ما چه آورد

همه ویرانی  و بربادی ما

شکست شادی و آ بادی ما

ز دست این دو خصم کینه توز است

که آب و خاک ما آتش فروز است

یکی هیزم فراهم کرد و دیگر

برافروخت آتش از دوزخ فرا تر

کجا شد آن وطن یاران دیرین

کجا رفت آن جوان مردان پیشین

که دست مادر میهن بگیرند

فرا خوان وطن از جان پذیرند

که این جا زورق هستی شکسته

درین جا ملتی در خون نشسته

ماه اسد 1371 کابل    در اوج رنگهای داخلی

ای شکوه روزهای خوب ما

یاد ما و یاور و محبوب ما

روح تو سرشار پاکی ها بود

این سوای روح خاکی ها بود

ای زلال چشمه ی خورشید تو

ای شکوه زهره و ناهید تو

گرچه همچون شمع پیشت سوختم

زنده گی را من ز تو آموختم

از لطافت قطره ی باران تویی

پاک تر از گوهر غلطان تویی

گل ز خوبی از تو باشد شرمسار

میبرد از تو لطافت نوبهار

تازه از روی تو باغ زاویه

روشن است از تو چراغ زاویه

آیتی از مهربانی ها شکوه تویی

مظهر عشق آفرینی ها شکوه تویی

شور صد خم باده در مینای توست

عالم سرشار  مستی های توست

باده در چشم تو مستی مسکند

گل بع یادت می پرستی میکند

هر چه زیبا زان هم زیبا تر تویی

هم سرشت مریمی و هاجری

جلوه دارد عشق از بالای تو

میدرخشد مهر از سیمای تو

انجمن آرای بزم عاشقان

یک سر و گردن فراز از گلرخان

ای صفای حسن پاکت بی غبار

رو به رو با تو شدم آیینه وار

مشک تر میریزد از گیسوی تو

گلشن جان مست شد از بوی تو

باده در چشم تو مستی میکند

گل به یادت میپرستی میکند

شاهد اندیشه های معنوی

در قصیده در غزل در مثنوی

نازم به بزم عشق که چون شمع میتوان

گاهی میان آتش و گاهی در آب شد

گرم آمدی به دیده ام ای آفتاب رو

یخ بسته بود دل ز نگاه تو آب شد

همصحبتی اثر کند انگور را ببین

چندی به خم نشست و آخر شراب شد

رستم به یک پیاله می از گردش زمان

درد سرم علاج ز داروی خواب شد

افتاده است رعشه ی پیری به دست و پای

دل خالی از شرار و تن از التهاب شد

نتوان علاج پیری به قند و گلاب کرد

موی سفید گرچه سیاه از خضاب شد

بگذشت شور و حال جوانی و این زمان

باید در انزوای دل خسته خواب شد

پیری رسید و دوش به من این خطاب کرد

گفتا سحر دمید و نشاید که خواب کرد

یاد او بر خاطرم از روزگاری مانده است

برگ سبزی یادگار نوبهاری مانده است

میسراید داستان بلبل آواره را

لانه ی دردی که بر شاخ چناری مانده است

تیره شد اوضاع جام و خسته شد آهنگ رود

کی به ساغر باده ی خورشید واری مانده است

جاده ها خاموش و سرد و خانه ها بی بام و در

نی نشان از شهر و نی در شهیاری مانده است

ای دریغ از آتش عشق که در من خاک شد

در دل سردم نپنداری شراری مانده است

 زان بهار جان فزا و آن دیار نازنین

 یک بیابان خار و یک صحرا غباری مانده است

در طریق عشق صاحب اختیار ما دل است

میکش ما را به خود در هر کجا که مایل است

غیر خار غم نرست از کشتزار بخت من

اشک حسرت آبیار مزرع بی حاصل است

تا برون از پرده آمد حسن عالم سوز او

اشک از بی طاقتی ها پیش چشمم حایل است

در پی هر کاروان با یاد لیلا میرود

تا قیامت خاک مجنون در قفای محمل است

کوهکن از کندن جان آفرید این شاهکار

ورنه نقش این چنین شیرین و رنگین مشکل است

سوز آه عاشقان از بس اثر دارد ببین

در گداز از آتش پروانه شمع محفل است

از کشا کش های دوران در عدم آسوده گیست

این جهان دریای طوفانی و آنسو ساحل است

از ارادت این غزل گفتم ولی شرمنده ام

بر جناب حضرتش چون هدیه ی ناقابل است

غزل

آه و فریاد دل زار خوشم میآید

ناله  مرغ گرفتار خوشم میآید

در بیابان محبت که پر از خار جفاست

پای پر آبله بسیار خوشم میآید

من که با قافله ی درد و الم همسفرم

خم و پیچ ره دشوار خوشم میآید

عشق منصور تا به حق انگیخته است

سر بر افراختن از دار خوشم میآید

رند میخواره ی مستم که به صد رسوایی

اربده بر سر بازار خوشم میآید

نکنم خم سر تقوا به در زهد گران

خاک بوس در خمار خوشم میآید

گل شبنم زده چون تازه تر آید به نظر

به می آیوده لب یار خوشم میآید

مرحم اشک منی بر سر داغم که هنوز

سوزش اسن دل افگار خوشم میآید

راهی هرچند که الفت به جوانان دارم

پیر فرزانه ی هشیار خوشم میآید

یارب چه شورشست که در خلق کشور است

این شام کر بلاست و یا صبح محشر است

دور مظا لم است زهر بام و در کنون

تا بیکرا نه نعر ه الله اکبر است

این نا له ها که می رسد از هر کران به گوش

فریاد مظلو مانه این خلق مظطر است

میثاق هر شهید جوانمر گ بی گناه

در شهر ما تداوم خون است وسنگر است

این خلق بی پناه به صد یاس واظطراب

هر یک چو جسم مر ده به تا بوت اند ر است

از خانه های سوخته تا جاده های دور

میدانگاه راکت وهاوانو سکر است

این خاک اولیاست که بر باد میرود

این قلب آسیاستکه غمگین و مضطر است

اینجا که سرزمین خدایان عشق بود

خاکش کنون زماتم واندوه بر سر است

اینجا دگر ستا ره ی روشن نمی شود

اینجا که مهر گم شده ومه مکدر است

ای کمال معر فت شایا ن تو

دولت عرفان بود ارزان تو

رهرو اندیشه ی مردان حق

روح مولا نا بود شادان تو

بر تر از اندیشه ی سقراط عقل

منطق شمس است در بر ها ن تو

چشم بینش در کمال معرفت

روشن از اندیشه ی رخشان تو

عقل ما سر گشته زآبادی بود

ای جنون آباد غم ویران تو

صو فیا ن را باده صا فی میدهد

از خم وحدت می جوشان تو

در سماع خانقاه مولوی

صد چو ما در ویشیان چر خان تو

عذر میخواهم که عرض حرمت است

ورنه شعر من کجا وشان تو

ذوالفقار حیدری در دست توست

عرصه ی ملک ادب میدان تو

ناتمام

یا ابا صالح

تا چنـد غـیـبت از نــظر د و ستا ن کنی

حسن حضور خویش از عا لم نهان کنی

بر عهد خو د وفا مگـر ای د لستا ن کنی

چشم عـنا یتی به جـگـر خستگـا ن کـنی

                 مـوعـود حـق  مـهـد ی آ ل عـبا بـیـا

                 سوگند ترا به حضرت خیر ا لنسا بیا

پیچـیـده ا ست عطر گل نر گس هـر کجا

بـوی بـهـا ر مـیـد هـد ا ز تا زگی  هـو ا

تـا بـیـد ه مـــا ه  کـا مل حسـن تـو لا ا لا

زآ نروی گشته نیـمه ی شـعبان جان فـزا

                ای مفتخر به مو لود پاک تو مصـطــفا

                ر وشـن شـود ز مـقـد م تـوچشـم ا نبـیا

پـرتـو ز رویت عــا لــم ا نــوا ر می برد

آیـیـنـه ا ز جـما ل تـو گـلـزا ر مـیــبـــرد

یوسف زحسن خویـش چه مقـد ا رمـیبـرد

پـیـــش رخ تـو  خجـلـت بـسیـا ر میـبـرد

               چون مظهر حقیقت  نور خدا تو یی

               شا یان هر فضیلت بی منـتها تـویی

آ یـیـنه د ا ر حـسن تـو با شـد حـیا ی ما

شرم است درحضورتـوعرض وفـا ی ما

د ر زنـد گـیست د یـد ن تـو مدعـا ی ما

روی تـرا نـد یـد ه  بـمـیــــــرم  وا ی ما

      بنهاده ایم سر چو به مهر یقین خوی                                                داریم نقـش پای ترا بر جبین خویش

ای نا جی جها ن بــــشـر دستگــیـرمـا

مو لای ما و سـرور ما و ا مـیــــر ما

عـشق ترا سرشته خـد ا د رخــمیر ما

مهـرتـومضمراست چنان درضمیـرما

            خواهم زلطف خویش نظرسوی ما کنی

            مـا را د گـرز چـنگ مـظـا لم رهـا کنی

دارالشـفای حکمـت لـقـمان بدسـت تـسـت

داروی دردجمله جهان چشم مسـت ا ست

سر چشمه ی حیات لب می پرسـت تـسـت

جان هـزار لاله رخی نا ز شـست تـســت

                 زهـراست بـیتوآب روان درگـلوی مـا

                 با دا  فـدا ی چـشم تـوجا م  سبـوی مـا

مارا به وصل خو یش بخوان یاوری نـما

ا ی آ خـرین ا مـیـد جـهـان د ا وری نـما

آ خـر عـلاج ا ینـهــمه وحـشـتـگـری نما

د نـیا ز لوث کـفر و شـقـاو ت بری نـمـا

                بر کش لوای عدل وامامت به نام خویش

                بشکن طلسم جهل جهان ا ز قیا م خویش

هـفت آسـمان به مـقـدم توسـجـده هـا کـند

ا ز  ذ ر ه تـا بـه مـهـر بتـو  ا قـتدا کـنـد

و قـتی حـجـاب غـیب زروی تـو وا کـند

د سـت خـد ا  لـوای ظـهـورت بـپا کـنــد

                خواهم زلطف خویش نظرسوی ما کنی

                مـا را دگـرز چنک مـظـا لـم رهـا کنی

نا ز ل شده چوآ یت رحـمت به شا ن تـو

اسرار خـلـقـت ا سـت نهـان و عـیان تـو

ای  بـر فـرا زعـر ش مـعـلا مـکـان تـو

ا ندیشـه قـا صـراست زشــرح بـیـان تـو

                چشم د لی که بستـه زنورظهـوتوسـت

                   شـرمند ه تا ا بد زحسن حضورتـسـت

ای دست حق که بر کشی شمشیر از نیام

خور شید سان به لشکر ظلمت  کنی قیام

عا لم به یمن حضرت تـویا بد ا نـتـظا م

فر صت به ما دهد اگر این عمر نا تمام

                 این جان خسته را به ره تـو فـدا  کنم

                 نذر حیات خو یش به حرمت ا دا کنم

عا لم چنین فتا د ه به خا ک مذ لت ا سـت

د نیا ا سیر پنـجه ی ظلـم وشقا وت ا ست

برهرچه میکنی نظراسبا ب عبرت است

سرتا به پای زندگی درخواب غفلت است

                خو رشید عدل ا ز تو بد ر میشود بیا

               این شا م تیر ه ا ز تو سحر میشود بیا

خور شید ذره ایست که اندر هوای توست

صد کهکشان ستاره به خاک سرای توست

چون کعبه ی مرا د د و عا لـم لـقای تست

مهـر نما ز زند ه د لان نقـش پا ی تـوست

                 یا صاحب الزمان به غریبان نظر بکن

                 بر خیل مستمنـد پریشا ن گــذ ر بکــن

عمریست ما که حسرت د یـدا ربرد ه ا یم

د اغ ترا به سـیـنه ی ا فگــا ربر د ه ا یــم

با ر غـم تـو بـر تـن بـیـما ر بـر د ه ا یــم

جـور فـلک به طا قـت بسیا ر بر د ه ا یـم

                گرد غـمی کنون بـد ل ما نشسته ا ست

                ازسنگ غصه آیینه ی ما شکسته است

راهـــــب ا گـر بـه د یـر تـرا  آ رزو کـنـد

بی شـبـهـه گـرد کـفـر زد ل شستـشو کـنـد

هـنـد و ا گــر بـه قـبله عـشـق تـو رو کـنـد

عـطـر بـهـشت ا ز گـل روی تـو بـو کـنـد

                ا ی قــبله گـا ه عا لـم  وآ د م ا ما م  ما

                ای مـقـصـد رکـوع و سـجـود وقـیا م ما                         

مرثیه برای مادرم  ( برای سنگ مزارش )

مـا در م را زیـر خا ک چه آ سا ن کردم

     گـنج خود را ا نــد ر ین ویرا نه پنهان کردم

جا ن برای ا و ندا د م ایدریغ از زندگی

   رحمتی برحال من یا رب که عـصـیان کرد م

مرثیه برای مادر خانمم (بر سنگ مزارش)

از خلق خوش چو آیت رجمت بودی ولیک

پیوستی تو به رحمت حق از جهان شدی

بودی فرشته سیرت در خلقت بشر

از خاکدان دهر به سوی جنان شدی

حشر تو با عزیز پیامبر که سالها

از نام پاک فاطمه گریان چنان شدی

ای خفته زیر خاک چنان گنج شاهوار

از چشم ما نهفته ترا دست روزگار

ای دوست ای عزیز دل ای آشنای من

ای آنکه داغ تو به دلم مانده یادگار

بی گانه خو شدی  و نهان گشتی از نظر

ای آشنای خوب من ای یار غمگسار

پیوسته دل به مهر تو خوش داشتم ولی

آیا چه شد که رفتی مرا زود از کنار

جای دل تو آیینه میدیدم از صفا

روی تو بود منظر شادی بهشت وار

اینک بود تسلی خاطر همین مرا

تا دور تربت تو بگردم چون غبار

شویم به آب دیده غبار از مزار تو

چندان به تربت تو کنم گریه ابر وار

هر فصل بی تو داغ مرا تازه میکند

پاییز برگ ریز و زمستان و نوبهار

دریای حسرتم که به خود میکنم ستیز

پیچیده موج گریه مرا بس که در کنار

چون شمع بر مزار تو هر شام تا سحر

اشکم روان ز دیده و از سینه ام شرار

بی تو شکسته شیشه ی خورشید در فلق

بی تو نشسته بر دل آیینه ام غبار

روح تو شاد باشد و محشور با علی

ای نسل پاک فاطمه ای موسوی تبار

دردا و حسرتا ز تو ای چرخ پر عناد

ای زال بد سرشت ستم کیش نابکار

زین شیوه ی ستم که بنا کرده ای دریغ

صد وای باد بر من و اُف بر تو روزگار

تقدیم به روح بزرگ سید اسحق

میزان 1382