به یار شهیدم ر (ف)
که (هفت گلوله) بر سینه اش (هشت داغ) گذاشت
 

افسر رهبین

در پای داربست

یار غریب من !
با جمله یی ز آینه و جلوه ز نور
در قوغفرش ساحل آتش گداختی
یار غریب من!
خوشباور عزیز!
پنداشتی که دایرهء عقده ها دگر
                          از هم گسسته  است
پنداشتی که در کمر جاده های تنگ،
دیگر چراغ سبز گذاشتن
                             شگفته است
و آنگاه بیدرنگ
فرسنگهای سنگ
تا کوچه های سربی مشرق شتافتی

آزاده مرد مرد!
در یک غروب سرد،
میدیدمت چه راست
تابوت سرگشادهء آرمان خویش را
                                بر دوش میکشی
اما دریغ و درد:
                   غمباده سان زبان من آماس کرده بود
تا در مسیر سرخ تو فریاد میزدم:
ای دوست!  بازگرد، به گرداب میروی
ای دوست! سیل میبردت، خواب میزوی؟
ای ناژوی بلند!
دیدی که بادها به کجا خانه میکنند؟!
دیدی که سرکشی،
                     در پای داربست میسر نمیشود؟!
یار غریب من!
نقش چراغبرگ شقایق به سینه ات،
رفتی،
غواص جاودانهء لعلابها شدی
ای وای، ای دریغ؛
در دستهای  من
اینجا قلم رطوبت گلبانگ خویش را
                                            از دست داده است.


کابل ـ ۱۳۶٩

************