عثمان اماني

(هالند)

              صبر سگ

سگي از خانه دل بر کند و راهيي بـــــيابان شد
پر از اندوه و درد او را دل از دست دو پايان شد

            به خود ميگفت اي واي اين چنان وآن چرا چون شد
            چرا سنگين دل و بيرحم اين همزاد ميــــــــمون شد

چو ديدندش وحوش در نيم ره، حيران و سرگردان
همي بگذاشتند پنجال حــــــــــيرت بر لب و دندان

            به دورش جمع گشتند گرگ و پـــيل و شادي و کفتار
            شغال وخرس و کرگس، شير و روباه ، اژدها و مار

يکي پرسيد کاي سگ اي تو يار وهمدم انسان
کجا تو و کجا اينجا، چرا ترک کرده اي ياران

            ز چه بگذاشتي آن ناز و نعــــــمت، خواب راحت را
            و از چه برگزيدي اين ســـــــــــراي رنج و محنت را

بگفت حق با شمايان است ولي ديگر پشيمانم
چو از کردار اين نوع دو پايان سخت حيرانم

            شما را نام وحشي داده اند و خويش را انســـــــــــان
            ولي از بهر هيـــــــــــــچ، يکديگر خود ميدرند اينان

شما هستيد وحشي ليک، کجا شيري درَد شيري
گزندي کي رساند هيچ کفــــــــتاري به کفتاري

            مسلمانان مسلمان را، نـــــــــــصارا هر دوي شانرا
            کشند بر خــــــاک و خون هر روز انسانان، انسان را

ندارند چنگ و دندان زان سبب از من ثمر گيرند
به همزادان خود از از خشم و قهر من اثر گيرند

            دگر لبريز گشته ظرف صـــــــــــــبرم آنچنان ياران
            که آن جاه و جلال و راحتي را نيـــــــــــستم خواهان