|
شبگیر پولادیان
تو محکومی به تنهایی
ـ « تو محکومی به
تنهایی، پناهنده!
بمان اینجا و ساکت باش
درین زندان خوش دیوار خوش ترکیب
درین گهوارهء جنبان انسانِ تمدن ساز...»
چنین میگفت قانونش
من اما،
پشت قاف
میهن گمگشتهء خود
نیمهء گمگشته یی دارم
که او هست در میعاد دیدارم:
ـ « نه محکوم به تنهایی،
به قانونی که خود
داری، حقی دارم
مجال باز پیوستن
به آن آوارهء دلبند
نه آقای من
ز بیخ بنهء تنها نروییدم
مرا هست انجا بیشهء انبوه خویشاوند!»
ـ «خموش آقا!
به آرامش
بخوران زهر و مرگی را
که میخواهی!
و اینجا شهر قانون است!
ببینم باز این قانون چه میگوید:
به بند چندم ا زفرگرد چندم گردیده:
(پناهنده مساوی هست
به انسان چندم
روی چندین شرط...»
پناهنده هم انسان است، به به!
درودم باد بر قانون!
چه خوش نوزاد زیبایی ازین مام تمدن راد
می زاید!
پس آنکه،
فورمه و فورمول و فورمولان،
وکیل و نامه و خط تیلفون روز و شب
هیهات!
دوماه، سه ماه، ششماه...
سالی می شود آخر،
به پشت کوه قاف دیگری
زنی با پشتباز رنجهای خویشتن هر روز
آن راه هزاران بار پیموده
به زیر گام های خسته میکوبد
پس آن قلعهء پولادگونِ عصر "انترنیت"
شرنگ انتظار تلخ می نوشد:
ـ «آهای اینجاست انسانی
که بهر نیمه گمگشتهء خود
«ویزه» می خواهد
(روا دیدی برای لحظهء دیدار)
و موجودی که پشت نرده های آهنی
مغرور ایستاده
و مغروری که از خونش طلای ناب می تابد،
به تحقیر و تحکم می زند فریاد
از منشور حفظِ حرمت انسان
و اما زیر لب آهسته می گوید:
« کثافت ها چه میخواهند؟
مگر ما باغ وحش تازه می خواهیم؟!»
«تو محکومی به تنهایی، پناهنده!»
و این آواز در دهلیز قلبم باز می پیجد.
در آن منشور آزادی که خود هر روز میلافند
پناهنده مساوی نیست به انسان،
و ما این گله های باغ وحش عرصه ی تقدیر
برای نیمهء نانی که از درگاهء قیصر میرسد
ناچار
به این قانون بدهکاریم
و ما گویی که از سیارهء مهجور
درون حفره های تیره و تاریم
و در «بنیاد انواع» ی که قانونش تراشیده
همان در ردهء پایین میمون های آدم چهره
می آییم
و در خون کثیف ما طلای ناب جاری نیست
و ما حتی برای عشق ورزیدن گنهکاریم!.
*********** |
