برگردان و ویرایش نیلاب سلام

گوانتانامو یا شکنجه گاه" بی بدیل زمانه"

مورات کورانس (1) بریمنی (2) ترک نژاد پس از سپری نمودن  پنج سال در اردوگاه نظامی گوانتانامو آزاد شد. 

در اتاق مورات کتابها, سامان و لوازم وی همه چیز در جاهایی  قرار دارند که در شب سوم اکتوبر2001, زمانی که مورات بریمن را برای آموختن قرآن شریف به قصد پاکستان ترک گفت, قرار داشتند.

در نوامبر همان سال وی با داشتن پاسپورت ترکی از طرف عساکر امنیتی پاکستانی توقیف و به عساکر امریکایی سپرده میشود. در اوایل سال 2002  پس از سپری نمودن هفته ها در یکی از زندانهایی مربوط قوای امریکا در افغانستان  به اردوگاه گوانتاناموی کوبا انتقال داده میشود.حکومت آلمان از جنوری سال جاری  برای آزاد شدن مورات پافشاری داشت. خانوادۀ وی از جمله مادر و برادرانش نمیتوانستند, تصور کنند که بار دیگر مورات شان را در آغوش خواهند کشید.» (3)

در سلول شکنجه گاه  گوانتانامو شبها هرگز نور کم پردازی به نام "نیون لیشت" که خود یک شکنجۀ تدریجی است, خاموش نمیشود.

 « یک روز پس از آزادی کورانس بیست و چهار ساله وکلای حقوقی وی اعتراضات شدید شان را علیه دولت آمریکا آغاز کرده اند. دولت فدرال  حزب سبز و سرخ سابق (4) و مجلس سنا بریمن اظهار داشته اند: کورانس از دوزخ عبور کرده.
در همین چهارونیم سال کورانس مانند حیوان در قفس روز و شب را سپری کرده. بیرنهارد دوکی (5) یکی از وکلای وی میگوید:
کورانس در زندان مربوط قوای امریکا در افغانستان تحت شکنجۀ وحشیانۀ جسمی قرار گرفته و در گوانتانامو با  شکنجۀ سیستماتیک جسمی و روحی دست و پنجه نرم کرده. در تمام این مدت زمان دستها و پاهای کورانس بسته بوده. در سلول شکنجه گاه گوانتانامو شبها هرگز نور کم پردازی به نام " نیون لیشت" که خودش یک شکنجۀ تدریجی است, خاموش نمیشود. شبی که کورانس در راه میدان هوایی به طرف خانه در موتر با مادر و پدرش نشسته بود, به سوی آسمان و ستاره ها طوری شگفت زده نگاه میکرد که گویی چیزهایی را برای بار اول میبیند. کورانس از  زمانی که به خانه برگشته, بیشتر اوقات را در اتاقش که تاریک و خاموش است, به سر میبرد. آرزوی دیدن و مصاحبت  کسی را ندارد. روانشناسان به خانواده و دوستانش نظر میدهند تا مدتی برای به اصطلاح سیر دیدنش پافشاری نکنند.  » (6)

عبدالسلام ضعیف سفیر پیشین حکومت طالبان در پاکستان که همچنان به شکنجه گاه گوانتانامو کشانده شد, خاطراتش را در کتابش به نام " د گوانتانامو انزور" نوشته. این خاطرات در برگیرندۀ تصاویر غم انگیزی از زندانهای بگرام, قندهار و گوانتانامو اند که به رشتۀ قلم کشیده  شده اند.

نزار ساسی در محلۀ ونیسیوی شهر لیون فرانسه در یک خانوادۀ غریب پیشه زنده گی میکرده,  خانواده اش از شمار کارگران  کشور های عرب نشین افریقای شمالی است که سالها قبل به فرانسه برای کار آمده است.  او همچنان چهار سال زندان و شکنجه را در گوانتانامو متحمل میشود. در کتابش به نام "زندانی 325 ـ اردوگاه دلتاـ از ونیسیو تا گوانتانامو" مینویسد: وقتی آزاد شدم, تصمیم داشتم که راساً نزد مادرم بروم ولی زندانیان گوانتانامو بر من صدا زدند: نزار! ترا به خدا به مردم بیرون بگو که بر سر ما چه میگذرد. در گوانتانامو بسیار کسانی را مییابید که دلیل در آن جا بودن شان را نمیدانند, از آن شمار خودم.

با خواندن این همه وحشت گرایی  به دور از همه عواطف انسانی به دردی میاندیشم که یک نوجوان, یک جوان و بالاخره یک افغان در گوانتانامو میکشد.بدون هیچ مایۀ تسلی: نه دولت حاکم در کشورش, نه محکمه یی نه وکیلی. انسان میهن من چون همیشه سخت تنهاست. هموطن من چون وطنم زخمی, در هم شکسته و پامال قدرت طلبیهاو نفاق افگنیهای ازخود و بیگانه از جمله قوای خون آشام بیگانه یعنی امریکاست.

 به قول شاعر

گه آسمان مخالف, گه بخت سرگران است

ای وای سرنوشتم در دست این و آن است (7)

گوانتانامو

« ایالات متحدۀ امریکا در زندان گوانتانامو که از بیشترین  امنیت و نظم وحشتناک اردو برخوردار است, هنوز چهارصدوپنجاه  زندانی را زیر نام تروریست تحت شکنجۀ وحشیانه قرار میدهد. بیشتر آنها پس از یازدۀ سپتامبر 2001 در افغانستان توقیف شده اند که تاپه هایی چون طالبانی, القاعده یی و بین لادینی بر آنها زده شده است. شرایط زندان گوانتانامو طبق آخرین پرونده های کمیسیون دفاع از حقوق بشر به دور از همه رفتار انسانیست. در ماه جون گذشته عالیترین محکمۀ امریکا این اردوگاه نظامی را غیر قانونی اعلام داشت. حکومت واشنگتن باوجود همه اعتراضات از بستن این اردوگاه سرپیچی میکند. (8)»

رویکرد و تذکر

1) Murat Kuranz)

2) یک ایالت آلمان Bremen(

3) Hamburger Abendblatt, 25 August 2006

4) die rot-grüne Bundesregierung

5) Bernhard Docke

6) , 26 August 2006 Hamburger Abendblatt

7) همان جا

8) حامد نوید

***********