هرچه فانوس را در شبـــــــستان الکنی، بیسوادی بخوانــــد

با دوسه چـــــهره آید گشـــــــــــاید مشتهای بزرگ سخن را
 

گه زند سنگ برچـــــشم منطق گاه از اعتقادی بخـــــــــواند

ما اگر گریه کردیم و جنگل پر ز گلــــهای فاتح شدن گشت
 

در هوای جســــارت نشیند از تــــــــبر تــــــند بادی بخواند

ممکن است آب را بست و دزدید ا زدهان روان آبشاران ؟
 

راوی خشکسالی اگر چند قصهء انجمـــــــــــــــادی بخواند
 

بعد ازین روزگار مجروح میشود آفتــــــابی که زنده ست