آرش آذیش

از دردی دیگر

نظارهً زنده گی را
                   از دریچهء هیچ و پوچ
خالی وخیالی
نه فقط با چشمها
که با تمامت جان
با خلجان نفس
در قفس سینه یی که
                   به زبور گلوله یی نیارزید.
و فراق و غربت و خواری
                   و خوابی مرگ سان
                   که به بیداری نیانجامید.

*****

چه بگویم زمان را
                   که وقیح و سرد
                   پیش چشمایم میرقصد.
میتراشدم
                   و می خوردم.

نه با دندان
         روز، هفته
                   ماه و سال
که با نیشخندی وقیحتر از سلام های لزجی یی
روزمرهء بازاریکه:
         چرکایش را از درون
                   کاریز بسته است
و از دردی دیگر...

***********