عثمان امانی

شکايت
 

اي که ز ني نوا کشد طره^ء تابدار تو
جان قدح به لب رسد از طبع ميگسار تو

لاله سرش نگون شود، داغ دلش برون شود
سرو غمش فزون شود بس که شد انتظار تو

گشته ز اشک عاشقان سيل به رودها روان
سير شود کي از شکار، غمزه^ء دل شکار تو

از من بيرمق مپرس حال دلي که برده است
تاب وتوان ز جان من، ديده^ء پر خمار تو

رو به خداي کردمي کز تو برم شکايتي
غافل از آنکه خود بودي عاشق بيقرار تو

***********