|
دو سروده از عثمان اماني
(هالند)
مادر
بگذار كفر گويم تو آفريدگاري
مادر ترا ستايم، همپاي كردگاري
نه كرسي فلک باد فرش قدوم پاكت
گر چه ز ما برفتي، بر عرش ماندگاري
اي طلعت ملائک! اي روح قدس مريم
از برگزيدگانش تنها تو تاج داري
سيما ي نوربارت شمع تمام عالم
پروانگان خود را هر شب جراغ داري
تنهاست جسم پاكت در زير خاک مدفون
مرگ است خجل پيشت، در دل تو ماندگاري
اي مادر عزيزم اي مظهر محبت
من هم بميرم اكنون از فرط بيقراري
يادت هميشه بر دل، نامت هميشه بر لب
روح تو شاد بادا تا روز رستگاري
هيچ و هيچ
نه بدانم از كجايم، نه بدانم بر كجايم
ز كمند هيچ رستم، به وجود رسيد پايم
به سراي گرم هستي كه ز بيخودي و مستي
پرم از گلي به شاخي، به كجاست اصل جايم؟
نه كليد و نقش فكري، نه چراغ راه هستي
نه عصاي عقل بر دست كه چو كور ره گشايم
منم آن ناخدائي كه سوار كشتي عمر
شده ام اسير طوفان به سكويي سر بسايم
سفر وجود هيچ است، نشدم به رازش آگه
كه ز هيچ آمدم ليک و به هيچ جايگايم
به روال آمد و رفت كه همان هيچ و هچ است
چه نهفته حكمتي گو منش اين ميان چرايم
*********** |
