کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پناهنده
شعرى از
سيدضياءالحق
سخا


مى  آيى ودوباره دلم زنده مى شود
لبريز از اميد به آينده مى شود

اين صخرهء عبوس فرورفته در سكوت
يك شبچراغ روشنى از خنده مى شود

دوباره باز عطر غزل از صداى من
در كوچه هاى شهر، پراكنده مى شود

در روشناى معبد تسليم، شاعرى
سر مى نهد به خاك وترا بنده مى شود

آرام ونرم در چمن بازوان تو
آوارهء كوير، پناهنده مى شود 

 

 

***********

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل ٣١                          سال دوم                               جولای ٢٠٠٦