|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
پرتو نادری
اهدا به استاد هنر آفرینم استاد «شبنم»
آنک نان های، ای نقاش شاخهء بلند سبز جنگل «بهزاد» همتبار راستین من هر سخن که با تو میگوید همچنان آیینه از خورشید لبریز است ای زبانم با زبانت آشنا از دیر جز تو آیا با کسی دیگر میتوان این درد را گفتن آخر اینجا کودکم هر بامدادان گریه آغازد آخر اینجا این خروس بام های فقر بانگ درد آلود خود را میدهد پرواز غبارین لحظه های تیرهء آغاز کودکم هر بامدادان با گلوی فقر میخواند لیک اینجا جز من و جز یک زن بیمار کسی نمیگردد از خواب خویشتن با بانگ او بیدار های، ای نقاش! شاخهء بلند سبز جنگل «بهزاد» تو مگر آیا نمیدانی این گرسنه کودک غمناک تا کجاها بوی نان را برده از یاد گر به دستانت توانی هست یاکه مرغ آفرینش را میان پنجه هایت آشیانی هست؟ نقش نانی یا که جا بر پرند ذهن تو باقیست های، ای نقاش ای برادر! ای پدر! ای جان! تو گره از کار من بگشای! نقش نانی ریز از برای کودک من بر سپیدی روشن کاغذ تا شب دزدانه از چشمان آن کودک من بکوبم تابلویت بروی سینه دیوار چون دگر باره گوید نان! من برایش گویم آنک نان! آنک نان! او شود خاموش و بر تصویر بیند خیره و حیران
*********** |
