عبدالله « وفا »

آرزوي باطل

رخ تو طلوع صبح است و به آ فتـــــــــاب ماند

لب گرم و لعــــــــــــــــــل گو نت به گل گلاب ماند

به وصا ل رویت ای گل د ل و جــــــان بدادیم ما

چو نوید وصــــــــــــــــــلت دل همه با سراب ماند

همه هستی ام تو بودی ءغم و رنـــــج ما فزودی

دل پاک و با صـــــــــــــــــــــفایم به بلور ناب ماند

غم آتش و صالت به دلم شـــــــــــــــراره ها کرد

دل مست و بیــــــــــــــــــقرارم به خروش آب ماند

ز رهش قدم تو برگیر دل خود ز شوروشر گی

مگذار عنــــــــــــــا ن جا ن را به غم و عذاب ماند

رۀ آرزوست با طل که وصا ل روی ما ه ات

چو « وفا» ی روزگا را ن به خیا ل و خواب ماند

***********