آرش آذیش

دریغ

دستم به واژه ای نرســــــــید و غزل فسرد

کـــندوی جان شکست و هوای ِعسل فسرد

در آستانِ خانه ی ســـــــــــــبزینه ی بهار

نوروز نارسید ه به برج ِ حــــــــمل فسرد

روزی که راه تــــــوشه ی آغاز کوچ بود

در تیرگی سرد ِشب مبــــــــــــــتذل فسرد

آیینه زار روشن صدق و صـــــــفا و مهر

با سنگسار ِ کینه ی یاری گسل فــــــــسرد

                                        خشکید شوق ِشـــــعروترانه به دست ودل

                                        دستم به واژه ای نرسید و غــــــزل فسرد

***********