|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
نسیم اسیر
بهار در غربت
چه خرمیست که فصل بهار می آید به گوش زمزمه های هـــــــزار می آید ز بلبلان شده آراسته فضای چمن قنار، نعمه سراگــــــــــشته، سار می اید گل است و لاله سنبل، مگر بدیدهء من وطن چونیست، همه نیـــش خار می آید به یاد میهن زیبا و کوهسارانش سرشکم از مژه بی اختـــــــــیار می آید کدام موسم عیش و کدام فصل بهار دل فــــــــــــسردهء ما را به کار می آید بهار آنکه به کابل ز نگهت نوروز غبیر سوده و مشـــــــــــک تنار می آید بهار آنکه ز برگ شکوفهء رنگین به قندهار، به شـــــــــــــاخ انار می آید بهار آنکه ز فرش زمردین به نظر به کوهسار بدخـــــــــشان، تخار می آید بهار آنکه به مرغاب و بامی نامی به بلخ و بتکدهء نوبـــــــــــــهار می آید بهار آنکه ز گل های نرگس و نارنج به ننگهار به چـــــــــــندین وقار می آید بهار آنکه ز خون شهید خفته به خاک هرات هم به شــــــــــــعار مزار می آید چنین بهار گر از دامن وطن خیزد
نشاط آور و هم
مشکبار می
آید به چشم بلبل افتاده در قفس چو « اسیر » بهار بی وطنی چون غبـــــــــــــار می آید
*********** |
