کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رفعت حسینی

 

 

دفتر نایاب لبخند

 

 

لحن آواز لحظه ها را

از گزند تلخی

                   گزیری نیست

در روزهای زشتتر و

و شبهای غضبناک از نژاد شقاوت

وقتی تو نیستی!

در خشکی دشتی دوزخ وش

 

*    *    *    *

 

وقتی تو نیستی

و تیشهء وحشت بر ریشه

                            ـ با غیظ، بیهراس ـ

به پرسش ساقهء سالمند خواستهای کودک دل

                                      می آید

چسان

                   توان

                            به سلام باغ رفت

و آرزوی باران کرد؟!

 

 

*    *    *    *

 

باری

                   ای بیغش امید ماندن

وقتی تو نیستی

دیدن را

زهره یی باید

                   اسطوره یی

و بودن را

                   کوه گونه صلابتی

 

 

*    *    *    *

 

وقتی تو نیستی

و دفتر نایاب لبخندت نیست

تا شعری آزاد و ناب را

                            بتوان زندگی گرد با آن

چگونه

                   ـ آه ـ

باید به سلام باغ رفت؟!

 

 

 

***********

بالا

دروازهً کابل

سال دوم          شمارهً ٢۷         می 2006