سالار عزیزپور

سکوت تلخ

جز کوه ، کس به ناله ی من همنوا نشد

از سنگ هم صدا شنیدم وز آشنا نشــد

اشکم بسوخت و آتش دردم به سینه ماند

دستی به زخم ماتم من کیمــــــــــیا نشد

من در میان برزخ  از مرگ و زنده گی

چون قطره آب گشــــــتم و آب بقا نشد

افتــــاده ام ز پا و در این غربت غریب

دست نوازشی به من از کسِ عصا نشد

من با سکوت تلخ دل خویش ساختم

یک درد آشنا چو  رفیــــــــق عزا نشد

***********