|
کابل ناتهـ، Kabulnath
|
شبگیرپولادیان
از دلتنگی
حسرت دوری دیرینه به جانت ای دوست حجره در حجره نشسته است مرا، در رگ و پوست مثل زهری که تب و تاب زند در رگِ جام مثل شــــــــــــــــــــمشیر که دارد گذر از هفت اندام مثل یک سایهء وامانده به تبلرزهء مرگ مثل پرپر شدن غنــــــــــــــــــــچه به آشوب تگرگ بیتو گر تخت نشینم بخـــــدا خاکم هنوز خسِ افتاده به دروازهء خـــــــــــــــــــــــاشاکم هنوز آنکه دور از تو به بیغولهء خود تن داده ست شرم بادش که زغم های تو دور افتــــــــــــــاده ست زنده ام بیتو ازین طعنه چه مغرور شوم یک نفس گر زغــــــــــــــــمت دور شوم، کور شوم چارسو، بیتو به تنهایی ما دلتنگی است وقتی یادِ تو نباشد همــــــــــــــــــــه جا دلتنگی است شب نخفتم که سراسر تبِ کابوس تو بود پشت دیوار سیــــــــــــــــــه خاطره ها دلتنگی است دیدم از پنجره باران مصیب جاری است فرش باران زده خــــــــــــــــــــاک خدا دلتنگی است هق هق گریه درین میکده های وهویی بغض ترکیدهء مـــــــــــــــــــحراب دعا دلتنگی است گفتمش شعر مگو شهد که تلخست سخن طعم هر واژه به کـــــــــــــــــــــام شعرا دلتنگی است نه درون سو، نه برون سو هیچ موجایم نیست رو کـــــــــــــــــــــجا آورم آخر همه جا دلتنگی است از شب غربت تنهایی تن می آیم دست من گــــــــــــــــــــــیر که بی یارو وطن می آیم غرق غربت شده ام حال غم خویشم نیست آب از سر چو گــــــــــــــــــذر کرد کم و بیشم نیست روز هذیانی من چون دل شب تاریک است کوه کابوس که تا تارک تــــــــــــــــــب تاریک است عمر اینگونه که پر می شکند در پرواز آبرو می برد از بــــــــــــــــــــــــــــــالِ غرور شهباز عمر اینگونه که دارد سیر هیچ و پوچش درد در درد برد قــــــــــــــــــــــــــــافله های کوچش یک دو روزی گذری بود به سبزینه خاک گذر تلخ ترین رهـــــــــــــــــــــــــــــگذر سینهء خاک موجکوبم که درین ساحل تنها مانده ست یادِ توفــــــــــــــــــــــــــــان ترا در دل دریا مانده ست یادِ آن آیینهء زنگ که با سنگ شکست حجم صد خــــــــــــــــــاطره در تلخی آهنگ شکست یاد آن سایه که تنهایی ما با او بود درد پنـــــــــــــــــــــــــــــــــهان همآوایی ما با او بود بیتو در خاطره ها گمشدهء در خویشم هفت دریا گـــــــــــــــــــــــــــــــــهر موج دل دوریشم سخن از قاف مگو محبس تاری است دلم سخن از باغ مــــــــــــــــــــــخوان بال قناری است دلم که به دیدار تو با باز قفس می آید دلشکســـــــــــــــــــــــــته ست به دیدار تو پس می آید تو مرا با من من یکه و تنها مگذار چو بیــــــــــــــــــــــــابان تک افتاده به خود وا مگذار آفتابا من همان بــــــستهء تقدیر توام! از دلِ خاورِ من تاب که شبگیر توام!
*********** |
