داکتر رازق رویین

 

 

 

خنگ بت و سرخ بت

 

 

باران سالها و سالها

و رویش گیاه های آفتابی

کوه در کوه

آوای گنگ ترا

به نیایش نشسته اند

 

***

 

ای پیامبر دیرین !

ایستاده بی پا !

اکنون،

کوههای بلند مشرق

در زادن و در مردن

و در خواب صبحگاهی خویش

استواری دستان ترا

نقشینه میبندند

 

***

 

ای شیوای مقدس !

عروس سنگستان بامیان !

به چه خاکستری اکنون بمویم

که در آتش تنهایی تو

                        سمندر گردم.

 

***

 

به کدامین دیاری

یاران ناشناختهً ترا

بریال باد های سرخ

                        صدا کنم.

 

***

 

تندیسه های قرن

تندیسه های بیفردا

در عظمت خاموش تو

                        چه کوچکند!

 

 

 

بامیان١٤ / ١١/١٣۵۷

 

 

*********

بالا

دروازهً کابل

سال دوم          شمارهً ٢٤         مارچ 2006