کابل ناتهـ

تمنای عاجــل

درشــــــمارۀ ۵ جــدی ۱۳۸۷ ســایت وزین وگــرامی افغان پرس، بقلم محترم عبداللطیف طارق؛ متن مصاحبه یی منتشر شده است که از طرف افغان پرس با خانم انارکلی بعمل آنده است. درین مصاحبه خانم انارکلی که از چهره های شناخته شدۀ دفاع از حقوق انسانها ومنجمله هندوهای افغانستان است، از اوج تبعیض ومظالمی خبر میدهد که در حق هنــــدو های وطن عزیزما جریان دارد.

بر اساس ارایه اطلاعات خانم انارکلی و گزارشهای بسیاری را که مسؤول کابل ناتـهـ بارها دریافت داشته است، هندوهای افغانستان به ویژه در شهرکابل درمعرض آزار وازیت ناروای متعصبین تبعیض باورقرار دارند. آگاهی ضعیف و پایان و رشد نیافتن مردم به فرهنگ احترام به انسانها و باورهای مختلف سبب شده است که هندوها آزاربیشتر ببینند. کودکانی را که باید مکتب بروند، میازارند.

در نتیجه برای ندیدن روی لت وکوب وتوهین وتحقیر، خانواده های کودکان ترجیح میدهند که فرزندان شان درخانه بمانند. واین است که کودکان هندو، از نعمت یکی از باارزشترین مزایای زندگی یا خواندن درس در مکتب محروم می شوند.

از سوی دیگر، از مدتها به اینسو، اجساد هندوها را نیزدرمعرض اهانت قرارمیدهند. درهنگام سوختاندن اجساد، که برطبق باورهای هندوها صورت می گیرد، اخلال گران با آزار رسانی به مراسم، سوگواران را با اندوه وغم بیشتر مواجه می نمایند. اخلال گران با اهانت آمیزترین سخن ها و با پرتاب سنگ و چوب به سوی هندوها دست به اعمال تأثر باری میزنند.

موضوع وقتی دردناکترمی شود که هندوها،هیچ منبع ومرجعی را نمی یابند تا به حال زار آنها توجه نموده و در پی امنیت ایشان باشد.

عدم غمخواری ودرک نکردن وظایفی را که مقامات مسؤول به عهده دارند، کار را به جایی رسانیده است که هندوها وطن عزیز خویش را ترک بگویند.

آنانی که همزمان با تاریخ این سرزمین، درآن  زندگی نموده اند؛ آنانی که در تمام مصیبت ها شریک بوده وهمواره بار تحقیر وتوهین را برشانه های خویش دیده اند، آنانی که نه امروز بلکه سالهای سال است که شاهد تبعیض اند، آنانی که همواره حتا با مشاهدۀ انواع تجاوز به مال ومنزل ودیدارقتل غمبار اعضای خانواده در آتش جنگ سوختند وساختند. ویا آنانی که با دشواری ها وبا از دست دادن همه امکانات معیشتی بالاخره راه مهاجرت را انتخاب نمودند، ولی با مشاهدۀ تغییر اوضاع دل به امیدواری نهاده و برگشتند؛ همه در معرض آزارهای قرار دارند که فرار را برآنها تحمیل میکند.

مقامات دولتی نه تنها درغم این مظلومترین قوم جامعه نبوده و نیستند، بلکه با "غمخواری" های خود آنها را بیشتر در زیرتیغ افراد متعصب میگذارند. از جمله برای هندوهای کابل محلی را در منطقه یی پلچرخی تعیین نموده اند که مراسم آتشسپاری را انجام بدهند. درحالی که درداخل شهرکابل و در جاهای که همواره آن مراسم انجام یافته وبه هیچ کس نیزآسیبی نرسانیده، امنیتی تأمین نگردید، آیا در منطقۀ پلچرخی که دورتر از شهرقرار دارد، تضمینی برای جلوگیری ازقتل دسته جمعی هندوهای دردمند و سوگوار وجود خواهد داشت.

کسانی که امنیت را در داحل شهر حد اقل برای کوکان خود نمی بینند تا به مکتب بروند. کسانی که کودکان شان درمکتب امنیت ندارند، ایا میتوانند در آن منطقه مراسم آتشسپاری میت را انجام بدهند؟

البته این سوالات و اعتراضات بارها مطرح شده است. اما برای شنیدن سخن حق، گویی که گوشی وجود ندارد.

اگر اجازه سخن گفتن بیشتر وجود داشته باشد، قابل یادآوری است که تبغیض و ستم های مختلف و منجمله ستم مذهبی در برابر هندوهای افغانستان، نشانه یی از عدم آگاهی وحضور تبعیض در کل جامعه است. ازینجاست که تمنا می نماییم که وطتداران با احساس ما به وجود کل تبعیض وریشه های عقب ماندگی ذهنیت تبعیض آمیز که شرم آمیز نیز میباشد، باید عطف نمایند.

کسانی که از تحقیر وتوهین آشکارای موجود دربرابر هندو های مظلوم و زیرستم امتناع میورزند ویا خاموشی وبی تفاوتی را انتحاب نموده اند، باید بدانند که از مخالفت با تبعیض های گسترده تردریغ کرده اند.

یک باردیگر وبا تأکید از تمام مدافعین حقوق بشر،از همه اهل قلم و انسانهای که طرفدار تبعیض وستم نیستند، تمنا داریم تا درهرجایی که هستند، حال زار هندوهای افغانستان رابه گوش موسسات ونهادهای جهانی جلب نمایند.

از مقامات مسؤول وطن خواهان هستیم که به وظیفۀ ملی، وجدانی و اخلاقی خویش که تأمین امنیت برای شهروندان وطن جز آنهاست، از توجه خویش بیش ازین منصرف نشوند.

واگر ازین تراژیدی جلوگیری نشود و هندوهای هموطن، افغانستان، وطن عزیز خویش را ترک بگویند، داغ ننگ وشرم بر پیشانی آنانی هم خواهد ماند که از گفتن حقایق خود داری کرده اند.

                                      ایشورداس