سروده ی ١۲

وقتی از پهنهء سریینهء شب
یک صدا
            از افق فاجعه بر می خیزد
من درینجا می مانم
تا به پایان کار
خطِ این واقعه را می خوانم
من، درینجا می دانم
کس، درین عصر فریب
کس، درین شام مخوف
از چپ و راست صدایی نیست
کس به مهمانی این قلعهء متروک نمی آید
کس در بستهء خود
            بر رخ ما نگشاید

در زمانی که رود آب ز سر بالاتر
آب،  از بازوی خود
             باید خورد!
تن تنهایی خود زورق نوحی باید!

دیده ام من به گرانپایی صد قرن شکیب
که درین گرد
              سواری نیست
و ازین دست رهاننده که نا پیداست
                                     هیچکاری نیست
دست دست تست!
حلقه باید شد و حلقوم ستمباره گرفت!
مشت باید شد و دروازهء تاریخ
                                      گشود!
و نه این فلسفه این مذهب
و نه این سفسطه این پندار

فلسفه تاریخ است
فلسفه چهرهء کوبیدهء ماست
زخ به آیینه رنج نومید
زخ به آیینه تن شسته به زنگار سیاه
و درنگی ست به رنگ تردید

مذهب این پیکر آویخته و پارهء ما
بر سر دار بزنگاه زمانهاست
مذهب این تاول چرکین پر از بغض گلوگاه ماست
که از آن جای فریاد
                          رودی از خون میریزد
مذهب این سایهء بی صاحب ماست
در سرایی که از آن
                         روز و شب
                                       جنگ و جنون می خیزد

من تهیدستم
به کجا خواهم رفت؟
پدرم جز کف این خاک سیاهی که در آمیخته
                                                با خونش بود
مرده ریگی نگذاشت
باغ تاریخ من از سلسله آبایی
وسعت خانه برانداز تمامیت گورستان هاست
دشت آلاله من
استخوان زار تباهی است

من همینجا خواهم ماند
پشت این لانه ویران غریب
و به جایی همه غربت زده ها خواهم خواند

من همینجا
روی اجساد بخ خون خفتهء اجدادم
مشعل روشن دستان تهیدستم را
به درازی شب فاجعه
                         می آویزم

من ازین خانه ویران
من ازین مادر گریان
من ازین دشت خون
من ازین مهلکهء غارت و خون
                                   دل نمیگیرم

من همینجا
پشت معصومیت فاجعه بار تاریخ
روی دستان پر از آبلهء مادر خود
                                           می میرم.

ادامه دارد....