حالا که خاطره های حماسی پس از 28 سال در ضمیر منقسم شده ام در صورتبندی های تازه، بیدار میگردند، من ِ میان سال را به بازخوانی یک متن آشنا ( سیاه سنگ) از طریق رفاقت شگافی، جوانی می بخشد.

بیاد دارم که قفس های پلچرخی چگونه صبور عزیز را در میله زار خویش ته نشین میساخت و صبور این صبر ِ سالیان، مانند سنگ های مقدس، روش را در حاشیۀ "طلا در مس " و پرورش را در هالۀ مبارزۀ ومقاومت بهم می آمیخت.

صبور از پنجره آغاز میگردد ؟

نه، صبور از پنجره آغاز نمیگردد بل از حنجره آغاز می شود، پیش از آنکه پنجه های خلاق و نازنین اش با پنجره های پلچرخی زورآزمایی کند، در برابر کودتای ثور می ایستد و به تهاجم روس، نه، می گوید و ضربه های سینه ی اش را، چریکوار فرش راه ِ سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) میکند.

صبور از حنجره آغاز میگردد؟

بلی! کلکهایش را برای خوشبختی انسان پس انداز نکرده است، او از همان روزگار جوانی به صدای پاک ِ حنجره اش گوش داده، قلم گرفته و در کنار کردار مبارزاتی، به تولید متن دست زده است.

شاخصه های سیاه سنگ به حیث منتقد و نویسنده و شاعر:

-  صاحب روش

-  ریزه کار

-  آگاه

-  موضع مند

-  اخلاقگرا

-  مدرنیست

برخی از یاران قدیمی سیاه سنگ، علاوه بر شاخصه های بالا، به این نکته انگشت میگذارند که سیاسنگ پس از زندان، کمی کم شیمه شده و قدرت مصاف دادن با سیاهی های چند لایه را در عمل و کردار از دست داده است، من اضافه میکنم که :

کاش صبوراللهِ سیاه سنگ چند تا برادر و چند تا خواهر از جنس کلک های معظم خود میداشت که در فضای متن نویسی سمفونی برپا میشد.

28 سال است که من با سیاه سنگ ونوشته های صبورانه اش درگیر هستم. صبور مؤلد متن است (چیزی که ما در امروز افغانستان کم داریم). مؤلفی ست که واقعیات معمولی اما متکثر را در تکثر معنا منعکس میکند و هویت می بخشد، متن در نگاه ِ سیاه سنگی، ساختار شکنی معنا و شکستن نگرش است، صبور آنقدر سیستماتیک نوشته است که به گمان من در سبک کارگونگی خویش، نگاهِ سیاه سنگی را در تولید و شکستن ِ متن بنیاد نهاده است.

15 جون - هالند