ما و ماهنامه ســـباوون در کابل ...

در بين قلم به دستان ما هستند عده اي که با عشق و علاقه، وسعت نظر و جرات اخلاقي و با درک مسئوليت وجداني در قبال اوضاع و احوال وطن و مردم زجر کشيده ما دور از هر نوع تعصبات قومي، نژادي، لساني و مذهبي مي نويسند و با پشتکار روز تا روز در برملا ساختن حقايق همت مي گمارند. دکتور صبورالله سياه سنگ چنين شخصيتي است: نويسنده متعهدي که جدا از هرگونه تعصب مي نويسد. اين شاعر، اديب، پژوهشگر و تحليلگر پر کار وطنم را پس از سبک و سنگين کردن و اندازه گرفتن ده ها رخ و پهلوي شخصيت اش از سال هايي که در مجله سباوون قلم مي زدم، مي شناسم. من از او يک تصوير کلي و خيلي روشن در يادهايم دارم. تصويري از وقار، متانت و يک رنگي. در برخوردهايش با دوستان مظهر راست گويي و امانت داري است، همان راست گويي و امانت داري که در نوشته هايش هم ديده مي شوند.

همه مي دانيم و تاريخ جهان گواه است که هيچ کدام از آن هايي که جنايت بزرگي در تاريخ مرتکب شده يا مرتکب مي شوند، بيسواد و حتا کمسواد نبوده اند و نيستند. اما علم و دانش زماني سودمند است که در خدمت انسان قرار گيرد، از صلح دفاع کند، فارغ از تعصبات و تنگ نطري ها باشد، فراتر از گروه و قوم و مليت و نژاد و ملت، در خدمت انسان باشد و فقط و فقط به انسان بينديشد.

هستند کساني که دم از جهان و جامعه بين المللي و بشريت و کاينات مي زنند، اما نمي توانند فراتر از قوم و تبار خود بنويسند. آنها در دام قوم و تبار و ملاحظه هاي قومي و تباری چنان گير مانده اند که مگس در تارهاي عنکبوت! حتي اگر بخواهي به زور هم از ميان آن دام پرواز شان بدهي، ممکن نيست!

تني چند از نويسندگان عقده مند ما در شرايطي که بايد ويروس کينه و طعنه و خشک انديشي را از ذهن خود دور بيندازند، جهان را درک کنند، عنصر اعتماد و باور متقابل را در يک روند مشترکاً تقويت نمايند و به خاطر نجات مردم در خون نشسته کشور شان که هنوز هم زخمهاي خونچکان فراوان دارد، دستان همديگر را با متانت و گرمي بفشارند، برخلاف در چهارديوار تنگ زندان خود برتربيني و خود پرستي چنان محصور مانده اند، که غير از افکار تباه کننده و چرت هاي ويرانگر، اصلا دگر حرفي در چانته مغز ندارند، زيرا آنها با نوشته های زهرناک شان نفاق و شقاق را دامن مي زنند.

اما کار دکتور صبورالله سياه سنگ در پخش و اشاعه انديشه هاي باهمي، نطريات مفيد و سازنده اجتماعي در بخش هاي مختلف اعم از سياسي، علمي و فرهنگي واقعاً ستودني است.

تسليمه نسرين، شاعر، دکتور و مبارز بنگله ديشي گفته است: "من اغلباً در روياهايم مي بينم که در امتداد يک رودخانه راه مي روم. زمين خيلي گسترده است و انتها نمي يابد و من همچنان مي دوم. وقتي اکنون در اين باره مي انديشم، آرزو مي کنم بقيه نيز با من مي دويدند. آنگاه به هدف مي رسيديم."

و من با آوردن همين نقل قول، براي دکتور سياه سنگ شکيبايي بيشتر، پشتکار افزونتر و گامهاي استوارتر مي خواهم.

***

اســـتراليا،

27 جولاي 2008