پروانه ها در زمستان به پرواز می آیند

زلمی باباکوهی

صدای تق تق دروازه که بلند شد ، مادرش از اتاق پهلویی ، با سراسیمگی صدا زد :

_ مهرو ! بدو ببین   ،  باز  پشت دروازه کیست ؟

مهرو  لب چید و گره بر پیشانی انداخت . با آهستگی زیر زبان غُم غُم کرد :

_  نی !  نمی روم !  خوش ندارم  اورا ببینم ، با گدی هایم بازی می کنم .

مهرو با گدی های که مادر کلان برایش از پارچه های رنگارنگ نخی و سُندی درست کرده بود ، بازی می کرد . آنها را در تاقچه کنار اُرسی چیده بود . شاه داماد و عروس را پهلوی هم و دو تا شاه بالا را نیز در دو کنار آنها گذاشته بود و زیر لب آهنگ “ بادا بادا “ را با صدایی نازکی نجوا می کرد . عروس و داماد با هم شباهت می رساندند . با دهن های  فراخ شان که توسط تار سیاه  بر زمینه سفید پارچه بخیه شده بود ،  خندان به نظر می آمدند . اما ساقدوش ها ، بد شکل ، پُف کرده و خواب آلود می نمودند .

بار دیگر صدای دروازه برخاست و همزمان با آن صدای مادرش که نهیب زد :

_ مهرو ! مهرو !  هله زود شو !

مهرو صدای مادر را ناشنیده گرفت و با اضطراب ادامه همان صدا را  در درون خود تکرار کرد . . .  مهرو بدو  . . . مهرو بدو  . . .  نمی روم . . .

  نمی خواست برود  و هیکل ناخوش آن مردک چاق را دم دروازه ببیند  . از آمدن گاه و ناگاه آن مردک شکم برامده ، ناراحت می شد . از او بدش آمده بود . همان بار اول که در را به رویش گـشاد ، از سیما و هیکل پندیده او بدش آمد . از صدا و نگاهش چیز آزار دهنده یی نیش می زد .  باری وقتی از کنار  مهرو می گذشت ، زنبوری از چشمانش بیرون پریده ، بر مهرو حمله ور شده بود و او  وحشت زده به داخل اتاق گریخته و به دامان مادر پناه جسته بود .

مهرو در حالی که زیر چشمی اطرافش را می نگریست ، با دهان کوچکش ، آهنگ بادا بادا را که چندی پیش در عروسی همسایه از زبان زنان قوم و خویش عروس  ، شنیده بود ، زیر لب زمزمه می کرد ، ولی حواسش جای دیگر بود .  انتظار اینکه بار دیگر صدای دروازه بلند می شود آزارش می داد . گدی هایش را جابجا می کرد  و از هراسی که دلش را انباشته بود ، می لرزید . ناراحت و سراسیمه دور  خود می  چرخید . با اندام کوچک و لاغری اش ، مانند یکی ازان گدی های باریک اندام پارچه یی به نظر می آمد . چشمان درشت و جلد بی خونی داشت . با برآشفتگی گدی هایش را که در تاقچه  تکیه  کرده و او را نگاه می کردند ، یکی یکی برگرفت و   درون خریطه بزرگ کرباسی انداخت . خریطه از گدی ها پر شد و مانند شکم مردک چاق ، پندید . با مشت های کوچکش شکم خریطه را کوبید .

مهرو در اوایل به درستی نمی دانست که مردک چاق و چله چه می خواهد  و چرا گاه و بیگاه به خانه شان می آید ؟   ولی چشمان نافذش  درون مردک را می دید . درون شکم چاقش را می دید که  لانه زنبورهای کوچک زرد رنگ بود .  مثل زنبور های که در درز دیوار حویلی شان خانه داشتند . از آمدن های پیهم مردک بیمناک بود . تا کنون که  شش هفت سالی از  عمرش می گذشت ، چنین حالتی برایش دست نداده بود . این حالت بیم و ترس ،  برایش ناآشنا بود . در دلش چیزی ساییده می شد ، گلویش بند می آمد .

همواره سایه مردک چاق که پیش از خودش  از دروازه می گذشت و داخل حویلی می گشت  و روشنایی خورشید را  از درگه  پس می زد ، سبب ترس و دلهره او شده بود . از همان باری که زنبوری از لانه چشم های مردک بیرون زده و بر او حمله کرده بود ، او  دیگر هیچگاهی از ترس بالا ننگریسته و به چشمان مردک نگاه نکرده بود  .

از زمانی که مردک چاق و چله در خانه شان بنای رفت و آمد را مانده بود ، همه چیز خانه به نظر مهرو چاق  می رسید . گدی هایش چاق تر شده بودند و مادر یک لا و باریک اندامش نیز چاق شده بود . مهرو از دیدن گدی های چاق و  پندیده اش ناراحت می شد و با مشت بر شکم آنها می کوفت تا مگر مانند سابق لاغر و باریک اندام شوند .

بار دیگر صدای دروازه کوچه و صدای مادر در گوشش زنگ زد :

_ مهرو ! دروازه  . . .

آواز  مادر کلان ، صدای مادرش را پس زد که می گفت :

_ بگذارش . . . نمی رود ، . دختر را زور نیار . . . باش ، من میروم . . .

جنبید و با آهستگی  از جا برخاست  و کشان کشان رفت  پشت دروازه و با صدای تحکم آمیزی پرسید :

_ کیست ؟

مهرو ، جثه بزرگ و خمیده مادر کلان را که از شیشه ارسی پیـــدا بود و با کندی می جنبید ، از نظر دور نداشت . دید که دست در حلقه  کرد ، حلقه زنجیر را از زرفین برداشت . دروازه باز شد و بعد سنگیــــــنی سایه مردک چاق  بود که چارچوب دروازه را پر می کرد و به درون می آمد .

 مرد چاق با مادر کلان سلام و علیکی کرد و بدون درنگ به سوی اتاق آنها آمدن گرفت .

مادر با شنیدن صدای مرد چاق  ، از اتاق پهلویی به اتاقی که مهرو دران با گدی هایش بازی می کرد ، با شتاب داخل شد . تا اتاق را برای ورود مردک چاق خالی کرده باشد .

مهرو دلهره مادرش را حس می کرد . اما بروز نمی داد . نمی خواست مادرش بداند که او اضطرابش را دانسته است . خریطه گدی هایش را  دوباره گشاد و گدی ها را روی اتاق پهن کرد . صدای مادر کلان را می شنید که با مردک چاق صحبت کنان آمدند  و به اتاق پهلویی داخل شدند.  مهرو در حال بازی با گدی هایش ، زیر چشمی مادر را دید زد . مادر با کنـــجکاوی صحبت مادر کلان را با آن مرد چاق گوش ایستاده بود . هیجان زده و مشوش بود و متوجه نگاه های حیرت زده  و پرسشگر مهرو نمی شد . دمی از پشت در دور شد ، نزدیک ارسی رفت و به بیرون نظر انداخت  . در آسمان تیره خیل زاغهای سیاه زمستانی در پرواز بودند . برگشت و نزدیک دروازه بسته میان دو اتاق ایستاد و گوش خواباند .

مادر کلان و مردک چاق مشغول گفت و شنید بودند . بعضی سخنان شان شنیده می شد و بسیاری از گپ های شان برای مهرو قابل فهم نبود و مانند همهمه یی به گوش می رسید . همهمه یی مانند وزش باد در گوش مهرو و مادرش پیچیده بود و هر کدام ازان احساس جداگانه می یافتند .

مادر سراسیمه بود . نمی دانست چه کند ؟  سوی تاقچه رفت . آیینه کوچک و کدری که در تاقچه بود ، برداشت  و خود را دران نگاه کرد .  سایه تاری درون آیینه می لرزید . دچار ترس شد . خطوط شکستگی صورتش اشکارا بود  :  نی پیر نه شده ام .  آیینه کجتاب است . آیینه را دوباره در تاقچه انداخت . دستی بر گیسوان خود کشید و لبخند گنگی بر لبانش نمودار شد . لحظه یی با تردید درنگ کرد و بار دیگر دست دراز کرد ، شانه را از تاقچه برداشت ، چادر خود را پس زد و بر گیسوان دراز و سیاه خود شانه کشید .  دستش می لرزید . پس از چند بار شانه کشیدن بر زلفانش ، متوجه شد که تار های از موهای سرش  در لابلای دندانه های شانه باقی مانده اند . با سرانگشتانش آنها را بیرون آورد . مشتش پر از تار های موی شد . فریاد ضعیفی کشید :

_ آه موهایم می روند . . .

بدون اراده این جمله از زبانش پریده بود . بعد گویی سخن شرم آوری گفته باشد ، مشوشانه به اطرافش نظر کرد . مهرو را که از یاد برده بود در کنج  اتاق یافت  . با خجلت زده گی رفت پهلوی مهرو که در سه کنجی اتاق خود را جمع کرده ، روی گلیم فرسوده یی  که کف اتاق را می پوشاند ، چُندک زده بود ،  نشست . در حالی که مشت پر از مویش را به مهرو نشان می داد ، گفت :

_ مهرو ! ببین موهایم می روند . . .

مهرو سر بالا کرد . در چشمانش اضطرابی می جوشید . ناگهان خود را در آغوش مادر انداخت  و روی خود را در میان انبوه گیسوان او پنهان کرد .

مادر  مشتش را فشرد تا مانع پراگندگی موهایش شود . بازوان خود را گشود و مهرو را در آغوش گرفت .

مهرو با آهستگی اشک می ریخت . مادرش که پرسید چرا گریه می کنی  ، چیزی نگفت و از آغوش مادر  بیرون خزید . اشک در چشمانش حلقه بسته بود .

زن ، متحیرانه به مهرو نگریست و خاموش ماند . مشت خود را گشود  و تار های مویی را که در مشت داشت ، دور  سرانگشتانش  ، به هم پیچید و مانند حلقه کوچکی  درست کرد . بعد حلقه موی را  از سرانگشتان خود بیرون کشید  وسط آن را با دو انگشت فشرد . حلقه موی شکل دو بیضوی کوچک را به خود گرفت .  با چند تار موی وسط بیضوی ها را  پیچیده و گره زد . حلقه کوچک موی شکل پروانه یی به خود گرفت ، با دو بال گشاده ، که در کف دست زن نشسته بود  .  زن از پهلوی مهرو برخاست ، طرف تاقچه  رفت و حلقه  موهایش را  در درز دیوار تاقچه پنهان کرد  .  پروانه سیاه در درز تاقچه جا گرفت و مهرو از بال های کوچک سیاه او که می لرزیدند ، خوشش آمد . زن برگشت  کنار مهرو که  ناگهان مهرو از جایش برجست و با شدت زانوان  مادر  را در آغوش گرفت و با فریاد خفه یی وای زد و گفت :

 مادر جان  تو می روی و مرا تنها می گذاری ؟

مادرش در اول ندانست که مهرو چه می گوید ؟ از کدام رفتن می گوید  ؟ 

مهرو با فریاد دامان مادرش را چسپیده بود و می گریست .  من تنها می مانم  . من می ترسم ، مادر جان  ! نرو ! مادر جان نرو !

 مادرش هنوز به درستی نمی دانست که او از کدام تنهایی ترسان شده است .  با خود گفت  او که هنوز چیزی ازین حرف ها نمی داند ؟  نکند مادر کلان  چیزی برایش گفته باشد ؟ 

اما مادر کلان درین باره سخنی با مهرو نگفته بود . مهرو  روز های قبل ، گفــت و شنید مردک چاق و مادر کلان را از پشت دروازه اتاق شنیده بود :

 - مهرو هنوز خرد است . . دوری مادرش را طاقت نمی آرد . . .  مادرش را  که ببری . . . چه خواهد کرد ؟

سخنان مادر کلان چون باد منجمد  کننده زمستانی بر  روی مهرو وزیده و سر و صورت و تنش را کرخت کرده بود  .  اشکی از لای مژگانش لغزیده و در گوشه چشمش منجمد شده بود . پرده یی از یخ  جلو دیدش را پوشاند و  شیشه های ارسی با گلهای یخ ، نقش بسته بودند  . در میان لایه ها و پاره های یخ ، مادرش گم شده بود . از پشت کوهی از یخها و برفها صدای مردک چاق را شنیده بود که می گفت : مهرو پیش شما بماند بهتر است . چون زن دیگرم اولاد خُرد و بزرگ بسیار دارد . . گذاره این دختر با اونها نمی شود  . . . یک نان خور زیادی را خوش ندارند  . . . 

مهرو از ترس  و  وحشت خشک شده ، گویی ناگهان سنگی  ، چنان محکم و پر شتاب بر شیشه ارسی فرو کوبیده شده بود که تمام اتاق از ضربت آن به لرزه درآمده و شیشه  شکسته  و پاشان شده بود . از صدای شکستن شیشه مهرو به شدت تکان خورده و لرزیده بود . پارچه های شیشه  میان تاریکی اتاق و شب گم شده بودند .

از پشت سایه های شب ، مادرش را دید که در عقب دروازه میان دو اتاق ایستاده و اشک می ریزد . ناگهان مهرو تصور کرد که مادرش اشک نمی ریزد ، بلکه می خندد و بسیار هم خوشحال است .

نگاه غافلگیرانه مهرو ، زن  را از پشت دروازه به عقب راند . چشمان غمبار دخترک ، مادر را ناراحت ساخت .  اشکهای خود را با گوشه چادر پاک کرد . سوی تاقچه رفت و لامپه تیلی را روشن کرد .  چهره رنگ پریده اش در پرتو کدر لامپه ، خسته به نظر می خورد .  آهسته کنار مهرو نشست ، سرش را در آغوش فشرد . دستهای زن می لرزیدند .  مهرو لرزش دستها و اندام مادر را حس کرد . زن با خود گفت ، این کودک بینوا  تنها می شود . سرنوشت او چه خواهد شد ؟  مهرو سر در آغوش مادر می فشرد و بوی مادر را که چنان عطر رخوتناکی در سراپایش می دوید  فرو می برد . 

زن با زبانی که الکن شده بود شروع به گفتن افسانه یی کرد که مهرو دوست داشت  و بارها برایش  خوانده بود  : پدر مرا کشته / مادر  اندر مرا خورده /  و خواهرک دلسوزم  / استخوان هایم در شاخ چنار بسته / من طوطی سرگشته !   

مهرو  دیگر طوطی گگ سبز را دوست نداشت . مادرش را نیز دوست نداشت .  دیگر یقین پیدا کرده بود که مادرش  او را ترک می کند و تنها می گذارد . هق زد . اشکها گریبانش را  مرطوب ساختند . زن او را در آغوش کشید ، اما نتوانست حتا یک کلمه هم برای تسکین دل مهرو بر زبان آرد . چند بار خواست چیزی بگوید ، ولی زبانش بند آمد . خواست بگوید  طوطی گگ سبز روزی برخواهد گشت  و بر شاخ چنار خواهد نشست و ترانه سبز بهاری را  برایت خواهد خواند . اما نتوانست چیزی بگوید . خودش هم نمی دانست که سرنوشت این طوطی سرگردان به کجا می کشد ؟

مهرو از گریبان مادر آویخته بود که صدای مردک چاق را ازان سوی دروازه شنید :  شب جمعه ملا را می آورم تا خطبه نکاح را بخواند  .  بعد صدای دروازه شنیده شد و  بیرون رفتن مردک چاق و آمدن مادر کلان با پوزخندی بر لــــب ، به اتاقی که مهرو و مادرش دران خاموش نشسته بودند . مادر کلان گفت :  پناه بر خدا . . . مردک دست بردار نیست . . . سررشته نکاح را گرفته . . . ملا را می آورد تا نکاح  بخواند  . . . 

زن چیزی نگفت . با سرانگشتان لرزانش ، موهای مهرو را نوازش کرد . چه می توانست بکند ؟  مخالفت کند و یا موافقت نشان دهد ؟ مخالفتش چه سودی داشت ؟ دل نادل بود .  هم می خواست و هم نمی خواست .  با تردید لب گشود و به مادر کلان گفت :  اگر می توانی در برابر این مرد بایستی و جوابش کنی بهتر است !

مادر کلان گفت :  با این مرد زورگو چه بگویم . با او چه گفته می توانم  ؟ هه ، تو بگو ؟  او تفنگدار است ، پولدار است . زور کسی به او نمی رسد . چه کسی از یک مشت بیوه و بیکسی مانند ما حمایت می کند  . باز هم خدا را شکر که حاضر شده  با نکاح و آبرو این کار را به سرانجام رساند . دهها زن و دختر را  از خانه شان به زور برده  اند . بازخواستگری نیست . همگی نامرد شده  . همه گوش و چشم خود را در برابر این زور گویان بسته اند . زور کس بدانها نمی رسد . بازخواست و پرسشی نیست ، حکومت نیست ، دهن آخند و ملا را هم بسته اند . من چه می توانم ؟ غیر ازین تو تا کی می خواهی بیوه بمانی ؟ جوان هستی و باید سرپرستی داشته باشی . زن جوان بی پناه درین دور و زمانه نمی تواند  بی مرد زندگی کند . . . کوچه و شهر پر از حرامی و دزد است . . .  جوان ناکامم را که کشتند . . . و بغض گلوی مادر کلان را پر کرد .    

مادر کلان  دیگر چیزی نگفت و ساکت شد . اشکهایش  جاری بودند . زن نیز لحظاتی خاموشی اختیار کرد  .  پس از  دمی گفت :  مهرو  را نمی توانم تنها بگذارم  ! باید فکری به حال او  هم شود .

مادر کلان لحظه هایی وسط اتاق ایستاده ماند . نور کدر لامپه ،  سایه بزرگ مادر کلان را  در دیوار مقابل انداخته بود . مهرو و مادرش در زیر  سایۀ سنگین مادر کلان گم شده بودند .

مهرو وحشت زده  به سخنان مادر و مادرکلان گوش داده بود و به یاد می آورد که مردک چاق به مادر کلانش گفته بود :

مهرو پیش شما بماند . زنم اولاد بسیاری دارد ، دیگر نان خور اضافی  و درد سر به کار ندارم .

 حرف های مردک چاق  ذهن مهرو را می کاویدند  و چنان ضربت محکمی بر شقیقه مهرو کوبیده می شدند  . بار دیگر ضربت سنگی شیشه اتاق را با شدت کوبید و خرد کرد .

مادر کلان گفته بود : او هنوز کوچک است . خدا را خوش نمی آید  که از مادر هم بماند . از پدر که مانده . . . .  و خاطره دردناک مرگ پسرش به یادش آمد و آهی کشید . 

اما مردک چاق ، سخنان مادر کلان را نمی شنید . گوشش کر بود . پیوسته تکرار می کرد :

عادت می کند . . . عادت می کند . . . چند پگاه که بگذرد ، عادت می کند . با شما عادت می کند . حالا هم با شما عادت دارد . . .  

مهرو دیگر یقین پیدا کرده بود که مادرش را مردک چاق از او می گیرد . خود را بیشتر به مادر فشرد و هق زد .

شب  در پشت ارسی ، همه جا را در خاموشی  و تاریکی فرو برده بود .

 شامگاه بود  که مردک چاق پیدایش شد . این بار تنها نبود . آخوند مسجد را هم با خود آورده بود .  اول غذایی را که مادر کلان پخته بود ، او و آخوند خوردند و بعد آخوند چند دعایی خواند  و با صدای بلند از مادر مهرو که در اتاق دیگر بود ، پرسید :  عاجزه ! شما با این عقد راضی هستید ؟

مادر مهرو جوابی  نداد .  آخوند بار دیگر  سخنش را تکرار کرد . جوابی نشنید . . . سرانجام  مادر کلان به جای او صدا زد که بلی رضایت دارد  !  نداشته باشد ، چه کند ؟

آخوند نکاح را بست و مبارک باد گفت و برخاست و از در بیرون شد .  مردک چاق چند بانکنوت را در جیب آخوند گذاشت و برگشت و به اتاق مادر مهرو داخل شد و گفت :  حالا  به هم حلال شدیم زن . . ، برخیز که برویم . ارابه را در کوچه نگهداشته ام .

مهرو کنج اتاق کز کرده بود و با چشمان اشکبار مردک و مادرش را  می نگریست . ترسش پریده بود . از زنبور های که ممکن بود بار دیگر از چشمان مردک چاق بیرون پرند ، نیز نمی ترسید  . به سوی مردک چاق دوید تا مادرش را از چنگال او نجات دهد . اما مردک چاق دست زیر بغل مادر مهرو انداخت و او را  که  در بیخ دیوار نشسته بود ، مانند بره یی برداشت و به دنبال خود کشید .  مادر کلان مهرو را دور کشید و چادر بزرگی را که از میخ آویخته بود ،  بر گرفت و بر سر مادر مهرو پوشاند و گفت : آرام باش دخترم . . . چاره یی نیست  . . برو . . .

مردک چاق ، زن را مانند پر کاهی از دنبال خود کشاند و با سرعت از در حویلی بیرون رفت و رو به مادر کلان گفت :  شیرینی  و چادر و لباس شما را در اتاق گذاشته ام  و چند بانکنوتی را هم در دست مادر کلان نهاد .

چرخ های ارابه یی که مردک چاق توسط آن مادر مهرو را برد ، در گل و لای کوچه فرو  می رفت . اسپ ناتوان به زور ارابه را می کشید . مردک با قمچینی که در مشت داشت ، به پشت و پهلوی اسپ لاغر می کوفت . چرخ ها ، گل های سفت و چسپناک را  پاره می کردند و  پیش می رفتند .

ارابه در تاریکی شب در خم کوچه گم شد و مهرو  که دنبال مادر به کوچه دویده بود ، به شدت می گریست .  او در کوچه تاریک تنها ماند . ستاره شامگاهی در آسمان هنوز پیدا بود و باد سرد زمستانی می وزید .

ناگهان مهرو  دستی را بر شانه خود احساس کرد .  ترسید . سر بالا کرد . مادر کلان بود  که او را با خود به داخل حویلی کشاند . بغضی گلوی مهرو را می فشرد و با شدت  می گریست . چیزی در درونش شکسته بود و جایی در دلش خالی شده بود .

در اتاق ، جای خالی مادرش را ، دسترخوان و کاسه و بشقاب و غذا های پسخورده پر کرده بود .

روز ها می گذشتند و دخترک ، پنهان از چشم مادر کلان ، می گریست و زمانی که با مادر کلان روبرو می شد ، با سر آستین اشکهایش را  می سترد .  نمی خواست مادر کلان غم و درد او را بداند . دختر درونداری بود .  باری که مادر کلان چشمان اشک آلودش را دیده بود ، او نیز گریسته بود و دل مهرو را بیشتر به درد آورده بود .

 مهرو با تنهایی هایش خو می گرفت . هر وقت و ناوقت که هوای مادر به سرش می زد ، حلقه موی او را از درز دیوار می گرفت و با آن می گریست  و دل خود را خالی می کرد . شبها پروانه مو های مادر را در مشت داشت و با بوی او به خواب می رفت .

در غیاب مادر کلان ، گدی هایش را که در اطراف خانه پراگنده بودند ، جمع می کرد  و در خریطه می انداخت . خریطه کرباسی  را زیر پایش می گذاشت تا قدش به بالای تاقچه برسد . به این ترتیب او می توانست از درز  دیوار تاقچه  ، حلقه موهای مادرش را بیرون کشد و یا دوباره درانجا پنهان نماید .   هر بار که آن را در مشت کوچکش می فشرد ، چشمهایش پر اشک می شدند .  غصه هایش را با اشکهایش شست و شو می داد . پروانه سیاه را  با سرانگشتان نحیف خود لمس می کرد ، به لب هایش نزدیک نموده  می بوسید . این کار همه روزه اش بود . هر وقت دلش تنگ می شد ، آن حلقه کوچک موی بود و اشکهایش . آن بال های پروانه سیاه بود و زهرخند هایش . 

چندی بود مادر کلان  مهرو را واداشته بود تا دوخت و دوز را بیاموزد . پارچه یی برایش داده بود و تار و سوزنی ، تا بخیه زدن و کوک انداختن را تمرین کند  مهرو زودی دستش به این کار روان شد . بخیه ها را مرتب سوزن می زد و حتا یاد گرفته بود تا شکل گل و برگ را  بر پارچه نقش کند .

کنج اتاق نشسته بود  . تنها بود . مادر کلان در بیرون مشغول کارهایش بود . آفتاب از شیشه شکسته ارسی که مادر کلان آن را با کاغذی سرش بسته بود ، به درون اتاق سر می کشید  و  دیوار مقابل را  روشن می کرد . او با تار و سوزنش مشغول بود و باری متوجه شد که نقش پروانه یی را  بر پارچه کوک زده است . پروانه  روی پارچه دستمال ، شباهت بسیاری با پروانه سیاه درز تاقچه داشت . مهرو خوشحال شد . از پروانه دستمال خوشش آمد .  پروانه های دیگری  نیز  بخیه زد . دستمال پر از پروانه ها شد  . پروانه های دستمال به رنگهای مختلف بودند ، سفید ، آبی ، گلابی و سبز .  دستمال چمن تازه یی بود  که دران پروانه های زیبایی  بال می زدند .

مهرو بدون اراده از جا برخاست ، پروانه سیاه را از از درز تاقچه بیرون آورد  و در وسط دستمال در میانه پروانه های رنگارنگ دیگر قرار داد ، مشغول تماشای آنها شد . آنها را بویید . بوی پروانه ها او را  دگرگونه ساخت . با هیجان  بیشتر بوی پروانه ها را فرو برد  و دچار  رخوت گردید . . . . 

 پروانه سیاه کوچک برخلاف همیشه  ، آهسته آهسته در میان پروانه های دیگر به حرکت درامد ، مهرو ترسید  و آه ضعیفی کشید . پروانه به جنبش خود ادامه داد و  یکباره  بال گشود و پرواز کرد .  مهرو حیرت زده شد و چیغ در گلویش خشک شد . پروانه کوچک  بعد از چرخ زدن در فضای اتاق به طرف شیشه ارسی که هنوز ازان روشنی می آمد ، پرپر زد .  به شیشه برخورد . می پنداشت راه پروازش باز است . برگشت و در  اطراف خانه بال بال زد و دوباره به سوی روشنی  بال گشود  و بار دیگر به شیشه تصادم کرد .  چند بار این  پرواز نافرجام را تکرار کرد .

از تلاش بیهوده خسته شد و برگشت و در میان پروانه های دستمال نشست .  مهرو با چشمان از تعجب چهار شده ، از پرواز پروانه کوچک خود حیرت زده بود . خواست او را دوباره در دست خود بگیرد . اما پیش ازان که دست مهرو به او برسد ،  پروانه کوچک سیاه دوباره پر زد و پرواز کرد و در هوا چرخید .  به دنبال او ناگهان ،  یکبار تمامی پروانه های آغوش دستمال به پرواز آمدند و موج بزرگی از پروانه های رنگارنگ  فضای اتاق را پر کردند . دهها پروانه قشنگ و زیبا در اتاق می چرخیدند  و بر اطراف او  بال می زدند . مهرو از خوشحالی فریاد کشید  و از  هیجان لرزید . وجد و شادی بزرگی او را فراگرفت و  مانند پروانه ها او نیز به رقص آمد . لحظاتی با پروانه ها  گرد اتاق  چرخید . سرش گیچ رفت ، به دیوار تکیه داد و  با چشمان حیرت زده ، چرخ زدن پروانه ها را تماشا کرد .  پروانه ها به سوی او هجوم بردند و همهمه کنان  اطرافش را گرفتند و  بر سر و صورت و پیرهنش نشستند . او غرق پروانه ها شد و خود را در میان پروانه ها گم کرد . پیراهن سفید مهرو از پروانه ها آذین یافت . گویی مهرو پیراهنی از پروانه ها به تن کرده بود .  مهرو به پیراهنش دست کشید ،  پروانه ها پر پر زدند ، همهمه کردند و نجوای دل انگیزی بر آوردند ،  با همهمه و صدای نرم بال های خود ،  برای مهرو  زمزمه موسیقی  ساز کردند .  مهرو با موسیقی پروانه ها ، میان اتاق چرخید . پروانه ها ، دستمال ها و پیرهن های گلدوزی شده او ، گرداگردش می رقصیدند . پسرک همسایه  و مادر کلان حیرت زده ، از شیشه ارسی به درون اتاق مهرو چشم دوخته بودند