کابل ناتهـ، شبگیر پولادیان، سروده ی 6

کابل ناتهـ، Kabulnath





شبگیر پولادیان

در افق فاجعه

سروده ی ٦

در نهانخانهء متروکِ کتب ( که سرانگشت مرا لحظهء میعاد شده ست) تا ز شیرازهء تاریخ ورق می کندم در نگاهم غم اعصارِ کهن جا می کرد آه این دفتر چرکین چقدر فتنه برپا میکرد؟ این چه تاریخ وقیحی! که مرا چون تن فرسودهء اجدادم در سرابی از خون در تهء کاسهء سر آبم داد؟ این چه نیرنگ فریبنده و مرموزی بود؟ که به گهوارهء وهن و به لالایی جادویی خود مثلِ یک کودکِ نا آگاهی دمبدم خوابم داد!؟ مرزِ تاریخ پر ادبار مرا خط جغرافیهء غارت و خون در نور دیده ست حاصل رنجِ کهن سالم را سیل تخریب و توحش برده ست من به سیمای وقیح تاریخ سالها از پسِ سال قرنها از پس قرن آنچنان معتادم که کنون پشتم از عظمتِ این ننگ و فسون می لرزد تنم از هیبت این موج جنون میلرزد! این چه تاراجگهء دستِ ستمکاران است؟ هرکسی گر سری بالا آورد هر کسی دست درازی یافت سوی من تاخت به ویران سازی! کشت سالارِ جهانخوارهء « توارنی» حاصلِ مرزعهء سو سیاووشان است در و دیوار فرو ریخته خانهء من یادگاری ستم رفته ز بیداد قرون مشت خاکستر فریاد فراموشان است وان گران کوه که سر برزده تا فاجعه ها پشتبار غم سنگین سیه پوشان است زیر رگبار سواران چنگیز قامتم خفته به خاک و هنوز باد ویرانگر مرگ مرزع خشک مرا می کوبد زیر عمامهء عباسی خون سردار خراسان جاری است آتش خدعهء بغداد هنوز خانهء برمکیان می سوزد! قوم من کیست؟ تن به زنجیر فروخفته به پشمینه قبا شبه درویشانند قوم من کیست؟ این برآویخته بر دار ستم سر بدارانند همچو شیار خم اندر خم کهسارش داغ شمشیر برآهیختهء صدها دژخیم زخم شلاق هزاران جانی برکمرگاه پر از آبله اش پیچیده ست قوم من هالهء خونینی ست که فراز سر تاراجگران رقصیده است قوم من، در بدر و خوار و حقیر قوم من خانه بدوش همه اعصار اسیر قوم من، زهد گریزندهء « دنیای زبون » مانده در خلوت عرفانی خود زاویه گیر تن صدپاره و آویخته صد « حلاج» دفتر « اشک خراسانی » صد شاعر پیر قوم من حاصل تخریب و فریب تن رنجورش هنوز بار سنگین سبکساری را پشت خونین بسی رسوایی ست چشم از کاسته برون آمده اش تا حال سرمهء میل « فلان خانی » را حلقهء آتش نابینایی ست قوم من، شعبده دست دوسه شعبده باز قوم من، تاج سر سودایی است قوم من، بیعت ننگین « شجاع الملک « ی است زیر سرنیزهء « تاتار« و « فرنگ» چون شرنگی ز گلوگاه زمان می گذرد قوم من عقدهء سرکوفتهء خواب اسیر وحشی نقش آیینهء کابوس سیه چال فساد در گذرگاه عقاریت و شیاطین و دد و دام جان پرپر شدهء « رستم » و آیین « شغاد» من ز بازار تپه کاران مثل آن طرف متاعی زدیار غریب دست بر دست چپاولگر سودایی ی قرن من ز حراج فسونکاری تاریخ جنایتبارم! من ز دست سیه کار هزاران فاتح من ز سرداب نگونسار هزاران سردار من سر از تجربهء تلخ دوصد قرنه برون می آرم! ادامه دارد...