کابل ناتهـ، استاد پرتو نادری، زقوم دشت نفرین

کابل ناتهـ، Kabulnath





پرتونادری

زقوم دشت نفرين



فرو ريزد ز ابر تيره باران چه اندوهي مگر دارد بهاران سيه دستار غم بر بسته از ابر تمام قله هاي كوهساران نتابد قبة زرين خورشيد فراز خيمة نمناك باران هزاران اختر خاموش، آونگ ز دار كهكشان چون سر به داران ندوشد آسمان شب شير مهتاب درون كاسه هاي چشمهساران ز مشرق تا به مغرب ابر ولگرد گرفته آسمان را در كناران ز ابر و باد گويي باز افتاد به دست هرزهگان زلف نگاران و يا در چاه شب افتاد و بشكست چراغ آفتاب از برج تاران به گريه باغ ها يك سر نشسته چو انبوه عظيم سوگواران زند بر خنگ آتش باد شلاق به نام صاعقه در بيشه زاران به روي روشنايي راه بسته هجوم تيره گي چون پهرهداران تمام جاده ها اندوده از گرد نشاني نيست، اما از سواران نميرقصد دريغا دختر آب به ساز ارغنون آبشاران براي رويش برگي نجنبد رگ سبزي در اندام چناران سرود خامشي سر داده در باغ گلوي سرمه اندود هزاران حمايل دست نخلستان به گردن بود بيگانه باغ و جويباران سوار باد ها تازد به غارت به زانو سر نهاده دلفگاران خطوط گامها و راه پُر خون * ز بس روييده هر جا ديو خاران نه موجي راه جويد سوي دريا نه كاري چاووشان را با قطاران فرو ريزد نگين اشك ترديد ز چشم روشن چشم انتظاران حرير حرفهاي ياوه بافند به كار زندهگاني نا به كاران زبانها چون ز قوم دشت نفرين چو باشد سينه ها صندوق ماران درون سينه ها شد سنگواره سرود ياريي دلهاي ياران فرو بشكسته از سنگ زمانه همه آيينة آيينه داران كه پيچد شيون غمناك زنجير به گوش ره ز گام رهگذاران چراغ سبز جنگل نيست روشن قفس انديشه شد پرواز ساران زبان درد را از من بپرسيد زبان باده را از باده خواران شبم از شب سياهي باج گيرد نخواند روز من با روزگاران ô این مصراع از دوست عزیزم ضیا دستور است. مصراعی را که من سروده بودم خوشم نمیآمد، او شاید نخستین کسی بود که این شعر را پس از سرایش برایش خواندم. او این مصراع را برای من ساخت و من هم پذیرفتم.