کابل ناتهـ، داکتر پروین پژواک، سروده ی گیسوان من

کابل ناتهـ، Kabulnath





پروین پژواک

گیسوان من



گیسوان آزاد و سرکشم هر تار زلف آن روح پرنده داشت که با جنبش نسیم حرکت قدم و تکان دادن سر چون هزاران برگ زندهء سبز در سپیدهء بهار می لرزید و می تپید گیسوانم را می بستم. فیته های رنگی گیسوانم را باد همواره چون بندی که بر بال پرنده می گشود فیته های رنگی گیسوانم را باد می ربود اوه که گیسوان من و باد با هم چه شاد بودند وقتی آواز می خواندند گیسوانم را می بستم. آفتاب بر گیسوانم می تابید و گیسوانم آیینه وار به هفت رنگ می درخشید و چون گلی اسرارآمیز به هفت رنگ می شگفت گیسوانم را می بستم. من همواره گیسوانم را می شکستم، می تابیدم، می بستم و گیسوانم چون پرهای ریز پرنده در جدال فرو می ریخت فرو می ریخت... کنون چون گاهی گیسوانم را به دست باد می دهم گیسوانم چون بال مرده پرنده بر شانه ام سنگین می افتد و با باد نمی رود گیسوان آزاد سرکشم سرخمی آموخته گیسوانم را باز می کنم گیسوانم بسته می شوند! ١٣٦٩/ کابل