آرش آذیش

چه می شود اگر

دوباره جویبار دست های تو

کویر خسته ی تن مرا بهارِ تازگی دهد

چه می شود اگر که جانِ تشنه ی مرا

به گلشنِ تنِ پر از طراوت ات صلا زنی


به بوستانِ بوسه های پر حلاوت ات رها کنی.‌‌

چه می شود ، چه می شود اگر ؛

به هستی ام بتابی وُ

مرا ز سنگواره ها جدا

به پویه و شکفتن آشنا کنی

چه می شود دوباره شاخسار واژه از تو گل دهد

سفینه ی برهنه ی مرا

الهه ی غزل شوی

پر از ترانه و نوا کنی

چه می شود بسان روز های شادِ آشتی...

غزل شوی، عسل شوی

عسل شوی ، غزل شوی

ستیزه را رها کنی

"شما" نگویی ام دگر

مرا بنام کوچکم صدا کنی...

چه می شود ؟


آرش آذیش