آرش آذیش

تهی شدم زخودِ خویش و غرق درهیچم
زخویش نقشی در آیینه هم نمی بینم

گرسنگان زمین ضجه می زنند در من
سراسری همه دژنام جمله نفرینم

صدای من شده معجون گنگ سرمه و سرب
«بلوزِ»تلخ و حزین ، لحظه های غمگینم

از اضطراب چه گوید اسیر افسرده؟
حصار نای خودم، باستیلِ دیرینم

آرش آذیش