محمد محق

خورشیدوارْ سینه‌ی شب را شکافتن
تا مرز صبح‌گاهِ رهایی شتافتن

تا قلب کارزارِ زمان تاختن به پیش
از گِردباد حادثه‌ها رو نتافتن

توفان و موج، غولِ بیابان، غریوِ دیو
از هیچ‌یک هراسْ به دل ره نیافتن..

*****

تا می‌رسد نوایی ز نای سپیده‌دم،
شب را مجال نیست به افسانه بافتن..