تمنا زریاب پریانی

دوشنبه: ۲۰، دسامبر، ۲۰۲۱
 

زنانی که با ورد طالبان از افغانستان فرار کردند، ما را نا امید ساختند، زنانی که سکوت کردند آنها نیز. در صف اعتراضات ما وقتی ایستاده گی نکرده اند، چرا باید نماینده های ما پنداشته شوند که نبودند و نیستند. شمار کمی از زنها بود که امید دادند و ایستاده گی کردند در شرایط دشوار وطن. وقتی افغانستان اشغال شد فکر نمی کردم که زنها فرار کنند، حد اقل به حرمت بیست سال که همه زحمت کشیده بود باید از آن دفاع می کردند اما نه. همه در تلاش این شد که چگونه با خانواده های شان به یک کشور آسوده تر سفر کنند و چند روز لذت ببرند از زندگی شان. البته اختیار شان و نوش جان شان، اما بنام ما حرف نزنند. خود شان را نماینده ما عنوان نکنند. این روز می بینم که زنان مشهور نام افغانستان در خارج از کشور تصاویر زنان معترض را در صفحات شان شریک می سازند و از رزمیدن و جنگیدن زنانگی می نویسند. از عدالت خواهی و شجاعت. زنانی که خود شان در داخل افغانستان نیستند. حال آدم به هم می خورد از دست شان. همه ای آنها می خواهند که باز هم به نام زنانی که در جاده ها خاک می خوردند، شکنجه می شوند. تحقیر می شوند. روسپی خطاب می شوند و فاحشه های خیابانی.
ما در اوج مشکلات و خطر به جاده ها بیرون شده و فریاد آزادی سر می دهیم اما آن طرف افغانستان زنانی که اندکی شهرت دارند از آن استفاده به نام خود می کنند و پروژه می گیرند. این انصاف نیست که کار را یک فرد انجام بدهد، منفعت را افراد دیگری تحت نام آن ها بدست بیاورند. این ها کسانی هستند که سال ها استفاده جویی کردند بنام زنان افغانستان همان گونه که رهبران مرد، به حق مردم افغانستان ظلم کردند، زنان پروژه بگیر نیز انجام دادند. سال جاری تصاویری توسط سازمان های بیرونی برای تقدیر از تعدادی زن ها به نشر سپرده بود، اکثریت شان را تازه دیدم در همان جا عده ای دیگری را که حیران مانده بودم برای چی و کدام شهکاری های آن ها را، برند ساخته بنام زنان افغانستان.

زنانی که هر روز تلاش می کنند در این جغرافیا برای حقوق انسانی، آزادی، عدالت، برابری و کار زنان کشور شان صدا بلند نمایند. از آنها کسی یاد نمی کند. اما آنهایی که بنام کمک به زنان افغانستان، آموزش و پرورش پروژه گیری کردند و می کنند حالا بازهم در خارج از کشور می خواهند که ادامه بدهند به کار های همیشگی شان. یک روز می آمدند و در صف عدالت خواهی زنان دیگر یکجا می شدند. حد اقل یک روز ماشه تفنگ طالب روی سینه شان گرفته می شد و از شدت ترس وجود شان می لرزید و لحظه مرگ خود را در آنجا تصور می کردند، حق داشتند که جایزه های متنوع ببرند. اگر یک روز در صف ما ایستاده می شدند، از یک سمت طالبان و از سمت دیگر مردان افغانستان به آنها فاحشه های غرب زده و آزادی خواه خطاب می کردند، حق شان بود جایزه و لقب بگیرند. استفاده جویی و بی رحمی در وجود همه گویا ریشه دوانده است.

اندکی باید خجالت بکشند و از خود بپرسند که چی کرده اند برای زن ها در مدت زمانی که آن ها در حکومت های قبلی کار کردند. امکانات داشتند اما فقط به نام خود و به منافع شخصی شان کار کردند. البته مهم نیست برایم که چی کردند یا نکردند اما حد اقل فعلاً دست بردارند از استفاده جویی های شان و از نام زنانی که سینه سپر می کنند و در دَم سلاح طالب با کاغذ در دست داشته و زبان خود ایستاده گی می کنند، استفاده نکنند برای خود. بگذارند که دختران جوان امروز وطن روحیه آزادی خواهی شان را از دست ندهند و به این مسیر ادامه بدهند. صدای زنانی که سال ها خشونت و زجر خانواده گی را تحمل کرده، وارد اجتماع شدند، در اجتماع نا برابر و نا عادلانه نیز به ساده گی راه نرفتند. تحقیر و توهین شدند. زخمی و کُشته شدند. عزیزان شان را از دست دادند اما پاه پس نکشیدن از مسیر خود. اگرچه از کشوری که هیچ وقت چیزی سر جای خودش نبوده و همیشه یک مشکل وجود داشته، نمی شود انتظار داشت تا یک روز و یک ساله همه چیز تغییر کند و بهتر شود اما حد اقل زنانی که داخل افغانستان نیستند، نماینده زنانی که هر روز در جاده ها فریاد عدالت خواهی می سر می دهند نشوند و بگذارند که زنان داخل افغانستان روایت های شان را شریک بسازند. از زجر و از مشقت هایی که تحمل کرده اند، به زبان بیاوردند. تا دنیا بداند که این ها با چی امکاناتی جان خود و خانواده های شان را در معرض خطر قرار می دهند و اعتراض می کنند.
بد نمی شود که اندکی انصاف را در نظر گرفت و اجازه داد هر زنی دستآورد های زحمات خود را فقط خودش بدست بیاورد نه آنهایی که با امکانات باد آورده به قدرت رسیدند، زمینه کار و فعالیت برای شان مساعد شد و با همان امکانات حتی بعد از ختم قدرت و کار شان، ادامه می دهند. زنان جوان امروزی به مراتب روز های دشوار را سپری کرده اند و تجارب ناراحت کننده تر از گذشته دارند. ما غرب زده نیستیم اما برای زندگی انسانی ما در داخل کشور خود تلاش می کنیم، با هزار زحمت و مشقت به مسیر خود ادامه می دهیم. زندگی انسانی حق ما و همه زنانی است که زجرکشیده اماتسلیم نشده اند.