رشید بهادری

در دم دم ِصبح ، خرسی چشم باز نمود
دید یک جوجه نیم خواب دگر در خواب بود
آهسته ، از بهر آذوقه ، بر آمد
سوی جنگل شتافت و در آن در آمد
بعد ز نیم فرسنگی ، ناگهان دید
دودی سیاه ، از پی اش دامن کشید
هر چند تپید تا ، راه ِ فرار جوید
آتش ز راه رسید ، نگذاشت آه گوید
جوجه ها بیدار و منتظر ، براه
تا شیر ِ مادر ، مکند در این پگاه
روز بگذشت و ز مادر ، خبری نشد
هیچ کس یک دمی ، همدمی نشد
جوجه ها ، نالان و سرگردان شدند
وز گشنگی ، راهی ِ بیابان شدند
از قضا ، روبایی ز راه ، فرا رسید
چو پستان داشت ز شیر چشمها سویش بدید
هر دو دویدند و قپیدند ، پستان
یافتند و چوشیدند و مکیدند ، آن
روبا ، که خود با ماجرا ، آشنا کرد
آرام گرفت و پا ها ، کمی وا کرد
آن دو خرسک ، چنان بلعیدند ز آن
تو گویی ، شَکر ریخته اند ، اندران

بار ها شنیده ام ، روباه مکار است
لیک سوژه زین داستان دُر ِ شهوار است
کا شیر اش داد ز روی ِ لطف و احسان
نه از بهر ِ مکر ، چون بود اهل درمان
نه چون انسان ، که است پی ِ انتقام
تا رسد دستش ، کشد خنجر از نیام
گر باشد سودش ، دستبوسی کند
ورنه با زور و زر اش ، مستی کند
مگذار این دو در دو کفه و یک شاهین
ترسم کم آرد انسان ، با این یقین

(ر . بهادری)