تمنا زریاب پریانی

۲۵ سپتامبر سال ۲۰۲۱ مصادف با ۳ میزان، ۱۴۰۰ است. ۴۳روز، از حضور طالبان و ۴۲ روز از حاکمیت آنها در کابل می گذرد. امروز خبر وحشتناکی را از مهاجرین افغانستان که به آمریکا رفته شنیدم. مهاجرانی که از ترس طالبان و یا بهتر است بگویم از ترس روزهای سخت از خاک و کشور شان به کشور دیگری پناه برده اند. در آنجا بر یک سرباز زن خدماتی ارتش آمریکا تجاوز گروهی کرده اند و این تجاوز بعد از تحیقیات پولیس اف بی ای آمریکا در ایالت نیو مکسیکو مورد تایید قرار گرفته است. این در حالیست که دو روز قبل خبر تجاوز پسر جوانی را در یکی از کمپ مهاجرین بر یک کودک و لت کوب کردن، زنی را توسط شوهرش در آمریکا شنیدم. در واقع این جنایت و نقض حقوق انسانی توسط اینها در جهان، آیینه یست از هویت مردان زن ستیز افغانستانی که در هرجایی از دنیا بروند بازهم از خشونت و رفتار زشت خود در مقابل زنان و کودکان دوری نمیکنند چرا که این همه فجایع در خون شان جاریست. همه عمر با آن زندگی کرده اند. شمار زیادی از این گونه مردان به کشورهای بیرونی مهاجر شده اند. عدم سواد، نا آگهی از حقوق شهروندی، ضعف حاکیمت، عدم دولت مقتدر، محدویت های فرهنگی و اجتماعی از عمده مسایلی است که اکثرا مردم زندگی وحشانه را بخود اختصاص میدهند و از هیچ جنایتی بر دیگری اباء نمی ورزند. مُلک و مَلِک را اگر عزت و وقار بود، شاهد هیچ کدام از این جنایت های ضد انسانی نمی بودیم در کشور ما و انتظار همچون وحشتی را نیز از شهروندان کشور در بیرون از اینجا هم نمیداشتیم. سال های طولانی است که از هر سمت و سو تجاوز مردان افغانستان به گوش می رسد. اگر در داخل کشور هستند یا بیرون از کشور. با آنکه خبر تجاوز آنها در کمپ مهاجرین غیر قابل باور نیست برایم و این خبر اصلا تازگی ندارد. خبرهای زیادی ازین گونه در افغانستان اتفاق افتاده است که حتی بالای کودکان افغانستانی هم رحم نشده و صورت گرفته است تجاوز گروهی توسط مردان شهروند این کشور و در همین خاک. از تجاوز گروهی برکودکان افغانستان موارد کمی را نمیتوان دریافت بلکه بیشمار هستند. از یاد کردنش مغز استخوان هایم را درد می گیرد و از خجالت کار شان نیز آب می شوم. نه تنها کودکان بلکه زنان بزرگ سال نیز از تجاوز گروهی در افغانستان جان سالم به در نبرده اند. فقط چند قضیه را از تجاوز های گروهی و انفرادی در افغانستان، از عصر جمهوریت حامد کرزی و اشرف غنی احمد زی میخواهم بنویسم. با آنکه مسایل کمی در این خصوص نیست و اگر همه ای موارد و قضایای قربانی هارا بنویسم کتابی را شاید در برگیرد. برایم دشوار است حتی نوشتن این همه خشونت های ضد انسانی که بالای جوانان، زنان و کودکان افغانستان صورت گرفته است. با آنکه تعداد زیاد آن قربانی ها خاموشانه هر آنچه برایش رخ داده است را بازگو نمی کند، نه به نهاد های دولتی و نه هم نهاد های غیر دولتی کشور. اکثریت زنان قربانی دست به خود کشی، خود سوزی و یا به دار آویختن خود میشوند. در ۲۸، آگوست، ۲۰۱۴ اعضای چهار خانواده که در منطقه پغمان در شمال غرب پایتخت از مراسم عروسی به سمت خانه های شان در حرکت میباشند، چندین مرد مسلح موتر شانرا متوقف ساخته و همه مردان و زنان را به مکان نامعلومی انتقال میدهند. مردان در یک جا بسته کرده و کمی دور تر از آنها به زنان شان تجاوز گروهی کردند. حتی یکی ازین جانوران گفت به یک زن ده بار تجاوز جنسی کردیم. و آن طرف شوهران و بستگان این زنان صدای اشک و فریاد های دردناک آنهارا می شنیدند. در میان این زنان یک دختر ۱۸ ساله حضور داشت که در شفاخانه بستر شده بود و وضعیت روحی اش کاملا ناخوش بود و بالاخره در اثر خونریزی شدید جان باخت. هفت مرد به چهار زن تجاوز گروهی کردند در منطقه پغمان شهر کابل-پایتخت افغانستان. جواهرات، پول و هر آنچه که این زنان باخود داشته اند را نیز این افراد با خود بردند. در حالی که ده نفر متهم به این کار بود اما فقط هفت نفر دستگیر شد. در عصر جمهوریت اسلامی افغانستان و حاکمیت حامد کرزی اتفاقات ناگواری را کودکان و زنان در نقاط مختلف افغانستان سپری کرده اند. بیاد آوردن این کار حتی مشکل است برایم چی رسد به اینکه اینها را می نویسم یکی یکی. در ۲۶، آوریل، ۲۰۱۷ فرماندهان طالبان نیز بر پسر ۱۶ بنام بلال تجاوز گروهی کردند، جوانی را که آماده ساخته بودند تا خودش را بر فرماندهی پولیس ولسوالی بگرام-کابل انفجار بدهد. او قبل از انتحاری کردن دستگیر شده و این مساله را بازگو کرد. سال های طولانی از اینکه گروه های طالبان و افراد گروه حقانی پسران جوان را مورد تجاوز قرار میدهند اکثریت میدانند و خبر کاملا تازه نیست. سال ۲۰۱۷ ریاست امنیت ملی هم طی خبر نامه ای این موضوع را تایید کرد که تجاوز و جنسی و استفاده سو از نوجوانان انتحاری بین گروه های طالبان مبدل به یک فرهنگ شده است که سالهای متمادیست آنها این کار را میکنند و بعدا آنهارا به انجام حملات انتحاری میفرستند. تنها کودکان دختر و زنان افغانستان نیستند که آزار و اذیت شده اند. فراموشم نمی شود تجاوز جنسی که به دختر۱۰ ساله کردند در مدرسه دینی. در شهر بادغیس افغانستان در سال ۲۶، دسامبر، ۲۰۱۸ در قلعه نو، مرکز بادغیس این جنایت صورت گرفت. طفلی که بخاطر فراگرفتن درسهای دینی-اسلامی در این مدرسه حضور به هم میرساند، مورد تجاوز قرار گرفت که از حالت صحی و روانی اش به شدت بد بود و خیلی آسیب دیده بود. طفلک در شفاخانه ولایتی این شهر بستری بود. چشمان معصوم کودک هنگام حکایت این قضیه جان انسان را آتش می زد. من هنوز هم ناله های جانسوز دختر ۱۲ ساله ای را مورد تجاوز گروهی در شهر هرات قرار گرفته بود بیاد دارم و هر باریکه بیادم میآید خونم می خشکد. گزارش طفلی را که حتی نمیتوانست ایستاده شود و یا هم بخوابد روی تخت، فقط فریاد و ناله می کشید در ۲۳می، ۲۰۱۸ دیدم و اشک از چشمانم مثل سیلاب جاری بود. دخترک زیبا و نازنین قربانی، بخاطر اینکه خونریزی شدید برایش پیش آمده بود اول او را به زایشگاه هرات منتقل کرده بودند و بعدا در بخش صحت روانی بیمارستان مرکزی تحت درمان قرار گرفت. طفلک بیچاره به حدی آسیب روحی دیده بود که با دیدن هر مردی فریاد می کشید و از همه مردان در اطراف خود وحشت می کرد. مادرش با چشم اشک بار می گفت که دخترم روز جمعه از خانه بیرون شده بود چون عقب ماندگی ذهنی داشت، نتوانسته دوباره به خانه برگردد. متجاوزان وی را باخود برده و بر او تجاوز گروهی کرده اند که چند روز بعد اختطاف از حوزه پنجم امنیتی این شهر او را پیدا کرده و به شفاخانه آوردند. داستان تجاوز زنی که توسط همسایه های شان مورد تجاوز جنسی گروهی قرار گرفته است را فراموش نکردیم که سه مرد بر این زن بیست ساله تجاوز گزوهی کردند در روز عید، ۲۷، آگوست، ۲۰۱۸. زنی که با پدر و دختر کوچک خود بخاطر مراسم عیدی به خانه اقارب شان میخواستند بروند، در مسیر راه مورد خشونت و تجاوز گروهی، سه مردیکه سوار موترسایکل بودند، شد و بعد او را بخاطر اینکه شکایتی از آنها نکنند تهدید کرده بودند تا خاموش بماند. در ۲۳، سپتامبر، ۲۰۱۹ تجاوزیکه سه عضو گروه طالبان بر یک دختر هشت ساله، در منطقه قروق-خواجه غار شهر تخارکردند و حتی طالبان اجازه این را ندادند که این فامیل طفل شان را به شفاخانه انتقال بدهند با آنکه وضعیت صحی و روانی طفلک در حالت بد قرار داشت. در این موقع ذبیح الله نمی دانست که چگونه از کار وحشیانه افراد شان دفاع کند، خاموشی اختیار کرد. تاریخ این همه جنایت هارا فراموش نخواهد کرد و جنایتکاران را سخت قضاوت خواهد کرد. در ۱۴ نوامبر، ۲۰۱۹ تنها ۵۵۰ مورد اتهام تجاوز بر کوردکان و نوجوانان در شهر لوگر-افغانستان تایید قرار گرفته بود که در شش ماه این رویداد ها ثبت شده و با همه آنهاییکه مورد خشونت و آزار جنسی قرار گرفته است، مصاحبه شد که از طرف آموزگاران شان مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند. حتی اگر زخم های جسمی شان مدوا شود، روح آنها ابدا التیام نخواهد یافت. مردانی که بخاطر جامعه سنتی و دردهایی که بعد از این اتفاقات زندگی شانرا آسوده نخواهد گذاشت برای همه ای آنها و فامیل های شان درد دهنده بود. شنیدن دردها و داستان های غم انگیز مردم در کنار اینکه زندگی رقت بار فقر آنهارا آرام نمی گذارد، تجاوز بر آنها اضافه بار زندگی بر دوش های شان شده است در طول سالها. همین گونه در شهر تخار، تالقان پولیس سه مرد را همرای یک دختر ۱۳ ساله بازداشت کردند در ۷، اکتوبر، ۲۰۲۰ او را نشه ساخته و بالایش رقص کردند بعدا تجاوز. پولیس بعد هارا او را به خانه امن این ولایت انتقال داد و مثل هر حادثه ای دیگر این حادثه هم بدون نتیجه گیری نهایی و رسیدگی خاتمه یافت. در شهر بخاطر هر مساله ای که اعتراض کنید خشونت میکنند. حقوق انسانی زنان زیادی توسط زنان دیگر صلب شده است در افغانستان. ۲۵ سپتامبر، ۲۰۲۰ در ولسوالی حصه دوم کوهستان دو زنی که از کابل به کاپیسا رفته بودند مورد تجاوز گروهی، افراد و ابسته به خدیجه الهام خلیلی، عضو مجلس نمایندگان قرار گرفته بود. اینها با موتر وکیل پارلمان پیش روی آنها ایستاده شده، موترشان را متوقف ساخته، دریور و پسرانی که با آنها بوده اند را لت و کوب کردند. زنان را با جبر به سمت حصه دوم کوهستان بردند باخود و یازده نفر به آنها تجاوز گروهی کردند. شش نفر بازداشت شد. پنج نفر فرار کرد. چند وقت بعد دوباره رها شدند به واسته وکیل خانم مشمول دو نگهبان ایشان. بتاریخ ۱۵، سپتامبر، ۲۰۲۰ در بلخ-مزارشریف نیز دختر ۱۵ ساله مورد تجاوز گروهی قرار گرفت بود. سال پار این دختر توسط یک مرد مسن از کابل دزدی شده و به بلخ منتقل شده، مورد تجاوز خودش قرار داده بعدا از وی، پنج پسر و دو داماد هایش به او تجاوز کردند. یکونیم ماه تمام مورد تجاوز و شکنجه این هفت نفر قرار گرفته بود. با حالت دشوار، از آن خانه فرار کرده بود که در مسیر راه با مرد جوانی مقابل می شود که گفته بود او را همکاری میکند تا به خانه شان بر گردد، وی هم بر این دختر تجاوز کرده بود. که بعدا فلج شده و به شفاخانه امان الله خان در کابل تحت درمان است. با وضع بد روحی و روانی که جسم و روح من با دیدن آن دختر میسوخت. کودکان و نوجوانانی که همیشه قربانی خشونت ها در این کشوراند. در ۲۷، جون، ۲۰۲۰ گروه طالبان از منطقه خواجه غار شهر تخار که سمت شمال شرق افغانستان است. دو دختر که یکی ۱۶ ساله و دیگری ۱۴ ساله بود را از خانه های شان کشیده و باخود برده، یکی توانسته بود که فرار کند اما مورد لت و کوب شدید قرار گرفته بودند. در جریان فرار یک قسمت زیادی از موی آن دختر ۱۶ ساله در دست طالبان مانده بود. وضعیت صحی او خوب نبود و دختری کوچکی که بالایش طالبان تجاوز گروهی کرده بودند نیز غیر قابل نوشتن است برایم. دختر کوچکتر که در دست آن وحشی ها باقی مانده بود و بر وی تجاوز گروهی کرده بودند در مقابل چشمهای پدرش، در شفاخانه در حال بیهوشی بود، در حالی که همه میدانست طالبان این کار را کردند چراکه فقط آنها در همان موقعیت بودند و مردم دیگری در ساحاتی که طالبان حضور داشته باشند جسارت چنین کاری را ندارند و نمیتوانند مسلح به خانه کسی وارد شوند و دختران آنها را باخود ببرند. بیاد دارم که ذیح الله مجاهد بی شرمانه این موضوع را رد کرد. او زمان نیز وی سخن گوی طالبان بود و مثل امروز از جنایت های این گروه پشتیبانی و این موضوع را کاملا رد کرده و گفتند که این اتفاق افتاده است اما افراد ما نکرده اند چنین کاری را. بخاطر پرده اندازی روی کارهای بدخود، ازهیچی دریغ نکردند. در واقع دفاع کردن ازخود و دفع شکایت ها کار همیشگی متجاوزین است. اینها بخاطر دور ساختن اتهامات از خود، پنهان سازی قضایا و اتفاقات شرم آوری که مسوول آن هستند و نقض آشکار حقوق بشر محسوب میشود. از هیچ کاری دست بردار نمی شوند. برای اینگونه افراد اهمیتی ندارد که زندگی دیگران چی میشود، کافیست روزگار خودشان خوب سپری شود. هیچ یک ازین اتفاقات نه فراموش ما میشود نه از تاریخ. در جغرافیای افغانستان قربانی های جنسی بسیار زیاد است اما اکثریت خاموشی اختیار میکنند. یکی از ترس اینکه مبادا فامیل های آنها توسط آن گروه ها به قتل برسد و یک تعدادی از ترس اینکه تا آخر عمر تاپه بدبختی به آنها زده نشود زبان برای حرف زدن نمی گشایند اما تا آخر عمر این درد جانسوز را تحمل میکنند. به تاریخ ۲۴، مارچ، ۲۰۲۱ خانواده دختر ۹ ساله شکایت از تجاوز مردی که برای دخترشان علوم دینی تدریس میکرد دادند. نه تنها به وی بلکه بر کود دیگری نیز تجاوز کرده بود این مرد. پولیس-کابل با آنکه از دست گیری متهم در حوزه سوم شهر کابل خبر داد اما زخم ناسور و روان آسیب دیده ای این کودکان را درمانی نکرد. طفلک را در یکی از شفاخانه های کابل بستری کردند. خانواده کودکان گفتند که ما حتی پول دارو خریدن را هم برای کوکان ما نداریم. زنان و کودکان در افغانستان هیچ وقت از ستم رهایی پیدا نکردند و زندگی رقت بار آنها برای مسیر مثبت و آینده روشن راه نیافت. هنوزهم بیاد دارم که ۲۲، مارچ، ۲۰۲۱ مادر کودک هشت ساله عدالت میخواست بخاطر تجاوز بر کودک خود. مادری که ادعا میکرد، دخترش توسط یک قاری در منطقه کارته سخی، حوزه سوم، پایتخت کشور، کابل-افغانستان مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است. مادر کودکی که با ناتوانی زیاد فریاد میزد و گریه کنان در رادیوی آرمان میگفت: قاری دخترم را به بهانه ثبت نام خواسته، دهنش را بسته کرده و به او تجاوز کرده است و حالا دخترم، به شفاخانه استقلال در کابل بستری است. با آنکه مرد متجاوز زندانی شد اما درد و آسیب روحی کودک تا زنده است فراموشش نمی شود، به روح و روانش همیشه آسیب خواهد زد. آنهم در جامعه سنتی و مذهبی مثل افغانستان که مردم درد و آن خشونت را به یاد او خواهند، به هرنحوی که ممکن باشد. اوج گیری های خشونت بار در جامعه ما که همواره درگیر جنگ ونا آرامی بوده، بیشتر از کشور است. با آنکه خشونت ها نه تنها علیه زنان و کودکان در افغانستان بیشمار است بلکه پسران خردسال، جوان و نوجوان از تجاوز ها در این جغرافیا به دور نبوده اند و بیشتر کودکان-پسران نیز با این خشونت های جنسی مواجه هستند اما زنان بیشتر از همه در معرض آسیب و این همه رنج قرار گرفته اند. در کشور ما کودک بودن جرم است. فرقی نمیکند پسر باشی یا دختر. در هر حالت مورد خشونت قرار میگیری. کودک، نوجوان و جوان باشی حتی اگر باشی. ترس و وحشت همیشه و در همه جا قدم به قدم همه را تعقیب میکند. آسیب زدن در فطرت اکثریت مردم ریشه دارد و از هیچ جنایتی بر دیگران نمی هراسند. در کشوری که مردانش به شدت زن ستیز هستند. همیشه عقده ای برخورد میکنند و مشکل دارند در نوع پوشش زنها و زندگی شان. ۶، جون، ۲۰۲۱ طالبان نیز در منطقه درزاب شهر جوزجان-شمال-افغانستان به یک دختر ۱۶ ساله تجاوز گروهی کرده و او را به شکل وحشیانه و بیرحم کشتند. این گروه پدر مادر و دختری را دو ماه قبل باخود میبرند. به دختر تجاوز گروهی میکنند و جسدش را هم به جای نامعلومی می اندازند. که نه جزا دیدند طالبان و نه هم به بازخواست و اعتراض های مردمی که بخاطر این قضیه دادخواهی کردند و تظاهرات کردند، پاسخ مثبتی داده شد. زنان رنج دیده افغانستان که همیشه غرق در اندوه، ناتوانی بوده، همواره مورد تجاوز روحی و جسمی قرار گرفته اند. اکثریت شان از آنچه که برسر شان آمده است، سکوت میکنند. گاهی توان ابراز آنچه را که اتفاق افتاده و قربانی آن شده اند را حتی ندارند. زنان افغانستانی، قشریکه فقط زجر کشیده و درد دیده افغانستان. در همه عمر خود زندگی رقت بار را به شانه های شان حمل کردند. بهای زنانگی را در این جغرافیا زن ستیز باستان سخت پرداختند. روزگاری را که اینها سپری کردند، هیچ زنی در هیچ گوشه ای از جهان ندید و سپری نکرده است. اگر دختران نوجوان بودند، اگر مادر بودن. در هر مرحله ای از عمر و زندگی روزهای ناخوش و طاقت فرسا را سپری کردند. سنگ صبور شدند و مجبور به تحمل هر آنچه که دوست نداشتند و نمیخواستند آنرا. گاهی آسیب زنانی که در قدرت هستند نیز به زنان دیگر رسیده است. اینها آخرین مواردی از تجاوز بر زنان و کودکان نیستند در افغانستان. در طول سالهای متمادی در نقاط مختلف افغانستان مشمول کابل، لوگر، مزارشریف، بادغیس، کاپیسا، تخار، غزنی، کندهار، و غیره نقاط افغانستان صورت گرفته است. در کشور اسلامی افغانستان که مردان اش همواره داد از پیروی اسلام میزنند. داد از قرآن و احکام الهی میزنند. زن را سنگسار میکنند. با نوع پوش زنانها دین و ایمان شان می لرزد و آنها را محکوم به روسپی بودن و فاحشه گری میکنند. دقیقا در ههمین موقعیت به کودکان خرد سال تجاوز میکنند. به پسران نوجوان تابلیت میدهند، آنهارا می رقصانند، و بر آنها تجاوز مکنند. گاهی واقعن از انسان بودن خجالت می کشم. از نادانی و نا آگهی شهروندان افغانستان میشرمم. چگونه ممکن است انسان باشی اما در ذاتت اینگونه وحشت و نا آدمی ریشه داشته باشد. حتی حیوان بر حیوان ترحم مکیند که انسانها بر انسان ها ندارند. کودکان زیادی در اثر تجاوز های گروهی در افغانستان جان های خود را از دست داده و یا بیمار روحی-روانی شده اند.

تمنا زریاب پریانی
کابل-افغانستان
۲۵ سپتامبر، ۲۰۲۱