صدیق کاوون

مه ژاړه وطنه، شپه به تېره شي، سبا به شي
بيا به لمر را وخېژي، شغلې به شي، رڼا به شي
توره تروږمۍ به بيا د غرو له اوږو ولوېږي
تالنده به وخاندي په ورېځو کې، برېښنا به شي
ستا د اوښکو څاڅکي به شبنم د مړاوو گلو شي
ستا د زړه د باغ غوټۍ به و غوړيږي وا به شي
مه ژاړه وطنه، د تيارو په مخ کې وير څه دی
لوړو ارادو ته زندان څه دی، او ځنځير څه دی.

*****

ستا زخمي غرور به قرباني د چا د دام نه شي
ستا د غره شهباز به دست آموزه د غلام نه شي
چوڼی د پنجاب به د هېڅ چا د زړه امام نه شي
تور خوني قاتل به لار ښو ونکی د اسلام نه شي
هره ناروا به د زاهد، د خدای کلام نه شي
وږی د قدرت به ، د ولس د احترام نه شي
بيا به سهر وخاندي، خيرنه شپه به تېره شي
ورکه به له زړونو د ملا د لښتې وېره شي

*****

بيا به بيرغ پورته، د گلونو د لښکرو شي
بيا به باغچې ډکې د بلبلو له سندرو شي
پلنې به غونچې د زېړو گلو پر کمرو شي
عطر به ور پورې د وږمې په شنو وزرو شي
خاورې به په خوله کې د بد مستو، ستمگرو شي
سرې شغلې به برې پر غمجنو مازديگرو شي
بيا به دې کابل شي، د نغمو، د سرودونو ښار
دا د هيلو ښار، دا د ناپايه اميدونو ښار

*****

مه ژاړه وطنه، له رمې به لېوان ووځي
تور تاجر د وينو به، د دين له دوکان ووځي
راز د سپين غضب به له پردې د بيان و وځي
ستا دزړه کعبې نه به، د خټو بتان و وځي
بيا به پر زمو للو څانگو، تاندې غوټۍ و خاندي
ستا د زړه له باغه به سېلۍ د خزان و وځي
سور شفق به راوړي بيا د نوي سباوون زېری
غږ د آزادۍ او د سپېڅلي اوښتون زېری

*****

ستا زخمي کابل به، ښاريه د څراغونو شي
دا وحشتکده به، بيا د زړونو د عشقونو شي
خړ خوني آسمان به، د رحمت د بارانونو شي
وچې سپېرې دښتې به بيا پټې په گلونو شي
ښکلې په مستيو به، شيبې د ماښامونو شي
تکې تورې شپې به د خوبونو د خيالونو شي
ژوند ابدي يون دی، حوادثو ته تمېږي نه
بې پايه درياب دی،په ډنډوکي کې ځاييږي نه.

*****