رشید بهادری

گویند عقاب مرغیست تیز پر و تیزبین
تا بیند ز آسمان ، گیردش در زمین

نیست او را حریف ، در زمین و سما

جز پرنده یی سیاه ، از بهر ِ جفا

تا کند عقاب پرواز ، بهر ِ نیاز
رسانَد خود به پشتش ، ز روی آز

وز کین ، چنان گردنش گاز بگیرد
تو گویی صد ساله انتقامش باز گیرد

لیک عقاب ، بال باز و به جولان فتد
نه ز ستیز ، بل خط و نشان کشد

زَنَد بال و نَوَردَد ، هی بی گمان
بی هراس ، از آماجِ درد و زیان

نخواهد بجنگد ، با این پرنده
داند ندارد ارزشش ، این ابله

پیماید فضا ، رود تا نا انتها
داند کو نتواند ، بگیرد هوا

عقاب ، حاشا ز درد رها می شود
چو آن ، در بی هوایی فنا می شود

میزند عقاب چرخی بر گِردِ خویشتن
تا فتد « درونگو » ی بی جان و تن

این گفتم تا بیابیم ، راه ِ چاره
نه واکنش ، از بهر ِ هر پتیاره
گر شوی نالان ، زین چنین دژخیمان
پیشه کن صبر نادیده گیر این ابلهان
بِبَرَش بالا چون عقاب ، با تب و تاب
او که ندارد آب ، خود شود بی آب
 

( ر . بهادری )

درونگو = پرنده ایست سیاه رنگ و کوچک
آماج = نشانه ، هدف
پتیاره = مخلوق اهریمنی ، بدکار
دژخیمان = جمع بدنهاد
آب = آبرو ، حیثیت