آرش آذیش

این باد آتشناک

از تنور چه کینه ای تنوره کرده

که جانور و نبات و جماد

نمی شناسد

این سیل بی ملاحظه

از انهدام چه بندى

طاغی شده

که هستی می روبد

که عشق درو میکند

که بر نقاره ی خشونت کوبد

از تو دلگیرم ای انسان


که تنها خدای حی و حاضر منی...

و از خود بیزار

که به تقلید

از درخت فرود آمدم

و به تقلید

غار و جنگل را رها کردم...