رشید بهادری

آیا به این مقوله که گاهی کوچکترین رفتارهای ما در یک مقطع از زمان ، چه زیبا و چه نا زیبا اتفاق بیفتد ؛ ممکن است اثرات بزرگ و غیر پیشبینی را بوجود بیاورد دقت کرده اید؟ شاید بارها با چنین حادثه‌ها روبرو شده اید ولی این چنین اتفاقی را هرگز شاهد نبوده اید مگر اینکه رویداد را مرور کرده اید و یا شنیده اید.
در روز های پایانی جنگ اول جهانی یعنی سپتامبر (۱۹۱۸) در حالیکه قشون آلمان به عقب نشینی می پرداخت یک سرباز در حین رجعت ؛ زخم برداشت و چون توان دویدن را نداشت نتوانست خودش را به قوت های مسلح شان برساند و به آنها بپیوندد بنابران از سوی یک سرباز انگیسی که به حیث مترصد در پیشاپیش قوت هایش افراز شده بود اسیر شد. سرباز انگلیسی که دید زخمی است دلش به حال او سوخت و به پاس انسانیت نه تنها او را نکشت بلکه برایش مجال داد تا هر طوری شده است به قوت هایش بپیوندد. سرباز آلمانی چون دانست از سوی دشمن رها شده است از جا برخاسته با ادای رسم و تعظیم نظامی از او تشکر نمود و به هرنحوی که بود خودش را به همسنگرانش رساند و به این ترتیب زنده ماند.

از این ماجرا بیست سال گذشت و هیچ کس از این رویداد آگاهی نداشت تا این که در سال (۱۹۳۸) چمبرلین صدراعظم وقت انگلستان سفری رسمی به انگلستان انجام داد و در حین ملاقات با آدولف هتلر رهبر آلمان ، چشمش به تابلوی نقاشی بزرگی که رویداد یاد شده را به نمایش گذاشته بود در برابر خود تماشا کرد. چون یکی از این دو سرباز با یونیفورم نظامی بریتانیا به تصویر کشیده شده بود توجه ی بیشتر صدراعظم انگلستان ( چمبرلین ) را به خودش جلب کرد. بنابران از هتلر علت موجودیت و نصب این تابلو را آنهم در عمارتی که به وی تعلق می گرفت پرسید و هتلر داستان را به طور مفصل به چمبرلین توضیح داد و در آخر گفت:
این سرباز زخمی من هستم و چون پس از آن واقعه برای من زندگی دوباره اعاده شده است از همین روی این تابلو را پیوسته با خود می داشته باشم.
آدولف هتلر در پایان صحبتش از صدراعظم بریتانیا تقاضا نمود در صورت امکان آن سرباز با مروت را پیدا و بهترین تشکرات قلبی من را برایش برسانید.
در باز گشت از آلمان صدراعظم بریتانیا با در نظر داشت تاریخ آن واقعه و موجودیت قوت های بریتانیا و ... سرانجام آن سرباز را که در حدود چهل سال و اندی عمر داشت و هنری تندی نامیده می شد پیدا نمود و آن قصه را که از هتلر شنیده بود مو به مو از زبان وی نیز شنید ، و چون مطلب همگانی شد آن هم با شهرتی که آدولف هتلر در اروپا و جهان داشت چون بمبی منفجر و همه این مردانگی و عطوفت او را در برابر یک سرباز زخمی و ناتوان ستودند و از این پس هنری تندی به حیث یک سرباز نمونه در کشورش شناخته شد همچنان اوملقب به قهرمان ملی و بهترین مدال کشوربه وی تفویض شد.
باز هم چندین سال گذشت. حرب دوم جهان آغاز شد و شش سال ادامه پیدا کرد میلیون ها تن از طرفین ( متحدین و متفقین ) درین جنگ کشته شدند همچنان همه کشور های شامل در جنگ و آنانیکه ناخواسته جنگ بر ایشان تحمیل شده بود ویران شدند که در نهایت مسبب اصلی این جنگ فقط حس خودخواهی و توسعه طلبی شخص هتلر بود.

پس از ختم جنگ روزی هنری تندی که وارد شهر کاونتری شده بود و جز خرابه های جنگ چیزی نمی دید در ذهنش پرسشی جان گرفت و آن این بود که اگر او در همان روز آن سرباز زخمی را به حیث دشمن می کشت آیا این همه وحشت ، ترور خرابی و ... در دنیا اتفاق می افتاد؟ هنری تا سال (۱۹۷۷) که ۸۶ سال عمر داشت زندگی کرد و در آخر عمرش خبرنگاری موفق شد که برای آخرین بار با او مصاحبه یی انجام دهد و باز هم با همین سوال که آیا تا هنوزهم پشیمان نیست که چرا آن سرباز زخمی را نکشته است در پاسخ گفت: من هنوز دوست ندارم که به یک سرباز زخمی آن هم در عالمی از نا امیدی فیر کنم اما حالا حاضرم ۵۰ سال از عمرم را بدهم به شرطی که فقط برای ۵ دقیقه به آن لحظه برگردم. بلی ایکاش
یادداشت: اگر در روز ۲۸ سپتامبر (۱۹۱۸) هتلر به دست هنری کشته می شد امروز جهان چگونه سرنوشتی داشت و تاریخ چطور نوشته می شد:

- آیا جنگ جهانی دوم آن هم با تلفات ده ها میلیون نفر اتفاق می افتاد؟

- آیا آمریکا پس از جنگ دوم جهانی یک ابر قدرت می بود آن هم تا امروز؟

- آیا کشور های جدیدی در جغرافیای جهانی پدید می آمد و یا عکس آن؟ در نهایت آیا اگر هتلر که خود دکتاتوری بود خود کامه و همان روز از سوی هنری کشته می شد ، دنیای امروزی چگونه می بود؟ و از این گونه پرسش های دیگر.

 پایان