کابل ناتهـ، Kabulnath



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deutsch
هـــنـــدو  گذر
آرشيف صفحات اول
همدلان کابل ناتهـ

دريچهء تماس
دروازهء کابل

 

 

 

 

 

 
 

   

رتبیل شامل آهنگ

Ratbil Shamel Aahang

    

 
مذاکرات دوحه و موقف ضعیف افغانستان

Friedensgespräche, die keine sind

 

 

حدود تقربیاٌ ۲۵ سال از تأسیس گروه نظامی-تروریستی طالبان توسط سازمان استخباراتی پاکستان می گذرد. بدون شک که در این گروه شمار زیادی از افغان ها عضویت دارند، اما رهبری این تشکیل نظامی-تروریستی از همان آغاز تا به امروز به دست اسلام آباد بوده و است. این موضوع برای همه روشن است. اما پرسشی که حالا مطرح می شود، این است که امریکا با کی ها در دوحه مذاکره می کند؟ طوری که گفته شد، طالبان یعنی پاکستان. هرگاه هدف امریکا برقراری صلح در افغانستان است، پس چرا واشنگتن مستقیماٌ با اسلام آباد مذاکره نمی کند؟
پاسخ به این پرسش ها بی حد مشکل است، اما از تئاترسیاسی که در دوحه به نمایش گذاشته شد، می توان چنین نتیجه گیری کرد که امریکا در صدد همکاری های بیشتر با پاکستان در افغانستان و منطقه می باشد. مذاکرات زلمی خلیلزاد با افرادی که گویا رهبران گروه طالبان می باشند تقویه ی موقف اسلام آباد و تضیعف شدید دولت افغانستان است.
واشنگتن تا سال ۲۰۰۵ مذاکره با طالبان را "گناه سیاسی" می خواند، اما حالا برعکس، نشست با طالبان به حیث یک برد مهم دیپلماسی امریکا معرفی می گردد. بازنده در این میان دولت افغانستان و مردم افغانستان اند که یک بار دیگر، دیگران در خارج در مورد آینده ی شان تصمیم می گیرند. و از جمله ی بازندگان سیاسی این بازی اشرف غنی و عبدالله هستند که بعد از چهار سال حکومت اعتبار خود را در نزد مردم بکلی از دست داده اند. بنابر گزارش سازمان ملل متحد و حکومت افغانستان شمار قربانیان نظامی و غیر نظامی در چهار سال گذشته در حدود ۹۰هزار بوده است. این در حالی است که مهمترین وعده ی اشرف غنی به مردم افغانستان تامین امنیت بود.

به این دلیل جای تعجب نیست که گروه طالبان بنابر دستور پاکستان حاضر به مذاکره با حکومت کابل نمی باشد. مذاکره با رقیب به معنی به رسمیت شناختن طرف مقابل است و تنها زمانی صورت می گیرد که هردو طرف به این یقین رسیده باشند که با ادامه ی جنگ گرم به پیروزی نمی رسند.
پاکستان به خوبی می داند که اشرف غنی و عبدالله پشتیبانی مردم افغانستان را با خود ندارند و امریکا بر اساس دکترین "ایجاد بحران، کنترول بحران و تداوم بحران" خواهان ثبات در افغانستان نیست. به همین دلیل هم است که امریکا افراد چون غنی و عبدالله را در رأس حکومت تعیین کرده است. بناءً ضیعف ترین طرف جنگ در افغانستان حکومت کابل است. البته چند دلیل دیگر نیز وجود دارد که افغانستان را در مذاکرات صلح و جنگ با همسایه ها و امریکا در ضیعف ترین موقف قرار می دهد، از جمله این که: هنوز هم ۴۶ سال بعد از کودتای داوود خان و آغاز فاجعه، مردم افغانستان به توافق کلی در رابطه با چگونگی نظام سیاسی کشور نرسیده اند. به همین شکل در بین نخبه های سیاسی، اجتماعی، نظامی و مردم عام توافق کلی وجود ندارد که قدرت سیاسی در افغانستان چگونه تقسیم شود. به این پرسش ها که آیا همه ی باشندگان کشور شهروندان با هم برابر اند و این که به کی ها حق سهمگیری در تصمیمگیری های سیاسی داده شود، پاسخ هایی که از طرف اکثریت مورد قبول قرار گرفته باشد، داده نشده است.

در عین حال، نخبگان سیاسی و نظامی کشور هنوز هم بر اساس همان فرهنگ سیاسی که از زمان شاه شجاع تا به امروز حکمفرما است، بجای همکاری با همدیگر در جستجوی کسب کمک از کشور های خارجی هستند تا با زور و پشتوانه¬ی خارجی بالای مردم حکومت کنند. بناءً با در نظر داشت چنین وضعی، چرا باید پاکستان از طریق طالبان با کابل مذاکرده کند، در صورتی که از همپاشی حکومت غنی-عبدالله شاید دیر یا زود آغاز گردد.
پرسش دیگر که در اینجا مطرح می گردد این است که چرا امریکا خواهان نقش بیشتر اسلام آباد در افغانستان و منطقه می باشد؟ تقویه ی پاکستان و گروه های چون طالبان می تواند به معنی تضعیف ایران، هندوستان و روسیه در آسیای میانه باشد. اما از سوی دیگر تضعیف این کشورها می تواند منجر به رشد نفوذ چین در آسیای میانه و آسیای جنوبی گردد. چین رقیب بس بزرگتر برای امریکا نسبت به ایران، روسیه و هندوستان است.
به هرحال، نتایج صحبت های خلیلزاد با پاکستان در دوحه و همچنان نتایج مذاکراتی که به زودی در مسکو صورت می گیرد، هر چه که باشد، صلح و آرامش برای مردم افغانستان نخواهد بود.

 



Die US-Regierung hat es offiziell bestätig, dass es Friedensgespräche mit den Taliban gegeben hat und beide Seiten zu einem guten Ergebnis gekommen sind. Einige Wochen zuvor hatte der US-Präsident überraschend angekündigt, die US-Soldaten aus Afghanistan abzuziehen. Alles in allem erfreuliche Nachrichten: die US-Soldaten ziehen ab, die Taliban machen Frieden. Doch so einfach war die Lage in Afghanistan noch nie. Diese Meldungen kommen zu einer Zeit, wo die Terrortruppe der Taliban auf dem Vormarsch sind und afghanische Regierung nicht einmal in der Lage ist in der Hauptstadt Kabul für die Sicherheit zu sorgen.

Zudem fanden die sogenannten Friedensgespräche nicht in Afghanistan statt, sondern in dem reichen arabischen Land Katar. Bei diesen Verhandlungen, die sechs Tage angedauert haben, waren die Mitglieder der afghanischen Regierung nicht anwesend. Die Taliban lehnen es strikt ab mit der Kabuler Regierung zu verhandeln. Der afghanische Präsident wird von den Taliban nicht anerkannt und als Marionette der USA bezeichnet. Die USA als verbündeter und Finanziers der afghanischen Regierung haben die Bedingungen der Taliban akzeptiert und verhandelten direkt und ohne Kabul mit der Terrormiliz.
Friedensverhandlungen machen aber erst dann Sinn, wenn die beteiligten Kriegsgegner gleich stark sind, ihre eigenen Entscheidungen treffen können und zu der Überzeugung gekommen sind, dass der Krieg nicht zum Sieg führen kann. Hier ist der Fall so, dass die USA scheinbar so schnell wie möglich Afghanistan verlassen möchten. Der US-Regierung ist offensichtlich das Schicksal der Demokratie und der Menschen in Afghanistan völlig gleichgültig. Die andere Seite, die Taliban, fühlen sich in der absolut besseren Position und wissen, dass die Zeit für sie arbeitet. Vor diesem Hintergrund kann man nicht von Friedensgesprächen sprechen, sondern von Verhandlungen über den bevorstehenden Abzug der USA. Was nach dem Abzug der US-Kräfte kommen kann, ist den Afghanen allzu bekannt. Das Land wird wie nach dem Abzug der Sowjettruppen 1989 in Bürgerkrieg und Chaos versinken.

Aber warum diese pessimistische Prognose? Weil die afghanische Regierung viel zu schwach ist, um für Ordnung zu sorgen. In den letzten vier Jahren hat es laut den Berichten der UNO und der afghanischen Regierung mehr als 90 000 Opfer gegeben. Die Polizei und Armee sind weder gut ausgebildet noch sind sie mit den notwendigen Waffen und Material ausgestattet. Zudem ist die afghanische Regierung zutiefst korrupt und zerstritten. Der afghanische Präsident, der mit vielen Versprechungen, unterstützt von den USA, an die Macht kam, entpuppte sich als ein ideenloser Populist, der die bestehenden ethnischen Konflikte in der Gesellschaft noch wesentlich vergrößerte. Ferner kämpfen viele Regional- und Weltmächte wie die USA, China, Russland, Indien, Iran, Saudi-Arabien und Pakistan mit unterschiedlichsten Zielen um Macht und Einfluss in Afghanistan. In dieser Gemengelage darf man die Taliban nicht vergessen.
Nun ist es bekannt, dass die militärische Gruppe, die von allen Seiten als Taliban bezeichnet werden, ein Produkt des pakistanischen Geheimdienstes ist, das vor rund 25 Jahren gegründet wurde. Die Terrortruppe, die als Taliban bekannt geworden ist, ist mit dem Ziel ins Leben gerufen worden, um die Herrschaft Pakistans in Afghanistan zu sichern. Pakistan kämpft seit seiner Gründung nach dem zweiten Weltkrieg gegen den benachbarten Indien. Islamabad hat große Angst davor, dass sich Indien und Afghanistan gegen Pakistan verbünden könnten. Vordiesem Hintergrund versucht Pakistan mithilfe der Terrortruppe der Taliban die Herrschaft in Afghanistan an sich zu reißen.
Das alles ist der US-Regierung bekannt. Nun stellt sich die Frage, warum die USA, die seit 17 Jahren die Taliban bekämpfen und stets Verhandlungen mit den Terroristen abgelehnt haben, jetzt mit den Führern der Taliban in Katar am Verhandlungstisch setzen? Wollen die USA Afghanistan den Taliban, also Pakistan überlassen? Wenn ja, warum? Auf diese Fragen können keine eindeutigen Antworten gegeben werden. Die Außenpolitik der USA ist zurzeit höchst irritierend. Doch eins ist sicher: Die Gespräche mit der Terrorgruppe der Taliban haben die Position der afghanischen Regierung extrem geschwächt.
Eine schwache Regierung in Kabul wird den Menschen in Afghanistan keinen Frieden bringen, sondern ganz im Gegenteil: der Krieg wird für viele Jahre weiter gehen. Vor diesem Hintergrund sind die Gespräche zwischen den USA und den Taliban keine Friedensgespräche, denn sie werden nicht mit Ziel geführt, Frieden zu bringen.

 

بالا

دروازهً کابل

الا

شمارهء مسلسل  ۳۲۹         سال  چهــــــــــــــــــاردهم             دلو     ۱۳۹۷          هجری  خورشیدی  اول فبوری   ۲۰۱۹