یاد داری که آن شبِ نوروز
شب پیمان و پایداری بود
اشک شادی و شوق بر رخ‌ما
بیخبر همچو سیل جاری بود

من و تو زیر آسمان بودیم
فارغ از قصهء در و روزن
فرش ما- ریگ های ساحل بود
متکا - شاخه های آن گلبن

یاد داری که باد نوروزی
خرمن زلف ، بر رخت می ریخت
ریگ نر» آن زمان که می خفتیم
بر سر و روی هر دومان می بیخت

یاد آن روزگار خوش، خوش باد
گرچه امروز از آن نشانی نیست
باز هم نوبهار و نوروز است
لیک از آن عشق‌ها گمانی نیست

هر شب سال نو به خاطر آن
شب رؤیایی نشاط انگیز
جشن تجلیل می کنم برپا
لیک جشن خموش و حسرت خیز