ديار من
از كشور اشغا ل شده فغانستان
از ولايت فقر وجنگ
وازشهرستان
دود وباروت
ومواد مخدر
از دهكده
خون وخاكستر وأتش
از جغرافيه قاتل
ونخبه كشأن
مردمان اش
همه گرسنه
وپاي برهنه گان روزگار
مسكوت و خاموش
از كلبه خاموشان
عده ي چو مرده گان محترك
با مغز هاي سنگي
وچنار هاي براي سوختن
وشعله ور شدن
هيزم جنك منافع بيگانگان

تعدادي چون كرم هاي پيله
تنيده در لاك هاي
وخفته در خواب زمستاني خويش
نه ترس از مرگ
ونه هراسي از زنده ماند ن
براي فردا مجهول
عمري را در روز مرگي هاي
به عادت گرفتند
بعضي ها بد مي خوردند
بد مي پوشند
و به بد گفتن
فخر فروشي ميكنند
معني انسان وإنسانيت
از ين سرزمين
با سيل پناهجويان در حال فرار
هركي خوش دارد
خودش خودش باشد
تعداد چشم گير ي فكر ميكنند
كه حرف اول وآخير را
فقط وفقط پول مي زند
غم وانديشه همه
سرمايه وانباشت سرمايه است
پول +قدرت وزور + تفنگ
مساوی = به حاكميت است
سكه هاي طلائي و پول
روى وأبرو وعزت
در محافل سیاسی. وجامعه است
همه نادان ها خوش لباس
وحريف ورقيب همه اند
جاي كاشتن گل واژه هاي
عشق ،مهر وعاطفه
وترحم وكرامت انسانی
قلب هاي پر زكين ونفرت کاشته شده
اما بعضي ها
از كاشتن تخمه انقسام
وانتقام براي حفظ منافع خويش
خوشنود وسر حال
از ان لذت مي برد
خار وزقوم مي كارند
ودسته دسته درو مي نمايند
سبد وسبد أزين خار وخاشاك
درد ورنج را به توده هاي
وسيع مردم اين سر زمين اهدا مي كنند
به جاي حافظ مولوي بلخي
ناصر خسرو شهنامه
وإشعار حميرا وراحله ها
خليلي ها شهيد بلخي ها
نوراني ها سياه سنگ ها
بهمن ها وباختري ها
وإكرم عثمان ها آتش ها
وبهار ه نادیه ها انجیلا ‌ثریا ي ها

اماعده از مردم
شعر وموسبقی
را به ابتذال کاپی کشیدند
به ابتذال روي أوردند
همه مردم به اهنگ هاي مبتذل
روز به روز مره گي عادت كرده اند
اين اهنگ وترانه هاي
از رسانه هاي مبتذل تَر
از خودشان همه روز پخش ميشود
همه كس شاعر شده
واژه وكلمات شعر وغزل
شاعران گران أرج وارزشمند ما را
از ديوان ودفاتر شان مي دزدند
پس همه درد آور
با اندو ه ورنج تَراز ديروز است
اما چار بايد زيست وناچار بايد زیست

 
گلالی حبیب بهار ۲۰۱۸