یکی از روسای جمهور یک کشور اسلامی خاورمیانه یی با هیُتی از همراهانش به کشور سنگاپور سفر رسمی داشتند و پس از آن که با ریس جمهور و دیگر بلند پایه های سنگاپور دیدار کردند، تقاضا به عمل آوردند تا در حین اقامت شان به سنگاپور اگر شود با آقای (لی کو آن یو) مرد متفکر، پرقدرت و شناخته شده ی سنگاپور که دوره ی بازنشستگی اش را میگذراند ولی هر از گاهی به عنوان مشاور ارشد در کاخ ریاست جهوری حضور بهم میرساند، دیدار بعمل آورند که این خواهش شان از سوی وی پذیرفته شد و طبق یک جلسه ی هماهنگ شده ی غیر رسمی به دیدار وی رفتند.

پس از تعارفات معمول و دپلوماتیک رییس جمهور مهمان ناخود آگاه شاید هم آگاهانه از مرد پرقدرت سنگاپور این چنین پرسید:
آیا کشور ما البته با سعی و تلاش خستگی ناپذیر ما میتواند در آینده مانند کشور شما رشد سریع داشته باشد و به چنین موفقیتی بزرگ به گونه یی که شما دست یازیده اید ، برسیم؟
آقای آن یو پس از مکثی کوتاه ، لبخندی با معنا تحویل داد و گفت:
از آنجاییکه قصد توهین و اهانت را ندارم اجازه بدهید رک و راست با هم حرف بزنیم. سپس چنین ادامه داد:
آنچه حالا توضیح خواهم داد از دید من نتنها کشور شما بل همه ی کشور های جهان سومی را احتوا و آن سه دلیل اصلی است.

۱- ایدولوژی : شما با در نظرداشت ایدولوژی خاص و اعتقادات دینی تان به این باور هستید که زندگی اصلی پس از مرگ شروع میشود به همین دلیل زندگی امروزی (دنیای موجود) را جدی نمیگیرید و دل های تان را به جهان پس از مرگ راضی نگهمیدارید. از همین جا است که کار ساخت و ساز این دنیا را غیر از اینکه جدی نمیگیرید، این تصور را به نسل های پس از خود تان نیز منتقل میکنید. ولی ما چون به دنیای بعد از مرگ ؛ اگر باور هم داریم نمی اندیشیم ، بنابران سعی و تلاش فراوان خویش را به خرج میدهیم تا بهترین دنیا را به خود و آیندگان خود داشته باشیم.

۲- رویکردها: شما رویکرد های متفاوتی نسبت به ما دارید. وقتا ما با یک مشکل (به گونه نمونه مبارزاتی) روبرو میشویم با خودی ها مشورت و با غیر خودی ها به گفتمان و مناظره میپردازیم و در نتیجه متوجه میشویم کی حق بجانب است و نفع با کی میباشد! وقتا درک کردیم طرف برنده است دیگر لجاجت را کنار گذاشته درعوض ، مشکلات را با مسالمت و همکاری حل میکنیم نه با جنگیدن با کسی یا تیمی که در نهایت طرح بهتری را پشکش میدارند و اما تا جاییکه من میدانم ، رویکرد ها در میان شما به گونه ی دیگری می باشد به این معنا که شما نتنها راه مسالمت را در پیش نمیگیرید بلکه با زور ، پول ، اعتقادات و ... در برابر هم قرار میگیرید و نسل در نسل به مبارزه میپردازید. خلاصه مشکلات شما ، بیشتر از راه حل های آنهاست.

۳- تصمیم گیری های سیاسی و اقتصادی در سطح کشور: برداشت من با توسل از آگاهی ام ، مداخله نظامیان ، رهبران مذاهب ، زورمندان (از زور و زر) را در عرصه های اقتصادی و سیاسی بخوبی میتوان احساس نمود و آنها هستند که برای حفظ منافع شخصی شان مانع پلان ها و پروگرام های انکشافی شما میشوند. او در ادامه ی صحبت اش افزود: یک کشور زمانی راه رشد و ارتقا را در پیش میگیرد که در آن نظامی ها براساس یک خط فکری خاص و بدون انعطاف آنهم برای جنگ از برای پاسداری ، تمامیت و حریم کشور حرکت کنند و بس. آنها نباید در سیاست و اقتصاد رول داشته باشند ؛ چون وظایف شان آشکار است و به همین ترتیب دیگران که اهل سیاست و اقتصاد نیستند باید به سر جای شان نشاند.
در کشور ما چنین نیست و همان است که به رشد سریع و قابل توجه رسیده ایم.