پس از آنکه حرب دوم جهان پایان یافت، بیشترین کشور های جهان بویژه آنهاییکه از این جنگ تباه کننده در طی شش سال (۱۹۳۹-۱۹۴۵) و حتا از اثرگزاری مدحش و ویرانگر حرب اول جهان آسیب های فراوان دیده بودند که ضرر و خسارات مالی و جانی آنها را نمیتوان برشمرد در فکر این شدند تا هر چه زود تر گرد هم آیند و برای قطع جنگ و خون ریزی تصمیمی همگانی اتخاذ و برویت آن چنان عمل نمایند تا جلو جنگ های ، میان کشوری و حرب سوم جهان را که قطعن نابودی و تباهی بشر مطرح خواهد بود بگیرند. به هین منظور بیشترین کشور های جهان نمایندگان شان را ‌به آمریکا که ابتکار عمل را نیز را بدست داشت فرستادند تا در ایجاد سازمانی با ابعاد و قاعده های وسیع سهم بگیرند و این خود گام مثبتی بود از برای تحکیم صلح در سراسر جهان. حالا برای ایجاد سازمان ملل و تهیه مواد مندرج منشور ملل ، نیاز بود تا سخنرانی های انفرادی که پیشنهادات را احتوا میکرد ، شنیده میشد و جالب این است که برخی از این خواسته ها جنبه ی طنز و شوخی را نیز همراه داشت و در حقیقت طعنه ی بود به سردمداران از وضع آشفته ی آنزمان ، همچنان از حکومت ها و دولت های از خود راضی و سلطه گر. به گونه ی نمونه یکی گفته بود باید تمام کشورهای جهان خلع سلاح شوند تا جنگ از ریشه نابود شود. یکی دیگر افزوده بود: باید مرزها را برداشت تا جنگ های توسعه طلبانه پیش نیاید. بازهم یکی گفته بود چه بهتر، در پی سیر کردن شکم مردم دنیا باشیم که با سیر شدن ، جنگ نکنند. آخرسر کسی خواسته بود تمام ثروت دنیا را باید تقسیم کرد تا دنیا متعادل شود و از جنگ دیگر خبری نباشد

چون با این گفت و شنود ها راه، به منزل مقصود نمیبردند تصمیم گرفتند تمام نماینده ها به چند گروپی منظم منقسم و این گروپ ها پس از غور و ارزیابی، تصامیم و نظریات شان را به جلسه ی عمومی پیشکش نمایند چنانچه این تصمیم در عمل نتایج خوبی را به بار آورد و بهترین های شان را برگزیدند و برویت آنها تصامیم پرباری اتخاذ شد. آنچه را که من میخواهم به خوانندگان محترم این مقال توضیح بدهم همانا پاسخی است که یکی از نمایندگان به تمامی آنهاییکه چه طنزآمیز و چه آگاهانه حرفهایی و اشاراتی که در بالا به بیان آنها پرداختم چنین وانمود کرد: جنگ نه مربوط میشود به شکم ، نه ثروت ، نه مرز و نه به خلع سلاح عمومی. در حقیقت امر ، جنگ و دعوا ناشی از جهل است و تنها جهل است که باعث بروز جنگ در منطقه میشود. تا مردم با فرهنگ های همدیگر آشنا نشوند و برای هم احترام نگذارند یعنی از اثر دانش و خرد زدایی زندگی مسالمت آمیز را دنبال نکنند دیگر چاره یی وجود نخواهد داشت. روی همین پیشنهاد و آرزومندی در چوکات کلان سازمان ملل متحد کمیسیونی تشکیل شد که اساس آن بخاطر شناخت فرهنگ ها و ارتقای تعلیم و تربیت عمومی در سطح جهان می باشد و این سازمان یونسکو است که تا امروز به فعالیت های محسوس یا نامحسوس اش ادامه ادامه میدهد و مقر آن در پاریس می باشد. متأسفانه این سازمان در کشور ما افغانستان تا هنوز نتوانسته است آنچه انتظار میرود کاری را به پیش ببرد هرچند پای تقصیری هم در میان نیست چون از سالیان متمادی به این سو وضع امنیتی کشور در آن حدی نیست که هموطنان ما توقع دارند ولی امیدواریم روزی فرا رسد تا این سازمان به همکاری حکومت و ملت ما بتواند آنچه انتظار میرود، انجام دهد. ر. بهادری