با نام دکتر پرخاش احمدی سالها پیش آشنا شده بودم. گمان کنم نویسنده ی فرزانه و یگانه استاد سیاهسنگ عزیز بود که در گفتگویی مرا با نام گرامی دکتر پرخاش احمدی آشنا کردند. در دوره ی فوق لیسانس ام در دانشگاه مکمستر اما بطور مفصل تر و دقیق تر با کار و اندیشه ی آقای احمدی آشنا شدم. کتاب " ادبیات مدرن فارسی در افغانستان" اثری است که بسیاری از مراکز علمی و آکادامیک غربی با آن آشنایند و دانشجویان به کمک آن با ادبیات و شعر افغانستان آشنا می شوند. دکتر احمدی علاوه بر اینکه در طول هیجده سال گذشته به عنوان استاد برجسته ی دانشگاه برکلی به تدریس و تحقیق پرداخته اند، در حوزه ی مطالعات و نگارش به زبان فارسی نیز چندین مقاله ی ارزشمند نگاشته اند.

در سفری که به ایالت کالیفرنیا دارم، فرصتی پیش آمد تا دیده به دیدار این بزرگ روشن نمایم. این دیدار البته به لطف و عنایت فرهخیته ی گران ارج سید سرور حسینی فراهم شد. من و جناب آقای حسینی به دانشگاه برکلی رفتیم و کمی دیرتر از وعده به دفتر کار آقای دکتر احمدی رسیدیم. در دفتر کار ایشان علاوه بر دکتر احمدی، حامد رضوی، فرزند برومند مرحوم دکتر علی رضوی و دوست فرهنگی جناب آقای ذبیح انصاری نیز منتظر ما بودند. همدیگر را در آغوش گرفتیم و از حال و احوال همدیگر پرسیدیم.

دکتر احمدی با متانت و تواضع خاصی که ویژه ی بزرگانی چون اوست جویای حال و احوال این حقیر و نیز وضعیت فرهنگ و ادبیات کشور شدند. از نشریات ادبی سخن گفتیم، از شاعران و نویسندگان گران ارج وطن، از وضعیت آشفته ی فرهنگی و...

دکتر احمدی عزیز ما را به نوشیدن قهوه و کافی دعوت کردند و قدم زنان از صحن و سرای دانشگاه برکلی گذشتیم و به یک چایخانه ی نسبتا شلوغ رفتیم. چای و قهوه گرفتیم و به دانشگاه بازگشتیم. این بار به جای دفتر کار استاد، در فضای باز دانشگاه به قدم زدن و سخن زدن پرداختیم.

شنیدن از استاد احمدی و دیگر دوستان آنچنان شیرین بود که گذر وقت و زمان را حس نمی کردیم. وقت رفتن رسیده بود و باید به خانه باز می گشتیم. با جناب آقای حسینی به سمت خانه بازگشتیم اما دل مان همچنان پیش دکتر احمدی عزیز مانده بود.