مهربانی

به جنگل و به درخت

به برگ و شبنم و چشمانِ کودکان و به گل

به چشمه سار و به  ماهی میانِ دریاچه

به جُلگه هایِ پر از سبزه زار،

                                 به هرچه علف

دوباره عشق بورزید

                            دل بسوزانید!

به جاده ها که به پا هایِ تان فضا بخشد

به کوچه ها که سزاوارِ لحظه هایِ شماست

به کرتِ گندمِ ممنوع

به کشتِ شالی ها

به باغهایِ اناری که در دلش خون است

به خرمنی که تهی مانده از بر و حاصل

دو باره عشق بورزید

                           دل بسوزانید!

به سایه ها که رفیقانِ بیدریغ

                                        هستند

و راهیانِ هوس ها و شوق هایِ شما،

به قطره هایِ تراویده از نگاهِ سحاب

به ابر هایِ فرا رویِ آسمانِ کبود

به ماهِ غرقۀ تالاب هایِ تنهایی

رفیق وار پگاهی شویدٍ

                                لطف کنید

دوباره عشق بورزید

                         دل بسوزانید!

به خنده ها که میانِ دولب طواف کنند

حصارِ بستۀ سیمایِ دردناکِ شما

برایِ شادی ها

برایِ فصلِ رهایی ز بغض سارِ نفس

شوید، همنفسان،

دوباره عشق بورزید

                             دل بسوزانید!

شما که شاعرِ گویایِ زنده گی هستید

شما که عاشقِ شبهایِ پر ستاره شدید

شما که قاتلِ این عمرِ نا شکیبِ خودید

کمی برایِ دلِ خویشتن، برایِ وفا

دوباره عشق بورزید

                       دل بسوزانید!

به پاسِ رنجِ گرانی که دختران بکشند

برایِ دوختنِ خامک،

                        به رویِ پارچه ای

که گاهِ شام به دزدانه هدیه تان بدهند

به هر نگاهِ پَریشان و دیده هایِ غریب

دوباره عشق بورزید

                          دل بسوزانید!

به هر غبارِ پر از مایه هایِ دلتنگی

که چون حریرِ سپیدی به کوه و دشت خزد

به شام ها که کند التماسِ درد آگین

برایِ آمدنِ آشنا به خانۀ تان

به التماسِ عزیزان، برایِ دلجویی

دوباره عشق بورزید

                              دل بسوزانید!

به نامه هایِ قدیمی که لایِ بغچۀ تان

نهاده اید و در آن یاد هایِ عشقِ شماست،

به کودکان که گلِ آرزویِ زنده گی اند

به مادران، که پرورده گانِ تان هستند

و رامشِ دلِ تان رویِ زانوان شان هست،

به هر پدر که به دستانِ پر زآبله شان

صفایِ رخششِ خورشیدِ زنده گی جاریست،

دوباره عشق بورزید

                                دل بسوزانید!

به خانه هایِ فرو ریخته از بم و راکت

که روزگاری نیز

پر از هیاهویِ شادیِ کودکان بودند

و جنب و جوش و تقلا برایِ بهروزی،

به شعرِ صافِ پگاهی که رویِ شبنم هاست

                                                کنارِ جوباران،

به کشت زار و به جنگل که شاخسارانش

همیشه بوده برایِ تفرجِ گنجشک

به لانه هایِ پرنده به رویِ شاخِ درخت

که بافت خوردۀ آمالِ زنده گی هایند،

دوباره عشق بورزید

                             دل بسوزانید!

برایِ عاظفه هایی که می شود خاموش

میانِ آتشِ غمبارِ جنگ هایِ زمان

به اشک هایِ یتیمانِ بیشمارِ وطن

که، گرسنه گی کشد از تار و پودِ شان،

                                           آواز

به پایِ هایِ لچِ کودکانِ در مانده

که خارزارِ پر از دردِ زنده گانی را

                                         پیاده می گردند،

و مرده است به لبهایِ خسته شان، لبخند،

دوباره عشق بورزید

                            دل بسوزانید!

به زنده گی که چنین سرخ و داغ می سوزد

میانِ وحشتِ دودِ تباهِ جنگِ پلید

و آسمان ننیوشد صدایِ ضَجۀ خلق،

 به دشت و کوه و به پهنایِ هر جه آبادیست

به لحظه ها که به امیدِ صبح می سوزند

در این صحاریِ شبگینِ گنگِ نومیدی،

دوباره عشق بورز ید

                              دل بسوزانید!

29 قوس 1396

 سلام

سلام خوشبختی!
سلام شادیِ گُم گشته دور، دور از ما!
سلام عاطفه زارانِ کوچه هایِ رفیق!
سلام دامنِ کوهسار هایِ سبز و شفیق!
سلام پهنۀ دشتانِ سبز و گسترده!
سلام دره و دریاچه هایِ پر غوغا!
سلام دامنه هایی که پر بلوط و بلک
تمامِ عمر به این زنده گی هوا دادید!
چه شد که مهر – همان مهرِ روشنی گستر
دگر به دامنِ تان نور و روشنی نکند؟
چه شد کز اوج و بلندایِ قله ها،

                                         دیریست
عقاب هایِ بلند آشیان نمی خیزند
برایِ آن که بزیرِ پر آورند

                                      هر بار
بساطِ سبزِ دلِ دره هایِ رنگین را
که در کنارۀ شان آهوان چَرا دارند؟
سلام بره و بزغاله هایِ دلخشنود
که های و هویِ شما دشت را سحرگاهان
پر از نشاط و سرورِ غریبه یی می کرد؟
سلام خیلِ سوارانِ دشت هایِ شمال
سلام مردمِ آغیل هایِ فصلِِ تموز!
که سفره هایِ شما بویِ آشنایی داشت
و پر ز نعمت و اخلاص بود و می خواندند
مسافرانِ گذر کرده را به مهمانی،
سلام قریه و قشلاقِ هایِ کوه و دَمن!
سلام خیمه نشینانِ دشت هایِ جنوب!
که شام هایِ شما بویِ صد سحر میداشت،
سلام مردمِ ده هایِ دور، دور و بلند!
که قلبِ پاکِ شما خانه هایِ مردم بود!
سلام مردمِ شادانِ شهر هایِ کلان
که کوی و کوچۀ تان بویِ زنده گی میداد
و بویِ مهر و عطوفت،
سلام اهلِ شکیبایِ پهنِ بادیه ها!
که سال هاست دگر بانگ هایِ شادِ درا
ز آستانۀ کوچِ شما کسی نشنود،
کجا شدید که چنین زنده گی فتاده ز شور؟
و کوی و دشت و برِکوهسار، ماتمگین
چنین به کامِ سکوتِ غریبه افتیده،
چه شد که آن همه آزاده گی، عشق و نوید
دگر نماند و حلاوت پریده از خانه؟
و دودِ آتشِ جنگ است

                                       می رود بالا
ز آشیانۀ گرمی که بود یک روزی
چو کاخهایِ شکوهمندِ شهریارانی،

پر از صمیمیت

پر از محبت و اخلاص، عشق و یک رنگی،
کدام غریبه هیولا شد از میانه، کدام؟
که این سرایِ پر از مهر و مهربانی را،

زخشم و کینه چنان هیمه زار ها،

                                          دَر داد

و آسمان شده پر از غریوِ تان اکنون.

چه شد که لشکرِ بیداد تاخت بر سرِ تان؟
مگر که بود قراول بخواب در رفته؟
که اینچنین شده آوردگه پر ازتنِ تان
مگر سَلیحِ نبردی نبودِ تان در پیش
که بی سنان و کمان غرقِ خون به مَیدانید؟
مگر نبود کسی از شما طَلایۀ شب
که در حصارِ شبیخونیان شکسته شدید؟
مگر سپهبدِ پر مایه ای نبود که تلخ
به پیشِ خصم چنین دستهایِ بسته شدید،
- شماکه دست نشد بسته تان به گاهِ نبرد؟
چه شد کز ابرِ سیه فام، سنگ باریدید؟
و بر بسیطِ علفزار ها
                                              بر دلِ دشت
عجول و غمزده دامانِ ننگ کاریدید.

کجا شدید، کجایید ای عفیف ترین
ترانه هایِ شبانگاهِ عاشقانۀ ما
که مانده اید و دگر شوقِ آسمان نکنید؟
کجا شدید ایا شادمانه گی هامان
مگر به قافِ شبانگاهیانِ دوداندود
دوباره کوچیدید؟
که نیست هر طرف اینجای، نایِ نالۀ تان

چو مخته هایِ جگر سوخته گان،

                                 حُزن آلود
و در گرفته زاندوه ذهنِ والۀ تان.

کجا شدید ایا قاصدان، کجای، کجا؟
که نیست نامۀ آغشته ای به عطر، دگر
به کوله بار برایِ تپیدنِ دلِ ما

چو هیچ کس دگر از بغچه هایِ در بسته
ندید دیری شد
پیامِ روشنی از یارِ رفته دور از خویش.

کجا شدید رفیقانِ کودکی ها مان؟
مگر صفایِ دلِ تان به خشم بسپردید؟
که جایِ مهر در آن آشیانِ روح انگیز
غبارِ وحشتِ این روزگار روییده ست
که این چنین همه گی باز رفته ایم از یاد.
مگر زیادِ شما رفته شامگاهی ها؟
که کوچه ها همه پر های و هویِ ما می بود
و در حصار ِدلِ مان پرنده هایِ امید
چو شادمانیِ شبهایِ عیدِ مان می خواند
ترانه ای که در آن صد امیدواری بود،
صدایِ مان به در و کوچه هایِ قریۀ مان
صدای چلچله ها،
 و عشق نالۀ شیدایِ صد قناری بود.

کجا شدید تپش هایِ دل کجا شده اید؟
چرا دگر زتماشایِ آن نگاهِ پَریش
میانِ سینه چنان برگ در وزیدنِ باد
                                          دگر نمی جنبید؟
مگر نگاهِ پریدخت هایِ امروزی
درونِ ژرفیِ دلهایِ مان نمی کارد
گیاهِ عشق کزو شادمانه گی بکنیم
و دردِ عشق کشیم
و غصه ای بخوریم
و شبگهان به تماشایِ ماه، شوق کنیم
و عصر ها به درِ انتظار زُل بزنیم؟

کجا شدید پری دخت هایِ روستایی؟
کدام سِیلِ مهیبی کشیده از دلِ تان
نشانِ عشق و وفا؟
که بویِ مهر ز دستمال هایِ بغچۀ تان
کسی نمی شنود،
میانِ غصۀ این انتظار هایِ همیش
زقاصدانِ پیام آورِ رفاقت ها.

کجا شدید پدر هایِ خوب و عاشقِ مان؟
که جنگ کرد تبه، ارثِ شاعرانۀ تان
برایِ فرزندان،
که ما تمامیِ میراث خوار هایِ شما
کنون کنارِ بِناهایِ یادگاریِ تان
به رویِ توده و آوارِ عشق، می سوزیم.

پرنده هایِ مهاجر، پریده اید کجا؟

که آسمانِ شبانگاهِ نوبهاران، هست

                                            در این تباه وطن

پر از سکوت و تهی از صدایِ بودنِ تان،

مگر برایِ کدامین امیدواری هاست

 که آشیانۀ دیرینِ خود رها کردید؟

کجا، به شهرِ تهی از تبار و همدلِ و دوست

ز دردِ غربتِ خود ها،

                            خدا، خدا کردید؟

مگر که دفترِ آواره گی –  جدا ز وطن

پر از فسانۀ رنگینِ داد و آزادیست؟

مگر که کوی و برِ شهر هایِ بیگانه

برایِ تان همه گی لانه هایِ پر شادیست؟

***

دلم غریب گرفت،
دلم غریب شکست،
بسویِ قریه دو باره پناه خواهم برد،
دو باره در شبِ مهتابِ چارده، آنجا
کنارِ ناژو ها
به رویِ تپۀ موعود باز خواهم گشت
و در عصارۀ شیریِ نورِ مهتابی
به روزگارِ گذشته درود خواهم کرد،
به بی پناهی و تنهاییِ تمامیِ ما
چنانِ زنجره هایِ شبانِ تابستان
فسانه خواهم گفت،
مگر که بغضِ درون بسته ام رها گردد،
و در تمامیتِ روستا شود فریاد:
"دوباره مهرِ جهانتابِ عشق از خاور
بسویِ قریۀ ما
بسویِ شهرِ فرو رفته در سکوتِ غمین،
طلوع خواهد کرد؟

۲۹ قوس ۱۳۹۶