آنکس که شیشۀ دلِ تن ها شکست و ریخت
خود هم ز قهر خالقِ یکتا شکست و ریخت

موجی که از غرور همی تاخت چست وتیز
دیدی چگونه در دلِ دریا شکست وریخت

وآن قامت رسای تکبر به یک دمی
بنگر چسان ز نخوت ِ بیجا شکست و ریخت

دیدیم بسکه خوب و بد روزگار را
در دل هوا و شور تمنا شکست و ریخت

خواجه که لافِ علم و عمل می زدی بسی
خجلت اسیرِ گفتۀ بیجا شکست و ریخت

بر هر کی اعتماد نمودم زروی صدق
اخر دلم به سنگِ جفا ها شکست و ریخت

"یوسف"ز حرفِ بیهدۀ این و آن دریغ
اندر بساطِ دهر چه دلها شکست و ریخت