در ايتاليا معمول است كه ساختمان های تاریخی را به نام اشخاص مشهور نامگذارى ميكنند. این کار نمادین است و الزامیت حقوقی ندارد. نام قصری که سفارت افغانستان در آن مقیم است ویلا برناردی (Villa Bernardi) بود. لازم بود كه اين نام را تغيير مى داديم. به وزارت خارجه نوشتیم و دلایل ما را در مورد تغییر نام این قصر به (Villa Amanullah) کتباً شرح دادیم. این ساختمان در زمان شاه امان الله خریداری شده است. روابط دیپلوماتیک میان دو کشور نیز در همان دوران بنا گذاشته شده است. ایتالیا اولین کشور اروپایی است که اعلان استرداد استقلال از جانب شاه امان الله را به رسمیت شناخت.

شاه امان الله اولین شاه افغانستان بود که به ایتالیا رسما سفر کرد. شاه امان الله بعد از تبعید برای مدتی در همین قصر زنده گی کرد... پیشنهاد کردیم که این قصر را به دلايل بالا به نام او نامگذاری کنیم. وزارت خارجه پیشنهاد ما را منظور کرد. ديروز این کار در چوکات رسمیات دولت صورت گرفت. در دايره رسميات دولت مشکلی در کار وجود ندارد.
اما جدا از رسميات دولت
طبعاً که من از طرفداران جدی دیدگاه های شاه امان الله استم. مقاله ی شاه جوان و نیرنگ کلان را که چندین سال پیش نوشته بودم نقش نسبی در روشنگری ذهنیت های جوان در مورد کار و دیدگاه شاه امان الله داشت و محرك يك گفتمان نو در اين مورد شد. از اين ناحيه با مخالفت جدى تندروان دينى و قومى مواجه استم كه هر از گاهى اعلان جنگ مى كنند. ولى از دید من بحث طرفداری و مخالفت با شاه امان الله بحث قومی نیست. این بحث بیشتر بحث فکری است و حاضر استم در همان چوکات به این بحث بپردازم.

ساده بنویسم بعضی دوستان ما به مصداق همان ضرب المثل مشهور کابلی (خاله خاله بیا جنگ کنیم) می خواهند در جدال خود ساخته ی قومی شان با آن ها درگیر شوم. به قول حافظ، محتاج جنگ نیست برادر، نمی کنم.
یادداشت: همین لحظه که این را می نویسم با مقامات ایتالیایی در تماس استیم تا در پارک مشهور روم که مجسمه های شخصیت های کلان فرهنگی دنیا در آن گذاشته شده است،‌ مجسمه یی از مولانا جلال الدین محمد بلخی را نیز بگذارند. این کار هم شدنی است و قومى نيست. طبعاً که هر دو کار را برای افغانستان می کنیم.