برای س. ن.
هنوز می هراسم
هنوز می هراسم که ترا در نخِ نفس هایم ببندم،
ترا با درفش های آبی رویا بپوشم،
کنارِ دروازه های غبار آلوده قصر سیاه ام
شعله بر افروزم تا مرا بازیابی...
هنوز می هراسم که ترا از روز های تابان
و از فراز و نشیبِ طلایی دریایِ آفتابِ زمان جدا سازم،
هنگامی که بر چهره ی وحشتناکِ ماه
قلبِ من نقره گون کف می کند.
چشم بگشا و بمن نگاه مکن!
درفش ها فرو می افتند، شعله ها خاموش می گردند،
و ماه راهِ خود را توصیف می کند.
زمان آن فرارسیده که تو آیی و مرا نگه داری، ای جنونِ مقدس!

Ingeborg  Bachmann

Noch fürcht ich
Noch fürcht ich, dich mit dem Garn meines Atems zu binden,
dich zu gewannen mit den blauen Fahnen des Traums,
an den Nebeltorn meines finsteren Schlosses
Fackeln zu brennen, dass du mich fändest...
Noch fürcht ich, dich aus schimmernden Tagen zu lösen,
aus dem goldenen Gefälle des Sonnenflusses der Zeit,
wenn über dem schrecklichen Antlitz des Monds
Silbrig mein Herz schäumt.
Blick auf und sieh mich nicht an!
Es sinken die Fahnen, verfalmmt sind die Fackeln,
und der Mond beschreibt seine Bahn.
Es ist Zeit, dass du kommst und mich hältst, heiliger Wahn!