جاده‌ها دلتنگ اند
وقتی من 
پوشیدن کفش غربت آغاز کردم
و زمانه 
انگشت عمیق فاجعه را سوی
مغز کوچک خوشبختی هایم اشاره کرد
و خوابهایم به کابوس صبح عوض شد
حالا تو
کمی آرام تر بخند 
جنون مرده ام را دوباره بیدار میکنی
که 
 ما همه زندانیان خویشتنیم