|
 ترتیب:
مرضیه حسینی
تیب: مرضیه حسینی غور یکی از ولایت‌هایی است که زنان بیشتر از دیگر ولایات
قربانی خشونت‌های خانوادگی و بیرونی اند. با وجود این ، زنانی هم در امر
مبارزه با پدیده خشونت علیه زنان قد علم کرده و در برابر بی عدالتی‌ها صدا
بلند کرده‌اند. برای درک بیشتر از وضعیت زنان رنج دیده این ولایت،
غور یکی از ولایت‌هایی است که
زنان بیشتر از دیگر ولایات قربانی خشونت‌های خانوادگی و بیرونی اند. با
وجود این ، زنانی هم در امر مبارزه با پدیده خشونت علیه زنان قد علم کرده و
در برابر بی عدالتی‌ها صدا بلند کرده‌اند. برای درک بیشتر از وضعیت زنان
رنج دیده این ولایت، گفتگویی را با نگینه غوری اولین دادستان زن که در
راستای دادخواهی از حقوق زن قدم برداشته، ترتیب داده‌‌ام.
پرسش: در ابتدا اگر بررسی از وضعیت زنان در ولایت
غور داشته باشید؟
نگینه غوری: حقیقتا زن ان
در ولایت غور در شرایط بد و دشورای به سر می‌برند. زندگی برای زنان در این
ولایت بنا به دلایل فقر اقتصادی، سطح سواد پایین، عدم دسترسی به عدالت،
جهالت، عدم آگاهی از حقوق‌شان و حضور افراد مسلح غیر مسوول سخت و ناراحت
کننده است که از سهولت‌ها کاسته و به خشونت علیه زنان در این ولایت
می‌افزاید.
در کل وضعیت زنان در این ولایت بیش از گذشته نگران کننده است، دختران به
درس وآموزش دسترسی نداشته و مروج بودن رسم و رواج‌های ناپسند به خشونت علیه
زنان در این ولایت افزوده شده است.
پرسش: به عنوان اولین دادستان زن در این ولایت،
چقدر شرایط کار برای‌تان سخت است؟
نگینه غوری: کار کردن زن دادستان بصورت درست آن در شرایطی که همه تصمیم
گیری‌ها مربوط به تفنگ‌سالاران است طوری‌که چندین زن در این ولایت سنگسار،
تحذیر و حتی در مواردی در مرکز ولسوالی‌ها با حضور پولیس ملی توسط
فرمانده‌های محلی به قتل رسیدند بسیار مشکل است.
در حال حاضر، مهم‌ترین چالش و مشکل کاری‌ام، عدم علاقه‌مندی زنان برای حل
پرونده‌های شان از آدرس دادستانی است. بسیاری از زنان به فعالیت‌های بی
طرفانه و عملکرد مسوولان دادستانی باورمند نیستند و به این عقیده اند که به
مانند دیگر نهادهای حامی حقوق زن خبری نیست و بروکراسی جایگاه‌اش را به
عملکرد سپرده است!
پرسش: از فعالیت‌هایتان در این ولایت بگویید؟
نگینه غوری: مهم‌ترین دست آوردهایم تشویق و علاقه‌مند سازی زنان برای حل
مشکلات‌شان از طریق و آدرس دادستانی بوده است. از طریق برنامه‌های مختلف و
نشست‌های بسیار زیاد با نهادهای حامی حقوق زنان و زنان فعال داشتم که موجب
رضایت‌مندی و علاقه دیگر زنان در این راستا شده است.
پرسش: غور یکی از ولایت‌هایی است که بیشترین آمار
خشونت را دارد، علت اصلی را در کجا می‌بینید؟
نگینه غوری: علت اصلی افزایش خشونت علیه خانم‌ها در ولایت غور را ناامنی و
حضور گسترده مخالفان مسلح شکل داده است. ازسویی هم عدم برخورد مسوولانه
نهادهای عدلی و قضایی با مراجعه کننده‌ها سبب شده تا مردم از دولت بیشتر
فاصله گرفته و پرونده‌های شان را از راه دادگاه صحرایی حل و فصل کنند.
متاسفانه پیدایش دادگاه صحرایی نقش دولت و نهادهای عدلی و قضایی را برای حل
مشکلات زیر صفر برده است.
یکی از دلایل افزایش خشونت علیه زنان در این ولایت عدم دسترسی به درس و
تعلیم است. بسیاری از مکتب‌ها در مناطق دور دست این ولایت به شکل نمادین و
یا هم خیالی موجود است. مشکل دیگر هم این است که بسیاری از آموزگاران در
این ولایت توسط فرمانده‌های محلی استخدام شوند که در آخر مجبوراند معاش‌شان
را با فرمانده‌های محلی تقسیم کرده و یا هم صرف خرید سلاح می‌کنند که آمار
خشونت علیه زنان را بالا می‌برد.
پرسش: چقدر حضور افراد مسلح در این ولایت سبب
افزایش خشونت شده است؟
نگینه غوری: حضور افراد مسلح موجب مختل شدن وضع کاری و شفافیت اجرای نتیجه
گیری از بررسی ها شده که سبب از بین رفتن اقتدار ماموریتی در این ولایت
می‌شود.
پرسش:با تمام این‌ها نسبت به سال‌های گذشته، چقدر به پرونده‌های خشونت علیه
زنان در این ولایت رسیده‌گی شده و چند درصد از زنان به حقوق‌شان دسترسی
دارند؟
نگینه غوری: با آمدنم به دادستانی این ولایت تعداد زیادی از خانم‌ها علاقه
مندی شان را برای حل و فصل پرونده‌های شان نشان دادند اما هنوز هم کمتر از
۵۰ درصد از زنان به عدالت و پیگیری پرونده‌های شان دسترسی داشته و متباقی
هیچ دسترسی ندارند.
متاسفانه بیشتر پرونده‌هایی که از طریق نهادهای حامی حقوق زن به بررسی
گرفته شده، نتیجه مطلوبی نداشته و نتوانستند به صورت عادلانه و بی طرفانه
پرونده‌ها را موشکافی کرده و نتیجه شفافی را اعلان کنند. همین امر هم سبب
کم‌رنگ شدن اعتبار و اعتماد زنان به این نهادها شده است.
پرسش: در اخیر هم اگر کدام گفتنی داشته باشید؟
نگینه غوری: حرف آخرم به نهادهایی که برای حمایت از حقوق زنان در سطح
ولایت‌های مختلف کار می‌کنند این است که پایبند به وظیفه‌شان بوده، حق و
شفافیت کاری در رسالت‌شان را در نظر بگیرند. پرونده‌های خواهان عدالت را
صرف نظر از شناخت و خویشاوندی‌ها مسوولانه پیگیری کنند و نگذارند که صدای
حق از حنجره ناحق بلند شده و حق، حق‌دار پایمال نشود. |
