(۱)

آنانی که بیش از یک دهۀ پسین، پیهم تأکید نموده اند که خطرتوحش و دهشت آفرینی های تروریسم طالبانی را در افغانستان جدی باید گرفت، با هرعمل تروریستی، این یادآوری همیشگی را نیز داشته اند که آخرین عمل ایشان نیست. گواه هستیم که چنین تأکیدی درست بوده است. می بینیم که تروریست ها درهمه جا حضور یافته اند. در هر شهر وبسا دهات.

در همین جای شایان یادآوری است که پیش از تقسیم نمودن تروریست ها به داعش و طالبان وحقانی و . . . داشتن تصویری از آنها لازم است که از سیمای واحد انسانکشی ودهشت افگنی آنها حکایت می کند. آنها تروریست استند. همچنان که حکمتیار از آن ویژه گی و صفات مبرا نبود ونیست. اما اکنون با مهارت سیاسی خودش و هموار نمودن راه از طرف حکومت تروریست دوست، با به دست آوردن ابزار و وسایل بیشتر، متمرکز وماهرانه جبهۀ تروریستی را تقویه می نماید.

گفتیم تروریست ها در همه جا بیداد گری نموده اند. در لهوگر درمسجدی با استفاده از قرآن مجید، انسان کشتند. در قندوز انسان شریفی از سکهـ های وطن (نرمون سنگهـ مشهور به لالا هندو) را که با صفات عالی انسانی شهرت داشت، کشتند. در همه شهرها ودهات خون ریختند.

بر مکاتب یورش بردند، و بر خبرنگاران  وخبر رسانان وحشیانه تاختند. دیدیم که برکودکان نیز در هوتل سرینای کابل رحم نکردند. بیمار و داکتر شفاخانه چهارصد بستر (محمد داؤود)را به رگبار بستند. از صفوف نماز خوان و دارندۀ سر درسجده والله اکبر گوی جوی خون جاری نمودند و . . .

                                                   (۲)

یکی از دلایل تأکید بر نقش وحشیانۀ تروریسم، حضور و موجودیت آن در جامعه است. این که حامیان و پرورش دهنده گانی دارد، جای تردید نیست. بیشترین وابستگی آنها که از نظر کسی پنهان نمانده است، به پاکستان است. پاکستانی که پشتیبانی امریکا، چین، بسا از کشور های مرتجع عربی را نیز دارد. پاکستانی که سلطه بر افغانستان را می خواهد. سیلی از جواسیسی را که در اختیار دارد، تا حال به برنامه های ویرانگرانه اش در افغانستان، کمک رسانیده است.

اما از همه مهمتر زمینه های مساعد تروریست پروری در حکومت افغانستان وبسیاری نهاد های دولتی مانند، پارلمان و نهاد های عدلی است. عوامل بی توجهی حکومتگران به مبارزه با تروریسم، طی مدتی برای همه روشن نبود. اما به زودی با جان یافتن دوبارۀ تروریست ها، سیاست های خائنانۀ حکومتگران طرف توجه مردمان بیشتر قرار گرفت. در واقع آنچه بی توجهی به مبارزۀ ضد تروریستی تلقی می شد، توجه به رشد تروریسم طالبان بود. از همه جا فریاد وفغان بر می خاست که از درون حکومت برای طالبان کمک می رسد. به ارتشی ها از عقب آتش می کنند. و . . . تا اینکه شخص خائن وحامی آنها حامد کرزی، به مواضع اش وضاحت داد و عنصرادامه دهنده اش، اشرف غنی، در پی تحکیم مواضع گروه تروریست دوست ارگ بر آمد.

این دارو دسته های خائن به مردم وطن و رشد دهنده گان تروریسم، از چند زمینۀ مساعد دیگر برای ادامۀ خیانت های خویش بهره می گیرند:

-         خاموشی بخش وسیعی از سیاسی ها، قلم به دستان و مردمی که موضوع را می دانند، اما خاموشی را در پیش گرفته اند.

-         بی توجهی رقبای سیاسی ایشان که پیشینۀ جهادی دارند وعلی الرغم دادن قربانی، وعواقب وخیمی که در انتظار شان نشسته است، ترسیده، ترسیده، فقط به فرستادن دعای خیر به روح شهدا بسنده می نمایند.

-         همبستگی اجتماعی- قومی برای چشم پوشی از وحشیگری طالبان و دلخوش بودن عاقبت نیدنیشانه، به تجرید وانزوا کشانیدن نخبه های سیاسی، فرهنگی از ادارات. غافل از این که خودشان را پاکستان می بلعد.

-         نبود سیاست ضد تروریستی در قصر سفید امریکا. همنوایی همیشگی لندن با پاکستان و تقویۀ تروریست های طالبانی .

-         شکل نگرفتن اعتراضات مدنی و آنانی که موضع ضد تروریستی دارند. تا حال به شکوه وشکایت از حکومت وتروریست ها مشغولیت بیشتر داشته اند، تا این که پیرامون جبهۀ ضد تروریستی متمرکز شوند. جبهۀ که ملزم است، مبارزه با فساد، تبعیض، برتری جویی های رنگارنگ را با مبارزه ضد تروریستی گره بزند. نیاز جدی چنین جبهه، کاهش کارهای پر سروصدای قلمی، رسانه یی را وافزایش تلاش های عملی را ایجاب می نماید. همزمان با افشأ گری، توجه به فعالیت های که هسته های مخفی مبارزۀ ضد تروریستی نیاز دارند، در دستور کار باشد. این فعالیت ها، آنهم در کشوری که نهاد های امنیتی ونظامی اش در قبضۀ عناصر عقده یی،متعصب، تبعیض طلب و جاسوس بیگانه است، اهمیت جدی دارد.

-         از آنجایی که فعالیت های مطبوعاتی مخالفین تروریسم در خارج از افغانستان، محسوس نیست، باید برای رفع این کمبود توجه شود. در پیش گرفتن راه های اقناعی برای مردمان کشورهای که دولت های ایشان سیاست ناشفاف در برابر تروریسم دارند و حکومت افغانستان را حمایه می نمایند، بی اهمیت نیست.

-         آری، چنین حکومتی با چنان سیاست جهل آلود، تعصب آمیز و دارندۀ پشتیبان منطقه یی وجهانی، "شورای صلح" کذایی ایجاد می کند، تروریست ها را ناز میدهد و پیهم تلاش می ورزد، تا جبهۀ خائنانۀ خویش را تقویه کند.

-         سرخم نمودن به گلب الدین حکمتیارکه یک تن از جنایت پیشه های مشهور است، از دل چنین نیاز وسیاستی برخاسته است.

اگر چنین نبود، طی بیش از پانزده سال، همه اشکال تروریستی تقبیح می شد. برنامه های جامع رسانه یی ایجاد می شد تا در گسترۀ مبارزۀ فرهنگی علیه تروریسم، فعالیت کنند. خائنان، آنانی که ستون پنجم دشمن بودند، شناخته شده ومحاکمه می شدند. تبلیغات مشابه به افکار تروریست های طالبانی در معرض بحث ونقد قرار می گرفت.

حالا که حکومت برنامۀ ضد تروریستی ندارد، اما جنایتکاران را ارج نهاده و با چاق سازی های تبلیغاتی وآبرودهی به افراد بسیار بی آبرو مشغول است، خائنان وعناصری  را که کمر به خدمت به تروریست ها بسته اند، در پست های مهم نگهداری میکند و یا افراد سزاوار محاکمه را به سفارت می فرستد، نباید تردید داشت که چشم به ریختن خون انسان های بی شمار دیگر نیز دوخته است. به سخن دیگر، عمل انسانکشانۀ طالبان در شفاخانۀ چهار صد بستر و یا در لوای شاهین بلخ، پایان فعالیت های تروریستی آنها نیست.

پس بهترین راه، تأکید روی ایجاد جبهۀ عمل و کوشش های مورد نیاز آن است. کوشش هایی که میان اجزای جدا افتاده و دارندۀ صدها اختلاف؛ نرمش لازم و حلقه زدن بر روی اهداف مبارزه علیه تروریسم، تبعیض، فساداداری، برتری جویی را با بلند داشتن آرزوی عدالت اجتماعی ایجاب می نماید.

.....................................................................................................................

توضیح عکس ها:

(۱) نگاره را از صفحۀ هنرمند ارجمند، جناب وکیل نشأت برداشته ام. در پیشانی صفحه نوشته شده است: "بركشت آبرومندانۀ داراكولا به كابل"

(۲)  عکس مسجد قطعۀ نظامی شاهین بلخ، از تارنمای بی بی سی است. اطلاعات شخصی حاکی اند که حکومت افغانستان برای سایرعکاسان وخبرنگاران اجازۀ داخل شدن به محل حملۀ طالبان تروریست را نداده بود.